‘Nou, wat een lef, een poster van een Amsterdams feestje in Rotterdam!’

Ik kijk zijn kant op. Hij had het dus inderdaad tegen mij, want hij kijkt me verwachtingsvol aan. In een miliseconde heb ik hem gescand: veertigplusser, in pak, trouwring, saai haar. Dat zijn die onverwachte psycho’s natuurlijk. Of is ie toch gewoon een huisvader? Hij ziet er niet uit als het prototype enge man. Ik geef een kort antwoord.

Twee minuten passeren. Nog zes voordat de metro eindelijk komt.
‘Duurt lang he?’ Ik antwoord niet. Maakt niet uit, er komt nog meer. ‘Je kan beter naar huis fietsen joh, mooie fiets trouwens’. Ik bedank vriendelijk en zeg dat ik naar de eindhalte moet, fietsen is geen optie. Kut! Waarom zeg ik waar ik naartoe moet? Dat gaat hem niks aan. Ik wil dit gesprek ook helemaal niet voeren….

De volgende vijf minuten kijk ik heel druk op mijn telefoon. Weet hij veel dat ik geen bereik heb hier onder de grond. Is zijn zaak ook niet. Ik wil hem geen ingang voor weer wat kletspraat geven. Of wat hij dan ook allemaal van plan is. Als de metro dan komt, stap ik heel ver van hem vandaan in. Ik ga precies zo staan dat ik kan zien waar hij is. Ik blijf alert en gelukkig gaat hij er eerder uit dan ik.

Aan de ene kant vind ik dat overdreven van mezelf. Onaardig. Paranoïa. Wat denk ik wel niet, dat iedereen wat van me wil? Of dat ik strategisch posities in ga nemen, wat kan er nou gebeuren? Ik ga toch niet dood van een onschuldig praatje? En daar zit het hem nou in. Want hoe onschuldig zijn die praatjes?

Waarom moet je me vragen hoe laat het is en of de trein naar Amsterdam gaat als we precies onder het informatiebord staan waar levensgroot tijd en bestemming op staan?
Waarom moet je aan precies een vrouw alleen, ’s avonds op straat, een vraag stellen terwijl er tig winkels open zijn?
Waarom begin je out of the blue met totaal vreemde personen op social media als Facebook en Twitter privé-gesprekjes?
Waarom zomaar een gesprek aanknopen en allerlei privé-vragen stellen en maar niet ophouden als ik gewoon even op een bankje in de zon wil chillen?

Ik weet zeker dat elke vrouw tig van dit soort voorbeelden kan geven. Dat iemand met iets ogenschijnlijk onschuldigs naar je toe komt, en je dan ineens opgescheept zit met een gesprek dat je niet wilt voeren. Met iemand die opdringerig is, vragen stelt die te ver gaan, je misschien wel volgt en aanraakt. Of je uitscheldt als je ze afwijst. In het echte leven net zo goed als op internet. Het is gebeurd voor je er erg in hebt. Weg zijn je grenzen. En dan heb je weer spijt omdat je iemand zover hebt laten gaan.

Onschuldige praatjes bestaan dus niet. Prototypes enge mannen evenmin.  En vrouwen, waarom zouden we ons dat geouwehoer allemaal moeten laten aanleunen? Waarom zouden we ons verplicht voelen te antwoorden, persoonlijke informatie te vertellen, vriendelijk te blijven? Gevleid te zijn en te bedanken voor complimentjes waarop je niet zit te wachten en waar meer achter zit? Nota bene nog aan jezelf twijfelen of je het niet hebt uitgelokt, of je niet onaardig tegen een onschuldig iemand bent. Waarom invullen dat diegene misschien wel eenzaam is, of gewoon vriendelijk en geïnteresseerd? Wat voor een onzin is dat eigenlijk allemaal?

Daarom heb ik besloten dat iedereen die ik niet ken, per definitie een Enge Man is. En wat hebben we altijd over enge mannen geleerd? Precies. En jong geleerd is vanaf nu dertigplus gediggydaan. Juist omdat niet op iemands voorhoofd geschreven staat dat ie niet klopt en je intenties dus niet kunt lezen. Wanneer we niets met elkaar te maken hebben, houd ik dat ook zo. Ik ben niemand mijn tijd en vriendelijkheid verschuldigd. Het gaat je niks aan hoe ik heet en waar ik naartoe ga (ik heet standaard Anita overigens). Ik antwoord niet, ik antwoord kort, ik verzin de meest bizarre verhalen ter plekke, ik blokkeer je gewoon of ik doe als het moet ronduit onbeschoft. Als de boodschap maar overkomt.

Mijn veiligheid en welbehagen zijn belangrijker dan de gevoelens van Jan Modaal. Die ene keer dat iemand dan onterecht gekwetst wordt, kan ie vast met zijn nette pak en zijn saaie haar thuis of op internet weer zijn verhaal kwijt.