Want we kunnen maar geen vrienden worden. Ik heb het over buikvlinders, kriebels, ‘botervliegjes’ zoals Thamar ze noemt. Die dingen in je maag die je voelt als je verliefd bent. We zijn elkaar ergens kwijtgeraakt.

Er was eens een Buurman. Deze buurman was zo’n beetje de eerste man met wie ik in aanraking kwam na mijn grote, dramatische breuk met De Ex. Buurman was, naast een lekker ding, lief en grappig en ik was helemaal enthousiast. Dat dit zo snel allemaal weer kon, ongelooflijk! Ik vond alles aan hem heel, heel erg leuk. Maar verliefd? Ik wist het niet. Daar zou ik wel achter komen, just go with the flow en dan zou het wel goed komen. Helemaal mezelf was ik (nog) niet bij hem, dat voelde ik wel. Maar dat zou allemaal wel goed komen, dacht ik. Aan dit sprookje kwam echter al snel een einde, dus echt uitvogelen kon ik de situatie niet.

Nou ja, dat gaf niet echt veel. Ik ging gewoon door zoals altijd en ontmoette hier en daar interessante mensen. Die gevoelens zouden wel weer komen, dacht ik zo.

Toen kwam daar de Sprinkhaan in beeld. Een insect, true, dus de overstap naar vlinder zou zo gemaakt kunnen zijn…zou het dit keer raak zijn? Hoe ik ook dacht dat ik voor ze openstond; ze kwamen niet. Niet eens een beetje. Niet na de eerste afspraak. Niet na de tweede. Zelfs niet na leuke gesprekken, spontane acties, lieve verrassingen en hele dagen samen in bed. Ze bleven echt weg, terwijl ze zo welkom waren. Deze Sprinkhaan was een prima match, afgezien van zijn buitenkantje. Hoewel ik dat een beetje oppervlakkig van mezelf vond, kon ik dat wel relativeren. Ach ja, dat kan je hebben, vertelde ik mezelf. Gewoon een kwestie van toch niet helemaal je type. De volgende keer zou het heus wel raak zijn.

Dat bleek. Ik werd misselijkmakend geobsedeerd – anders kan je het gewoon niet noemen- door iemand die mij totaal niet zag staan. De vlinders waren in dit geval geen prettige tintelingen, het waren allesverzwelgende monsters. Ik heb mezelf hier lang mee gepijnigd, denkende dat het een verliefdheid was. Het ging hier in ieder geval sowieso niet om een man waarmee ik mijn leven zou willen/kunnen delen, dus ik deed er niks mee. Dat gaat natuurlijk ook moeilijk met iemand die jou niet wil.

Wat doe je dan? Dan fladder je gewoon weer verder. Iemand moet het toch doen als die klotebeesten het af laten weten, ja toch?

En toen kwam er ineens een man op mijn pad waar niks aan af te dingen viel. Die helemaal voldeed aan mijn ‘lijstje’, als ik die al heb, van het spleetje tussen de tanden naar de haarloze borstkas via zijn kalme, zelfverzekerde houding naar oprechte zorgzaamheid. Nou, denkt iedereen (bepaalde lezers in het bijzonder), eindelijk is Anouk klaar met zeiken! Zoek niet verder! Eind goed, al goed! Toch?!

Nee.

Wederom een lege buik. Geen donder, geen bliksem. Vooralsnog hebben onze gevleugelde vrienden het af laten weten.

Dus vraag ik me af: waarom?

Waarom kunnen de vlinders hun weg naar mij niet meer vinden? Komt het door De Ex? Heb ik nog dingen te verwerken? Kan ik misschien, door een of andere weirde reden, niet verliefd meer worden? Dat lijkt me sterk. Mijn obsessie leek te bewijzen dat ik dat wel kan. Hoewel een onbereikbare liefde natuurlijk wel makkelijk is. Dan hoef je er niks mee, behalve zwelgen in zelfmedelijden. Want het wordt toch niks. Too easy. Daar laat ik mezelf niet mee weg komen.

Wil ik dan niet meer verliefd worden? Ik zou niet weten waarom. Het is heerlijk, zeker als het beantwoord wordt. Het is tegelijk ook wel eng, je kwetsbaar opstellen. Ik dacht dat ik dat wel durfde, maar nu twijfel ik toch. Ik twijfel of ik wel voor relaties gemaakt ben, terwijl ik heel hard roep een relatiemeisje te zijn. Ik twijfel of ik nog wel zin heb om moeite in een relatie te steken. Om mezelf aan te passen. Om – want stel je voor dat het goedgaat- op mijn smoel te gaan en weer op te krabbelen. Ik twijfel of ik misschien stiekem een ideaalbeeld in mijn hoofd heb, waar waarschijnlijk niemand aan kan voldoen en ik daarom mijn geluk onbewust saboteer.

Komt dit misschien allemaal omdat dit gewoon niet de juiste is? Zal al die twijfel wegvallen als ik diegene ontmoet? Maar ik geloof toch niet in een ware? Misschien komen de vlinders mettertijd? Misschien zijn ze overbodig als de rest helemaal goed zit? Fuck vlinders. Na een tijd ben je toch niet meer verliefd, toch?, en dan kun je maar beter gewoon een solide basis samen hebben. Zal ik de kans wagen? Moet ik mezelf en vooral ook hem de moeite en tijd besparen?  Wat als ik ergens in ga zitten en zo misschien iets anders misloop? Wat als ik iets verspeel wat heel goed zou kunnen zijn?

Het zoemt. Niet in mijn buik, maar in mijn hoofd. Ik wil hier niet over nadenken. Ik wil niet twijfelen. Ik wil doen. Ik wil lol hebben, liefhebben.. ik wil gewoon vlinders! Ik weet alleen even niet hoe…