In een voor mij onbekend bed schrik ik wakker. Even ben ik de tijd en mijn omgeving helemaal kwijt. Kijk om me heen. Ohja, ik ben bij haar thuis. Check de tijd op mijn telefoon: ik ben maar 23 minuten weggeweest. Het heeft niet geholpen.Ik ben nog steeds moe. Zo intens moe. Ik voel het in mijn slappe ledematen, het brandt achter mijn ogen en mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Ik wil zo graag weer gaan slapen en nergens aan denken, maar het lukt me niet. Het lukt me al dagen niet beter dan onrustig, oppervlakkig te slapen wat niet langer dan een uur of twee duurt. Dan schrik ik weer wakker in de keiharde, koude, eenzame realiteit. Het is aan me te zien. Ik ben bleek, mijn haar staat alle kanten uit en ik heb enorme kringen onder mijn lusteloze ogen. Ik eet niet. Dat betekent dat het echt goed mis met mij is. En dat is het ook. Geef ik eindelijk toe. Het is de eerste keer dat ik hier ben. De eerste keer dat ik haar zie in een lange tijd. Het had niet zo moeten lopen, maar zodra ik haar zag brak ik. Huilen. Met snot, overslaande stem en knorrende geluidjes, alles. Ik kon gewoon niet meer. Ik ben altijd al slecht geweest in doen alsof, in mijn emoties verbergen. Nu had ik het me nog zo voorgenomen maar lukte het me voor geen seconde. Moest dus gelijk vertellen wat er aan de hand was en ja, toen was er geen houden meer aan.

Lees meer