Berichten

Het was me het weekje wel

/in /door

Ik was afgelopen week met verlof. Ik had nog zo gezegd zo weinig mogelijk uit te voeren en mee te maken en vooral te gaan slapen. Daar was ik namelijk echt even aan toe. Dit is niet helemaal gelukt. Ik heb afgelopen week:

– meegemaakt dat helaas mijn buren dit jaar niet zes weken vertrekken naar land van herkomst en ook niet spontaan in rook zijn opgegaan. Wat betekent: overlast, overlast en overlast. Slapen? Welnee!
– bij gebrek aan slaapmogelijkheden dan maar een dag aan opruimen besteed. Wat bij mij vooral betekent: eerst nog meer rommel maken omdat ik alles uit kasten en lades trek en op een hoop gooi, dan probeer te sorteren maar alles wel eerst uitgebreid bekeken, bevoeld, gelezen moet hebben, en uiteindelijk slecht afscheid van alles kan nemen. Met als resultaat: een dag kwijt en eigenlijk nog meer rommel.
– een dag lang behangen, zonder ervaring. Daarmee heb ik een halve kamer afgekregen. En daarmee dik tevreden! Ik ben nu eenmaal best perfectionistisch en mijn leermeesteres nog meer. Anderhalf uur over één baan was dus niks raars. Bovendien zijn mijn muren oud en verrot en vervelend, net als de rest van het huis overigens. Ik bleek ook nog eens een talent in banen naadloos aan elkaar laten aansluiten te hebben; weer wat geleerd!
– heerlijk gegeten, gediscussieerd, bijgekletst en plannen gemaakt met mijn twee besties;
– een dag aankijken hoe je laminaat legt gespendeerd. Weer met die leermeesteres, maar nu bij haar thuis. Mijn conclusie: niks voor mij. Geen geduld, geen vaste hand, geen inzicht, geen zin;
– een heerlijke zussendag in een openluchtzwembad doorgebracht met aansluitend lekker uit eten;
– een middag aan het strand gelegen, waar ik ook mijn hysterische maxi dress met psychedelische papagaaienprint kon showen aan het onvrijwillige publiek;
– een fietsongeluk gehad, heel dramatisch met de boodschappen over de grond rollend, een auto aan mij voorbijrazend en mijn leven voor mijn geestesoog voorbij zien flitsend. Allemaal goed gekomen overigens;
– een gezellige cookout slash karaokewedstrijd slash experimenteel dansen slash facetime concert met onbekende aan de andere kant van de wereld- dag beleefd met radiocollega’s;
– daarnaast vooral hevig zwetend, moe en lusteloos films gekeken omdat het echt heel raar drukkend weer was waardoor ik vooral heb gehoopt dat het eens flink zou onweren;
– geen mening over Gaza, Israël, Palestina. Niet de behoefte de straat op te gaan en foto’s en quotes te delen. Vóór deze week en erna trouwens ook niet. Ik weet niet hoe het zit en volgens mij weet ondertussen niemand het meer. Dat is blijkbaar heel raar. En daar ga ik niet eens sorry voor zeggen. Ik heb inderdaad vaak over van alles een mening. Maar niet omdat ik er – hoe hip- een mening over moet hebben. En dat maak ik nog altijd zelf wel uit, dankjewel;
– uiteraard me ook verbaasd en verdrietig gevoeld om de neergehaalde vlucht en alle theorieën over een derde wereldoorlog die rondgaan;
– natuurlijk kleding in de sale gekocht. Ik ben een vrouw. Ik heb ervoor gespaard. En ik had het nodig!

Ik heb me prima vermaakt deze week, maar helemaal ontspannen en losgekomen van het werk bijvoorbeeld ben ik niet. Wat ik nu dus antwoord als men mij vraagt hoe mijn week vrij was: ik ben toe aan vakantie.

 

Bevrijding.

/in , /door

Het zit er weer aan te komen: Bevrijdingsdag. Voor iedereen anders. Voor sommigen (velen?) betekent het zelfs helemaal niks.

Zelf heb ik nooit zo stil gestaan bij het begrip; ik nam het voor lief. Vrijheid is een recht, het is niet tastbaar en je wordt ermee geboren; het staat niet ter discussie. Toch? Wel als je bedenkt dat – as we are speaking- er miljoenen mensen zijn zonder vrijheid. Zonder bewegingsvrijheid, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van religie, noem maar op. De tijd dat Nederland overheerst werd is eigenlijk relatief gezien pas gisteren opgehouden, zo vers is dat nog. Er lopen elke dag in onze directe omgeving nog mensen rond die de, of liever gezegd, een oorlog hebben meegemaakt (zij zijn een rijke bron van verhalen en informatie, die we helaas vaak vergeten). Ik heb familieleden die de Jappenkampen hebben meegemaakt. Niet iedereen is er levend uitgekomen. Zo een ver van mijn bed show is het dus niet. Wow.

De laatste tijd is er voor mij een ander begrip onlosmakelijk verbonden met het begrip vrijheid. Dat is verantwoordelijkheid. Want: we vergeten nogal eens dat rechten en vrijheden niet oneindig en zonder consequenties zijn. Keuzevrijheid zorgt voor richtingsloze mensen en torenhoge schulden. Het gebruiken van je recht op vrijheid van meningsuiting zorgt er vaak voor dat men andermans grenzen overschrijdt. Is zoveel vrijheid wel goed, als we er niet mee om weten te gaan?

Op een nog persoonlijker niveau heeft Bevrijdingsdag voor mij een heel andere lading gekregen, die minder prominent aanwezig zal zijn mettertijd, maar nu heel vers is. Op dinsdagavond 5 mei 2009, rond een uur of zeven namelijk, was daar De Breuk. Een gebeurtenis dat mijn wereld op zijn kop zette. Het betekende in één klap een definitief einde aan de jarenlange relatie met diegene waarmee ik al namen voor onze kinderen klaarliggen had. Er was hoe dan ook geen weg meer terug. De periode die erop volgde was superzwaar, maar heeft me heel veel opgeleverd. Op alle andere vlakken dan de liefde zat alles plotsklaps heel hard in de lift. Ineens is dat twee jaar geleden en is mijn leven heel anders, beter. Vijf mei 2009 voelt de ene keer als gisteren en dan weer als vorige eeuw. Ik ben gek genoeg dankbaar voor De Breuk en voor het feit dat deze kwam op Bevrijdingsdag. Hoe bedoel je, symbolisch? Vijf mei is voor mij dus dubbel ‘speciaal’. Voorlopig sta ik op 5 mei dus ook zeker stil bij mijn versie van bevrijding. Ik heb geleerd mijn vrijheid te koesteren en doe dat die dag extra hard!

Openbaring

/in , /door

Zaterdag 12 maart, 04:36

Vandaag heb ik hem weer gezien. Geheel onverwacht, zoals altijd, stond ie ineens voor mijn neus. We groetten elkaar, wisselden wat wissewasjes uit en dat was het. Daar ging hij weer. Ik keek hem na, nam een slok van mijn cola en, vandaag toen het nog vrijdag was, om een uur of twee, midden op de dansvloer van een club in Amsterdam, viel er een kwartje. Hij kwam van heel ver en viel heel hard.

OK. Analyse. Wat had ik zojuist meegemaakt? Ik had hem gezien. Hij zag er mighty fine uit, had zijn best gedaan. Ik ook; dat had hij opgemerkt en goedkeurend uitgesproken. Hij rook ook totaal niet verkeerd. Keek me recht in mijn ogen aan. Normaal zou dit gegarandeerd zorgen voor zweet. Zweet in mijn handen, op mijn bovenlip, onder mijn oksels. Knikkende knieën, een hoofd vol watten, een droge mond, een als een gek tekeer gaand en tegelijkertijd bloedend hart. Ik zou trillen tot in de puntjes van mijn krullen.

Normaal zou dat het geval zijn. Vandaag niet. Ik keek hem na en er was NIKS. Hoe en waarom en wanneer en alles laat ik lekker achterwege. Niet alles hoeft geanalyseerd te worden. De nacht kon weer gewoon zijn vervolg nemen. Handjes in de lucht, voetjes van de vloer. Dan gaan de lichten aan. Hoogste tijd om naar huis te gaan.

Dat loodzware kwartje heeft een verrassend verlichtend effect gehad. De wandeling naar de auto in de vroege, frisse ochtend maak ik met wolkjes in mijn schoenen, een helder hoofd en een melodietje in mijn hart. Ik stap de auto in, kijk mijn zus aan. De volumeknop en onze kelen gaan helemaal open. Ze geeft gas. We scheuren de weg over, een nieuwe zomer tegemoet. We grijnzen want we weten wat dit betekent:

 Anoukie is geen lemming meer.