De mijne. Niet echt een dweperige kasteelroman, kan ik je vertellen. Ik heb even (naar aanleiding van de filosofeersessie) de balans opgemaakt. Kijk maar ff mee:

In den beginne, ook wel de kleuterklas geheten, was ik een two-timer. Ik had ‘verkering’ met twee jongens tegelijk: Andy en Freddie. Andy was donkerharig en loens en dat vond ik heel lief. Freddie was witblond en had een krul op zijn voorhoofd hangen en dat vond ik ook heel lief.

Toen ik eenmaal kon lezen en schrijven en dus ook een keer een liefdesbrief naar mezelf schreef, waar ik het nu niet verder over wil hebben, is het heel lang stil geweest. De populairste van de klas was Harry, maar die ging al met mijn beste vriendinnetje en was meer als een broertje van me. Ricky had me wel gevraagd maar die was veel korter dan ik en had al met Trees. Ricky is nu een voetballer: keuzes maken op basis van ratio en wat goed voor me is, had ik toen al niet in de vingers.

Daarna kwam de middelbare school. Ik had helemaal geen tijd of zin om me met jongens bezig te houden. Ik kreeg wel verkering met de buurjongen, iets wat anderhalf jaar heeft geduurd en met wie ik heel wat aftongde. Daarna kwam een klasgenootje die heel lief was, maar die ik stiekem heel lelijk vond. En te soft. En gewoon echt lelijk. Ik deed maar wat, iedereen had nou eenmaal verkering met elkaar. Ik durfde alleen steeds minder goed met hem over straat en ik schaamde me voor hem. Ik heb het uiteindelijk maar uitgemaakt en ik heb nog nooit een jongen zo zien huilen. Ik werd er helemaal naar van. Karma heeft dit later ruimschoots goedgemaakt; wees gerust. Ik dacht ook altijd dat niemand mij leuk vond. Achteraf heb ik van verschillende jongens te horen gekregen dat zij dan weer stiekem verliefd op mij waren. Nooit wat van gemerkt! Ik had het ook niet geloofd denk ik. Als puber ben je natuurlijk zo onzeker als ik weet niet wat. Onnodig, maar dat weet ik nu pas. Assertiviteit en extravert zijn kende ik totaal niet (ja echt!).

Vanaf hier werd het allemaal een stuk serieuzer. Op mijn achttiende kreeg ik echte verkering. Ik dacht dat dit hem was. We zouden samen heel oud en grijs en gelukkig worden. Hoe lief. Hoe naïef. Het was na drie maanden over. Ik dacht dat nooit iemand mij meer zou willen. Ik wilde in ieder geval (twee weken lang) nooit meer iemand anders.

Na negen maanden kwam De Relatie. Ik leerde degene kennen waarmee ik acht jaar samen ben geweest. Waar ik mee samenwoonde. Ik had een ‘schoonfamilie’.  Wij hoorden bij elkaar. We zouden kinderen krijgen, dat stond vast. Niet dus.

Ik was ineens volwassen en single. Die combinatie kende ik nog niet van mezelf. Gebroken en gedesillusioneerd. Wat doe je dan? Dan knip je je haar af. Dat deed ik… niet meteen, toegegeven. Je gaat ineens alleen voor jezelf leven. Je gaat jezelf opnieuw uitvinden.

Door veel nieuwe dingen te ondernemen. Check. Er ging een wereld voor me open. Leuke feestjes, mannelijke aandacht, veel lachen, lekker buiten zijn, compleet nieuwe garderobe, nieuwe mensen ontmoeten, lang leve de lol. Niet door rond te neuken zoals sommige mensen denken. Zelfs tijdens mijn ‘wildste’ periode is dat niet mijn ding geweest. Wel door gewoon mensen te leren kennen. Niks fascinerender dan mannen. Ze zijn allemaal zo anders. Leuk om dat mee te maken. Om op nieuwe plekken te komen, nieuwe ervaringen op te doen, elkaar te leren kennen. Superspannend allemaal.

Ik zit nu nog in mijn na-mijn-relatie-fase. Het is binnenkort twee jaar geleden. Ik heb nog niet in de verste verte iets van een relatie gehad in die tijd. Ik heb wel van alles wat daarvoor zit gehad, namelijk:

– verliefd worden op iemand die deed alsof ie serieus was, maar een player bleek te zijn;
– iemand leren kennen die helemaal leuk was maar waar ik niet verliefd op werd en hij wel op mij. De ene heb ik zo snel mogelijk afgekapt, de ander werd mijn eerste en enige friend with benefit maar dat blijft natuurlijk niet lang goed gaan als de verhoudingen scheef liggen;
– hopeloos verliefd worden op iemand die dat niet beantwoord;
– een aantal afspraakjes en daaruit voortvloeiende leren-kennen-gedoe met mannen die te saai, bizar, kinderachtig of vaag voor woorden waren. Vooral vaag.

Tot zover mijn ervaringen. Vrij weinig eigenlijk. Ongeloofwaardig weinig, vinden sommigen. Niet echt heel spannend. Vaak erg vermoeiend. Weer de vraag: is er iemand voor mij? Wat rest is de toekomst. Ik heb echt geen enkel idee van hoe die eruitziet…. ik ben een beetje bang.