Berichten

Hoofdpijn en modderpoelen

/in /door

Als ik zeg: modderpoel, steken onder water en dubbele agenda’s waar de politiek nog jaloers op zou zijn, waar zou ik dan op doelen?

Wel, dan doel ik op één van de meest onbegrijpelijke en hoofdpijn opleverende dingen in deze wereld: vrouwenvriendschappen. Als je denkt dat man-vrouwrelaties ingewikkeld zijn, moet je je eens proberen te verdiepen in die tussen vrouwen.

Zo heb je van die vrouwen die met andere vrouwen omgaan omdat ze dan bij een bepaalde vriendengroep met bijbehorende status en privileges mogen horen. Vrouwen die vooral tijdelijke vriendinnen hebben omdat ze ergens op dat moment goed voor zijn. Of van die vrouwen die vriendinnen op uiterlijk selecteren. Alleen knappe meiden om zich heen verzamelen zodat zij ook aandacht krijgen en ze hopen dat uiterlijk besmettelijk is bijvoorbeeld, of juist alleen lelijke eendjes mee op sleeptouw nemen zodat zij er zelf beter van af komen. Je hebt ook vrouwen die graag een homo als bff hebben. Alsof hij een accessoire is. Want die zijn zo gezellig en grappig en veilig, want die willen tenminste niets van ze. Oh en ze hebben een goed gevoel voor mode en gaan graag mee winkelen…  Maar laat ik het bij vrouw-vrouw houden.

Als je als buitenstaander m/v in een groep vrouwen terecht komt, kan dat flink verwarrend zijn. De een is bevriend met de ander, maar mag de derde niet. En dus moet nummer 2 uit solidariteit nummer 3 ook haten, met allerlei loyaliteitsconflicten van dien. Zet je ze alledrie bij elkaar, dan merk je niets. Totdat de kattige opmerkingen, rollende ogen en onderhuidse spanningen je beginnen op te vallen. Het komt dan ook voor dat zodra er eentje die net nog ‘schat’ was die complimenten ontving en wier nagels zusterlijk door de anderen werd gelakt even naar de wc gaat en meteen het mikpunt van alle roddels is, en het de hele avond zo rouleert.

Ik heb vaak situaties meegemaakt waarin ik dacht: ‘wat gebeurt hier eigenlijk?’, ‘waarom zijn jullie in vredesnaam vriendinnen? Weten jullie uberhaupt wat dat inhoudt? ‘ Vrouwen die elkaar constant tegen jou door het slijk halen maar ondertussen elkaars schaduw zijn en dingen doen als matching tattoos nemen en de peettantes van elkaars kinderen worden bijvoorbeeld.

Ik dacht dat vriendschap ging over gedeelde interesses. Over elkaar mogen, een verbondenheid voelen, elkaar het beste gunnen en elkaar steunen. Daarvoor is openheid en eerlijkheid nodig, anders is er geen veiligheid en die is ook nodig om jezelf te kunnen zijn. Je wilt helemaal niet dat de mensen waar je om geeft, verdrietig zijn. Laat staan dat je zelf de oorzaak bent. Maar het kan aan mij liggen natuurlijk..

Terwijl ik dit schrijf, gaat er eventjes door mij heen: ‘maar eigenlijk heb je het over meisjes Anouk, volwassenen hebben geen tijd voor en zin in dit soort ingewikkeld gedoe’. Waarop er zich meteen een handvol voorbeelden aan mij opdringen van sekreten die lichamelijk misschien wel hun tienerjaren (wel twee keer) achter zich hebben gelaten, maar waar van de houding en het gedrag nog in de kinderschoenen staat.

Als je dacht dat ik ging vertellen waarom dat allemaal is, dan moet ik je teleurstellen. Ik weet het niet. Echt niet. Lui, praktisch en licht autistisch aandoend en dus alles letterlijk opvattend als ik ben, zou ik niet weten waarom ik tijd en moeite in iemand zou steken die ik eigenlijk niet mag. Waarom je zou veinzen dat je iemand aardig vindt en hoe je het dan kan verdragen in diegenes buurt te zijn. Waarom zou je een wedstrijd met andere vrouwen aan willen gaan? Ik ben niet strategisch of jaloers aangelegd. Ik snap dus vaak ook pas achteraf of helemaal nooit de clou in dit soort situaties. En daar ben ik dan ook dankbaar voor. Maar ook bij mij zijn de vraagtekens levensgroot.

Aan leeftijd ligt het dus duidelijk, helaas, niet. Dus het zal vast karakter zijn die dit veroorzaakt. Of opvoeding, de situatie, ervaringen uit het verleden waardoor wangedrag ineens voor zichzelf goedgepraat wordt… Iets als, ‘keep your friends close, but your enemies closer’ ofzo? Het feit dat vrouwen vaak onzeker zijn, onderling elkaar de hele tijd vergelijken en (daardoor) afgunstig zijn en ver zullen gaan om elkaar een loer te kunnen draaien, helemaal als er mannen in het spel zijn, zal er ook mee te maken hebben. Misschien is het ook wel gewoon onbewust en zit het in onze natuur. En medechickies, nu kunnen jullie natuurlijk wel boos worden op mij dat ik uit de school klap over mijn zusters, mijn soortgenoten en ons allemaal op een hoop gooi, maar echt… het is gewoon zo. Ja ja, over het algemeen dan. Ik zie mannen dit soort dingen in ieder geval niet doen.

Ik heb al ruim dertig jaar op deze aardbol rondgelopen als vrouw en heb ons dus van zeer dichtbij mogen meemaken. Mijn vrienden zijn bijna allemaal vrouw en ik weet dus ook heus dat het anders kan. Ik heb gelukkig vrij weinig, maar toch genoeg, vrouwenstreken persoonlijk meegemaakt. Genoeg om zeer selectief te zijn met vriendschappen, wat ik sowieso al ben, want wederom: lui, introvert en praktisch.

Is het bij mij dan altijd allemaal pais en vree? Nope. Come to think of it, ik zou dit jaar knopen doorhakken en opruiming houden….

Want mijn snor kan ik harsen

/in , , /door

‘Op een dag kijk je in de spiegel en zie je je moeder’. Zo opent Saskia Noort, mijn persoonlijke heldin al is ze blond, het boek1000xAnybody. Anybody is de rubriek van het blad VIVA waarin een lezer(es) uit de kleren gaat en over de plus- en minpunten van het eigen lijf praat. Daarmee slaat ze precies de spijker op zijn kop. Ik ken dat moment. Het is een tragisch moment dat diepe indruk heeft gemaakt en dat elke vrouw, ik durf dat te wedden, te verwerken krijgt. De rest van haar stuk is zoals altijd weer een feest van pijnlijke herkenning.

Vrouwen en hun lichaam: het is een ingewikkeld verhaal. We houden ervan, we haten het. Vaak vooral dat laatste. En hoewel ik dat eeuwig zonde vind en van anderen nooit snap waarover ze klagen, doe ik er zelf ook aan. Waarom ben ik niet gewoon geboren met mooie volle lippen? Wat heb ik aan een snor? Waarom ben ik zo lang? Waarom zit mijn haar nooit leuk? Ik zie er altijd moe uit! Waarom zijn mijn kuiten zo dik?

Natuurlijk zijn er dagen waarop alles meezit. Waarop alles klopt en samenvalt en je je het meest lekkere ding op de aarde en ver daarbuiten voelt. Je merkt dan ook dat anderen dit opmerken en bevestigen, wat super voor je ego is. Dit overkomt me ongeveer vier keer per jaar. En dan hebben we het over dagdelen he. Tussen dat gezeik en dat hoogtepunt in maak je er het beste van en hoop je vaak maar dat je niemand tegenkomt op straat of in de supermarkt.

Om persoonlijke redenen (ik heb het aan de stok gehad met de hoofdredactrice), liet ik de VIVA altijd linksliggen en probeerde ik anderen te overtuigen dat ook te doen. Ik weigerde het blad te noemen, te kopen, te lezen enzovoorts. Ik was on a ‘one-woman mission’ om dat stuk pulp helemaal kapot te negeren. Niet dat ze daar natuurlijk ooit iets van hebben gemerkt en het enig impact op wat dan ook heeft gehad natuurlijk, maar daar gaat het niet om. Ik ben nu eenmaal een vrouw van mijn principes….

… maar stiekem pakte ik het blad wel altijd uit de schappen in de supermarkt. Als ik zeker wist dat niemand keek natuurlijk. En dan bladerde ik direct door naar de Anybody. Mateloos intrigerend, elke week weer.

Ik weet niet wat het precies is wat ik er zo leuk aan vind om te kijken naar anonieme blote lichamen zonder hoofd, op een foto van een paar centimeter en in zwart-wit. Misschien is het het feit dat je er een heel verhaal bij kan verzinnen. Hoe zou dat hoofd er nou uitzien bijvoorbeeld? Wat zijn ogen toch bepalend he, zonder mis je dus echt de ziel, de essentie van een persoon…

Ook het vergelijken vind ik heerlijk. Dat je denkt van: ‘jezus, wat een klutsknieën/hangbuik/klauwen!’ en dan ineens erg blij bent met jezelf. Dat je leest dat een man trots is op zijn brede schouders en je dat in de verste verte niet terugziet. Ik herinner me een vrouw, maat 36, borsten en billen aanwezig, mooie taille, strak in haar vel, goede lengte, alles in verhouding, kortom: een godin. In deze vergelijking kwam ik er zelf dan weer wat minder goed vanaf. Dat lijf zou ik ook wel willen hebben. Zij vertelde dat ze heel erg onzeker was en haar lichaam niet mooi vond. Ze schaamde zich er zelfs voor. Ik kon daar gewoon met mijn spreekwoordelijke pet niet bij. Had ze geen ogen?! Ontbrak het haar aan een spiegel anders?! Hopelijk dacht ze er anders over na het zien van haar eigen foto’s….

Anybody keer duizend, dat staat dus garant voor smullen, dacht ik. Lekker brainless entertainment, ongegeneerd staren zonder betrapt te worden zo lang als je wilt, uitlachen, bewonderen, goede voornemens om echt te gaan sporten maken en alles voorzien van heel gemeen(d) commentaar. Begeleid door een hapje en een drankje en in het gezelschap van mijn zus, want gedeelde pret is dubbele pret.

Dus beginnen we gewoon wat te bladeren. Lachen we om scheve tieten, lelijke tattoos, bewonderen we strakke benen en mooie verhoudingen en ineens is daar een vrouw met maar één arm. Een verlamde man in een rolstoel. Iemand met borstkanker. Een jonge meid die over haar hele lichaam littekens heeft omdat ze in zichzelf snijdt. Verbrande huid. Een stoma. Dat hadden we niet verwacht. Het is allemaal ineens niet meer zo licht en grappig en roept vragen op. Hoe gaat dat eigenlijk met zo’n stoma? Wat moet iemand wel niet voelen en meemaken om zichzelf te verminken? Wat is er gebeurd met die vrouw; hoe verloor ze haar arm?

Dat precies is de kracht van Anybody. Je weet niet wie het zijn en dat is niet belangrijk. Het kan iedereen zijn. Het kan iedereen overkomen. De verhalen lezen van anderen kan je troosten, je kunt je erin herkennen of je er juist tegen afzetten. Het is gewoon lekker bij iemand binnenkijken maar zet je ook aan het denken. De vergelijking met mezelf heb ik wederom kunnen maken. Ik zou best wat spier kunnen gebruiken inderdaad, mijn voeten zijn plat evenals mijn kont en ik zou ook wel wat korter willen zijn. Maar wat maakt het uit? Mijn snor kan ik harsen. Voor mijn niet-bestaande wimpers bestaat er toevallig wél mascara. Mijn platte poten brengen me waar ik zijn moet en alles aan en in mij werkt (nog) naar behoren. De enige en grootste lichamelijke beperking zit tussen mijn eigen oren…

1000xANYBODY//Nieuw Amsterdam Uitgevers//ISBN 9789046807033

Wat vrouwen willen

/in , , /door

Stel, je bent een zakenvrouw. Je reist de wereld over, sluit deals, maakt geld, ontmoet interessante, machtige mensen. Dat is best apart, want de wereld wordt gerund door mannen. Maakt niet uit of Beyoncé wat anders beweert; het is gewoon zo. De zakenwereld is meestal keihard. Je hebt te maken met echte haantjes. Je de hele dag staande houden tussen al dat testosteron is dan dus ook best een ‘hell of a job’.

Als je dan na een dag keihard onderhandelen, bluffen, met je hand op tafel slaan, je ballen tonen en natuurlijk ook je charmes in de strijd gooien, uitgeput je hotelkamer instapt, wat wil je dan?

Dat weten ze bij het Grand Winston Hotel wel. Namelijk: een locatie vlak bij de lift en deurvergrendeling in verband met veiligheid, een speciale föhn, een weegschaal, verlichte make-up spiegel en een step-apparaat. Je kunt ook nog eens gebruik maken van een zachte badjas, katoenen slippers en satijnen kleerhangers. Als kers op de taart zijn er dikke glossy’s en extra kussens. Dat is namelijk wat zij bieden aan speciale extra’s als je als zakenvrouw op doorreis bij hen een ‘vrouwenkamer’ huurt.

Mag ik even zuchten? En ik gooi er een oogrol bij in. Wie verzint dit? Wie hebben ze geraadpleegd? Kan bij ‘speciaal voor vrouwen’ echt alleen maar gedacht worden aan de meest standaard, oppervlakkige dingen waarvan je denkt: ‘zijn dit extra’s? moet dit me overhalen?!’

Oeh, zachte slippers en extra kussens, wow!! En heee, een eigen step-apparaat, extra sterke föhn en oh my god, een weegschaal! Want daar houd elke vrouw zich natuurlijk mee bezig.. Ben je eens niet thuis, wil je lekker een beetje luxe en ontspannen, moet je nog je gewicht lopen checken, aan de sport en natuurlijk moet je een zakelijk, strak kapsel hebben dus een extra sterke föhn om die ontplofte suikerspin op je hoofd te temmen.

En stel je voor, er staat een enge man in je kamer. Zomaar. Jij hebt niets gehoord want je was helemaal into de nieuwste roddels en nagellaktrends verzonken; fijn zo’n dikke glossy. Maar jij bent wel angstig natuurlijk; zo zijn vrouwen. Shit, je hebt de deur vergrendeld. Je kunt geen kant op. Je zoekt iets om je mee te verdedigen. Met die glossy kom je bij de gemiddelde mug al niet ver. Hmmm… je katoenen slippers? Geen optie, niet genoeg damage. Misschien kan je hem wel blind föhnen! Of je verstopt je in foetushouding achter een haag van kussens en hoopt op het beste..

Het blijkt maar een schim geweest te zijn. Gekke jij. Je moet ook niet zoveel van die enge reality series op TLC kijken. Ternauwernood aan een afschuwelijke dood ontsnapt, plof je op je Queensize bed, zo’n bed dat dan wel comfortabel ligt, strak opgemaakt is en fris ruikt maar net zo goed als alle andere hotelbedden in de wereld stiekem en voor altijd doordrenkt is van een regenboog aan lichaamssappen van tig voorgangers, en het enige wat je kan denken is: WAAR IS DE CHOCOLA?!

Wat vrouwen willen, hebben snelle mannetjes in dure pakjes die aan reclame en marketing doen, nog steeds niet begrepen. We hebben nog een lange weg te gaan…. Happy Vrouwendag!

Nog zo’n syndroom

/in , /door

Met het risico vrouwen tegen me in het harnas te jagen en de mannen een stok te geven waarmee ze mij/ ons in het vervolg lekker kunnen slaan: wij vrouwen zitten vol tegenstrijdigheden, rare maniertjes en complexen.

Het iedereen-moet-mij-leuk-vinden syndroom bijvoorbeeld. Waar haar Ring the Alarm-zusje wordt gecreëerd door gebeurtenissen die je overkomen, worden wij met het IMMLV-ding geboren.

En niet zonder gevolgen. Het maakt dat je je grenzen verlegt en dingen doet die je bij anderen afkeurt of waar je ze voor waarschuwt. En dan doe je ze, ineens, zomaar zelf. Dingen die je ‘normaal’ echt niet zou doen. En die ook echt geen tweede keer voor gaan komen.

Mee uit stelen gaan: IMMLV
Onder lichte druk toch dingen toelaten/doen die je eigenlijk niet wilt door die bink van wie je nog steeds niet kan geloven dat hij bij jou is: IMMLV
Verschillende afspraken op 1 dag maken, wetende dat het eigenlijk niet haalbaar is en waardoor je helemaal in de knel komt: IMMLV

Die voorbeelden komen niet zomaar uit de lucht vallen: ik ben schuldig aan alledrie.  Bij sommigen bleef het niet bij een enkele keer ook. Ik ben er van overtuigd dat we allemaal met gemak een handvol voorbeelden kunnen geven.

Het gaat verder dan de alom bekende disease to please. Iedereen moet jou bij voorbaat namelijk al leuk vinden. Jij moet er juist het liefst niks voor doen. Met ‘leuk’ bedoel ik natuurlijk ook grappig, intelligent en mooi. En onder iedereen vallen je collega’s, familie, vrienden, vrienden van vrienden, mensen in de tram, de slager, zelfs typetjes die jij op jouw beurt zelf geen blik waardig gunt. Ie-der-een.

Eigenlijk gaat het nog een beetje verder.  Ze moeten jou stiekem de leukste vinden. Nou ja, stiekem, ze moeten het natuurlijk ook weer niet voor je verbergen. Anders heb je er nog niks aan.  Stel, ik ga uit en het wemelt van de drop dead gorgeous vrouwen, waarvan er een ook nog eens dezelfde jurk als ik aan heeft. Dan wil ik niet dat mijn vriend zegt: ‘ja, maar ik vind jou de mooiste hoor’. Met als toppunt een flauw, geruststellend schouderklopje. Neen. Het moet zijn: ‘jij bent sowieso de allermooiste’. Als een feit. Dát is de manier. Of het gemeend is en dat ik heus wel weet dat het niet zo is, zijn bijzaken. Nee, dat is inderdaad niet erg realistisch. Dat ben ik alleen als het mij uitkomt. Ja, dat is inderdaad een beetje opportunistisch. En voor de zekerheid: nee mannen, dat betekent niet dat jullie altijd moeten liegen om ons te beschermen of te plezieren.

Hoewel ik mezelf totaal niet tot de standaardvrouw met jaloezietjes hier en drama daar reken (zijn we niet ook allemaal… anders?), moet ik (weer eens) toegeven dat ik hierin ook al geen uitzondering ben. Ik heb het ook.  Dat wist je al, want ik zit net toe te geven dat ik weleens iets heb gestolen om leuk gevonden te worden. Ik kan er verder ook niks slims over zeggen. Waar het precies vandaan komt? Wat het betekent? Wat je er verder mee moet? Tja. Natuurlijk zullen heel snel dingen als ‘onzekerheid’ en ‘jaloezie’ als antwoord naar boven komen, maar dat vind ik zulke schotten voor open doel.

Ik schuif het voorlopig in dezelfde hoek als waarom vrouwen van schoenen en tassen houden. Van die mysteries van het leven waarvan je weet dat ze er zijn en waarmee je leeft, maar die je nooit zult ontrafelen.

TV: Ze is van mij

/in , , /door

“Vrouwen kunnen heel goed manipuleren. Zo zijn ze. Als man heb je daar absoluut geen weerstand tegen. Je bent bij voorbaat uitgeschakeld”

Aparte uitspraak. Er valt veel voor te zeggen, moet ik als vrouw eerlijk toegeven.
Bovenstaande uitspraak is van Rob de Nijs, gedaan in het programma Ze is van mij. Een talkshow waarin mannen over vrouwen praten. Elke maandagavond nemen twee bekende Nederlanders plaats en kan het praten gaan beginnen. Daarbij worden vragen gesteld als: Hebben vrouwen humor? Kunnen mannen en vrouwen maatjes zijn? Wat is ware liefde? Houden vrouwen van ijdele mannen? Hebben oudere mannen minder behoefte aan sex?

Dat is niet het enige dat aan bod komt. Een kleine opsomming van wat er nog meer elke week terugkomt:

– Een apenexpert die de gastenvertelt op welke aap zij (qua gedrag) lijken. Best grappig, vaak treffend. Mannen zijn dus geen honden, het zijn apen! *Genoteerd.
– De tieten- de billentape, waar een stuk of 15 plaatjes voorbij komen en favorieten uitgekozen worden. Met soms merkwaardige beredenering (“je ziet gewoon dat hier een lieve vrouw aan vastzit”).. Mannen zijn natuurlijk visueel ingesteld. Als vrouw ga je meteen zitten vergelijken. Op welke lijken die van mij? Hoe doe ik het in vergelijking tot die anderen? Jaja, ontken het maar. Ik doe het wel!
– Gekke weetjes. Bijvoorbeeld dat sexpoppen in Japan Dutch wives worden genoemd, mooie meisjes vaak vreemd ruiken en 60% van de vrouwen masturbeert op het werk. Zoals ik al zei: gekke weetjes. Hou ik wel van.

Dit halfuur durend tv-feestje wordt gepresenteerd door Waldemar Torenstra en Maxim Hartman. Prima combinatie. Waldemar met zijn blonde lokken, aandoenlijke stottertje en slisje (tegenover die strakke armen, dat ontgaat ons heus niet!) en die fungeert als sussende buffer tussen Maxim en de gasten. Maxim dan: zelfbenoemd vrouwenexpert en rouwdouwer met het hart op de tong maar wél met een valide punt die weleens wil doorduwen of te ver gaat. Een good cop, bad cop combinatie die heel prettig is om te zien en die gewoon werkt.

Thamar en ik vinden het te gek als mannen zich laten horen. Als ze met ons in discussie gaan of als ze ons een kijkje in hun hoofd gunnen door een stuk voor ons te schrijven, bijvoorbeeld. Daarom vind ik dit programma ook leuk. Mannen en vrouwen en relaties; je raakt er niet over uitgepraat! Mannen over vrouwen horen praten is dan ook echt rete-interessant. Het is allemaal wat minder intelligent dan de VPRO in de programmaomschrijving zelf doet vermoeden, maar dat maakt helemaal niks uit. Het is gewoon herkenbaar, soms juist niet, het is lekker luchtig en toch licht informatief, er worden soms heerlijk platte grappen gemaakt en dat mannen ook heel oppervlakkig en hard over uiterlijk kunnen zijn, bewijzen de volgende uitspraken wel:

Haar borsten zijn wel een beetje groot… Maar ik vergeef het haar (over Scarlet Johansson).

Haar haar is niet zo mooi hoor; ze heeft een vrij slap kapsel! (over Eva Jinek)

Verschrikkelijk. Het lijkt of haar hoofd te groot is voor haar lichaam (over Sylvie Meis)

“Jij bent zo perfect afgetraind, dat is niet meer sociaal!” (over gast Arie Boomsma)

Fantastisch toch? Ik heb heel goed opgelet tijdens de drie uitzendingen die al zijn geweest. Ik heb een aantal uitspraken (vrij) genoteerd. Sommige treffend, andere cliché of gewoon niet zo waar, weer andere gewoon grappig:

“Vrouwen denken dat ze bepalen, maar dat is helemaal niet zo”

“Je moet ze altijd gelijk geven… de man wil geen gezeik”

“Vrouwen zijn altijd zo onzeker”

“Wij zijn gewoon verstandiger”

“Alles is moeite en pijn in dit leven”

“Ik vind het heerlijk om aangevallen te worden”

“Toegeven aan lust vind ik een zwakte”

“De vrouwen hebben de macht”

“Jullie reduceren vrouwen tot een onzeker hoopje wanhoop”

“Taal is de beste ingang bij vrouwen. Als je een beetje kan formuleren, kan je elke avond een nieuwe date hebben”

“Als je deze vrouwen ziet zou je toch bijna denken dat god wél bestaat!”

”Bij een mooie lach en lichaam ben je als man 2 uur behoorlijk hulpeloos”

“Machtsverhoudingen zijn de basis van elke relatie”

“Als je dan weer verliefd bent, denk je “Ja goddomme, ik leef!”

‘Ik hou niet van die opgeruimde typjes, met van die blonde haren”

“Je moet het je als stoere vrouw kunnen veroorloven om stoer te zijn”

“Ik kan er niet tegen als een vrouw gaat huilen… dan ga ik smelten”

Ik zou bijna zeggen: Ze is van mij is een soort ZoetZuur, maar dan omgekeerd. En op de buis. Er werden acht afleveringen gemaakt, waarvan aankomende week alweer nummer vier op de buis verschijnt. Ik ben fan! Gemist maar wel nieuwsgierig? Op internet terug te zien: klik!

 

Ze is van mij/VPRO/Maandag/Nederland 3/rond half tien ’s avonds

Mannen: de weg kwijt

/in , /door

Arme mannen. Ze hebben het zo zwaar. Je zou bijna voor ze gaan bidden. Bijna. Helaas ben ik niet gelovig, dus dat zou een beetje onzinnig zijn. Naar mij zou hij/zij/het toch niet luisteren. Gelukkig heb ik een blog waarop ik mijn sympathie voor ze kan uiten, the next best thing to een Onze Lieve Heertje en soms ook net een biechtstoel.

Dus. Mannen. Ik voel jullie hoor. Jullie moeten zoveel, hè?

Jullie moeten providen. De boterham op tafel verzorgen, het liefst een beetje een dikbelegde want het leven moet natuurlijk ook leuk zijn. Jullie moeten ons vrouwen beschermen, niet in de laatste plaats voor jullie eigen ego. Heeft te maken met iets van vroeger, dinosaurussen, grotten, gevaar enzo.

Tot zover lukt het vaak nog wel. Maar toen, toen gebeurden er vreemde dingen in de wereld. Vrouwen gingen werken, nadenken, jeetje ze mochten zelfs stemmen en gingen in broeken rondlopen! Dat was het spreekwoordelijke hellende vlak. Langzaam maar zeker begonnen ze dingen te willen en werden eisen-lijstjes uitgebreider.

Die man zijn die op zondag het vlees snijdt ain’t cutting it no more. Nee nee. Trouwens, dat vlees wordt dan natuurlijk vervangen door een stukje gemarineerde soya. Tja. Sta je dan met je vleesmes. Verlengstuk van je mannelijkheid, want een auto is zo duur. Wat moet je dan he? NOU!…

Je moet ook sociaal zijn. Interesse tonen in haar vriendinnen, maar wel platonisch natuurlijk, viezerik. Subtiele veranderingen in haar uiterlijk opmerken en –gemeende!- complimentjes uitdelen. Een beetje presteren in bed is ook niet weg. De technologie heeft heel vernuftige vriendjes aan de vrouw cadeau gedaan. Die vriendjes die je ook nog eens in het felroze en met glitters –hihi- kunt krijgen en die altijd hun werk goed doen. Waardoor je dalijk nog vervangbaar wordt ook! Over het huishouden gaan we het nu niet hebben. Daar worden we allemaal niet vrolijk van. Er wordt wél van je verwacht dat je praat, je gevoelens uit, vrouwen begrijpt of in ieder geval een poging doet/veinst. Eerlijk bent maar niet te bruut. Jezelf verzorgen is ook aan dit rijtje toegevoegd, maar niet te. Nooit mag iets te zijn.

Nou en dat snappen ze dus niet. Waar is de balans? Wat mag nog wel en wat niet? Wat wil ik zelf? Ik kan me zo voorstellen wat er allemaal in die koppies omgaat. En dat nog wel naast al die gedachten over voetbal en seks. Wát een ellende. Ze doen hun best hoor, dat wel. Soms. Dat kan rare stuiptrekkingen tot gevolg hebben. De man in rok en met mascara op bijvoorbeeld. Zulke dingen mogen alleen als je Goth (tegenwoordig Emo) bent of Manson van je achternaam heet, want die types neemt de wereld toch al niet serieus. UGGS, oogrollers en de man-bag zijn de equivalenten voor de wat hipperen onder ze. Niet doen. Wat dan wel? Nou, wat ik net zeg, duh.

Dus ja, moeilijk hè? Al die rollen en verwachtingen die ze moeten vervullen en waar ze aan moeten voldoen. Wat een druk op die, gelukkig sterke en hopelijk rechte want dat vind ik sexy, schouders. Een jongleur is er niks bij. Ik begrijp het. Natuurlijk begrijp ik het. Omdat dat namelijk is wat wij vrouwen altijd al doen. Multitask, schakelen, flexibel to the max. Wij draaien ons hand er niet voor om. Hoor je ons klagen? Die was retorisch…

Eén minuut stilte voor de stakkers dus. Hopelijk vinden ze hun draai. En snel een beetje.  En die ene minuut was heus niet symbolisch. En ik moest toch net mijn nagels lakken.

Waarom wij zeuren

/in , /door

Zeuren: de verschillende soorten
Om erachter te komen waarom wij zeuren en wat je ermee moet, is het belangrijk om zeuren van zeuren te onderscheiden. Eigenlijk is zeuren, geen echt zeuren. Daarom moet je het vanaf nu lezen als ‘zeuren’. Want in jouw oren klinkt het als zeuren, maar dat komt omdat je niet echt luistert. Actie ondernemen wil je al helemaal niet.  Even twee heldere voorbeelden:

–  Waarom nam je niet op?  Waarom kijkt die chick zo naar je? Waarom bel je niet terug? Waar ben je? Waar ga je naartoe? Met wie ben je? Wanneer kom je terug? Wat heb je aan? Wat doe je? Waar ben je nu? Wie is daar allemaal? Hou je van me? Zeg het! En dat keer twintig op een dag….. dat is zeuren.

– Ik vind het niet leuk dat ik je steeds moet herinneren aan het feit dat je sokken niet op de bank, maar in de wasmand horen. Wil je ze (nu eindelijk eens) opruimen (motherfucker!!!) ? Dit is geen zeuren.

Waarom zeuren moet
Allereerst: wij houden niet van zeuren! Totaal niet. Nee echt niet! Het is alleen vaak nodig. Die dirty job nemen wij dan maar op ons, omdat er anders niks gebeurt. Wat er dan gebeuren moet? Nou:

Wat zeuren betekent
Wij zeuren, of eigenlijk herhalen een boodschap, omdat we verandering willen. Dat je iets niet meer doet wat ons kwetst. Dat je de verantwoordelijkheid neemt je kolerezooi op te ruimen.  Dat we echt gehoord worden. Dat soort dingen. We verwachten dus iets. We trekken niet voor niks aan de bel. We weten wel leukere dingen te bedenken dan jou weer proberen iets aan je verstand te peuteren wat wij allang weten en wat echt geen rocket science is. Winkelen bijvoorbeeld, chocolade eten, een boek lezen, in bed liggen… zelfs epileren is spannender.  Ja, vaak kunnen we heel veel over heel weinig praten. Dit is niet zo’n geval.

Ze zeurt! Wat nu?
Stel, je komt in een situatie met een zeurende vrouw ( en eerlijk: die kans is groot) Wat moet je nou?! Niet wat je normaal in eerste instantie geneigd bent te doen. Dus: niet je oren dichtstoppen en je blik op oneindig. Letterlijk en/of figuurlijk met je Playstation, voetbal of porno bezig gaan is ook niet bevorderlijk.
Het best is om gewoon even te luisteren. Wat zegt ze nou eigenlijk en wat wil ze van je? Laat haar weten dat je hoort wat ze zegt. Dan voelt ze zich serieus genomen. En vervolgens doe je er wat aan. Win-win situatie. Ze zeurt niet meer (over dit onderwerp), jij maakt haar blij en vanavond maakt zij jou blij. Geloof me, zo werkt het.

Koester je zeikwijf!
Want,  zolang wij de moeite nemen te zeuren, te herhalen, je ergens op te wijzen, hebben we hoop. Hoop dat je luistert. Dat er iets verandert. Dat je genoeg caret om te luisteren en dingen anders te doen. Zeurt je partner niet meer? Jij denkt dat je gewonnen hebt. Je hebt haar zolang genegeerd en bent lekker je eigen plan blijven trekken, dat je denkt dat ze op heeft gegeven. Dat kan. Het is alleen geen goed teken. Het kan haar dan ook niks meer schelen namelijk. Ze zal ook geen moeite meer doen. Ze voelt zich niet gewaardeerd. De breuk zal nabij zijn. En ondertussen, she might be doin ya best friend.

Ik ben een beetje TE

/in , /door

Sommige meisjes hebben het geluk goede mannelijke vrienden te hebben.

Niet van het soort ‘gayccessoire’. Om dat gelijk even uit de wereld te helpen: nee, niet elke meid heeft een homo als vriend met wie ze zo goed kan lachen, eten, shoppen en over mannen lullen. Ik zou niet eens willen. Het is net zo’n achterlijk iets als ‘dikke mensen zijn altijd vrolijk’. Maar daar ging het niet over.

Terug naar de echte, mannelijke mannenvrienden. Ik heb er een paar, en daar ben ik echt heel erg blij mee. Ik shop dus niet met ze. Tenminste, niet standaard. Ze wonen ook niet echt om de hoek en ik heb daar natuurlijk ook gewoon mezelf, vriendinnen en het internet voor. Het gaat vooral om gewoon kunnen omgaan met elkaar omdat je het echt goed met elkaar kunt vinden. Met de een kan je verschrikkelijk leuk stappen, met de ander lach je je helemaal krom of kijk je films. De dingen die vrienden met elkaar doen. Alleen is dit een man-vrouwconnectie.

Mijn mannenvrienden zijn extra speciaal. Ze houden namelijk ook van heel veel praten, van analyseren en dingen proberen te begrijpen. Ze geven me een goed idee van hoe mannen in elkaar steken. In hoe ze denken en handelen. In hoe ze naar vrouwen kijken. Fantastisch vind ik het, en ook een voorrecht. Ze zijn supereerlijk en daardoor een goed klankbord. Ze zetten me op mijn plek. Ze houden me nuchter en leren me te relativeren.

Kortgeleden had ik weer een lange, late night filosofeersessie met één van hen. Gezien zij zelf ook vrijgezel zijn, zijn relaties, daten, gekke bitches, rare situaties en alles wat erbij komt kijken altijd een hot item. We kwamen op mijn liefdesleven. Ik snapte maar niet waarom ik elke keer van die vage types tegenkom. Op de een of andere manier lukt het me niet op langere termijn een leuke relatie met iemand te onderhouden, of dit nu een serieuze relatie is of een friend with benefit (en alles wat daar tussenzit). Het loopt altijd spaak, de mannen doen vaag en het is nooit ‘we gaan als vrienden uit elkaar’. Mijn vriend had er wel een theorie over. Hij begon:

‘Je bent hartstikke lief, zorgzaam en grappig. Je bent slim. Je bent onafhankelijk; je maakt je eigen geld, je doet je eigen dingen en je claimt niet. Je kunt jou gerust naar je familie meenemen. Je kan met jou op stap maar ook thuis hangen. Zeg maar een homey-lover-friend.’

Hmmmm…. Ik voelde me gevleid. Ik dacht: leuk. Ik vond dat ie ook wel gelijk had. Dus ik wachtte op de clou. Wanteh, wat is er dan mis? Waarom loopt alles op niks uit? Ik zou het wel weten met mezelf.

‘Ik zou het ook wel weten’, zei hij. ‘Iel’, dacht ik. Ik schoof wat meer naar de andere kant van de bank waar we comfortabel onderuitgezakt op hingen. ‘Maar de meeste mannen weten niet wat ze daarmee aanmoeten. Het is teveel. Het is te goed. Ze kunnen dat niet aan. Ze zijn het niet gewend. Je bent een meisje waarop je verliefd wordt en waarmee je een relatie begint. Daar rennen ze van weg.’

NOU JA! Ik zou het wel snappen als het ging om zestienjarigen. Maar kom op, ik loop tegen de dertig en dus mijn doelgroep ook. Dit kan toch niet waar zijn? Dat ik misschien TE onafhankelijk ben, daar kan ik inkomen. Misschien ben ik ook wel te direct. Daar kan niet iedereen tegen. Heel veel dingen kan ik best begrijpen, maar dit… Waarom zou je in hemelsnaam op mijn leeftijd bang zijn om een relatie aan te gaan (terwijl ik je dat niet eens vraag ook nog)? Wat moet je dan wel niet voor nare ervaringen hebben gehad en wat heb ik daarmee te maken? Hoe kan iets of iemand TE goed zijn? Ik zou mijn handen dichtknijpen met een homey-lover-friend. Ideaal toch?

Ik heb geen idee of hij gelijk had. Misschien een beetje. Misschien in het geval van sommige van de types die ik tegen het lijf ben gelopen. Ik snap het alleen niet. Ik zou ook niet weten wat ik er eigenlijk mee moet. Minder lief zijn? Minder relatiemateriaal zijn? Wil ik dat wel? What you see is what you get natuurlijk, en ‘je moet me maar nemen zoals ik ben’ en al die shit. Ik weet het niet. Ik heb wel weer genoeg om over na te denken… alsof ik dat niet al deed.

p.s.: Nee. Ik heb mijn mannenvrienden nooit gedaan. Ook niet een beetje. JA, dat bestaat echt! Nee, ze zijn niet lelijk, dom, vies of wat dan ook. Ja, ik kan ze je best wel van harte aanraden. Maar nee, zij en ik… gewoon nooit. OK. Dat dat ook duidelijk is.