Berichten

Me Nuccie, You Clyde?

/in /door

Die Antonio Marcos en Enise Merve ook. Samen op de vlucht, een spoor van vernieling en geweld achter zich latend. Wie doet nou zoiets?

Nou…ik?!

Niet in het echie natuurlijk. Nog niet. Het lijkt me wel enorm spannend en meeslepend. Met je geliefde op de vlucht voor de autoriteiten, je hebt alleen elkaar die je kunt vertrouwen, je maakt een dikke vinger naar ‘the establishment’, je doet waar je zin in hebt, al is dat tegen de wet en met de kans om betrapt te worden, want dat maakt het nog aantrekkelijker.

Call me crazy, maar: ik kan me er dus wel wat bij voorstellen. Er is vast een naam voor deze afwijking, een Bonnie en Clyde syndroom bedacht ik, en ja hoor, die vond ik onder de term ‘hybristofilie’. Wat erop neerkomt dat je je (seksueel) aangetrokken voelt tot iemand die verschrikkelijke daden heeft gepleegd (categorie moord en verkrachting), misschien wel juist daardoor. In sommige gevallen windt het diegene ook op om daaraan mee te doen.

Maar waarom dan toch allemaal? Vrouwen zijn gek. Klopt. Maar toch. Het zal vast komen omdat we nu eenmaal sneller voor bad boys vallen. Diep van binnen willen we die namelijk ook allemaal veranderen, zijn we drama- en sensatieverslaafd en ‘voor ons is ie wel lief’. Onze liefde, dat is alles wat hij nodig heeft! Een wilde, onberekenbare man vinden wij ook gewoon spannend, in het bed en daarbuiten.

Wellicht is het zoals met alles, heel evolutionair-logisch. Degene die het hardst op zijn borst slaat, het verst kan pissen en de meeste agressie toont wordt gevreesd en heeft de wijfjes voor het uitkiezen. Simpel. Ik Nuccie, ik aap dus. Altijd een goeie smoes!

Het geeft misschien ook wel een soort status. Wie wil er nou niet ergens bekend mee worden, de geschiedenisboeken ingaan? Het liefst iets groots, iets aparts. Mensen die tegen je opkijken. Over je praten, al is het angstig gefluister.

Je kan je syndroom natuurlijk overdrijven. Liefdesbrieven sturen aan Ted Bundy, een notoire verkrachter bij jou en je kids in huis nemen, met Joran van der Sloot trouwen.. ook hybristofilie moet zo zijn redelijke grenzen kennen.

Ik zit er niet op te wachten om andere mensen pijn te doen, op welke manier dan ook. Ik heb best nog wel een geweten en ik hou niet van bloed. Dus dat gedeelte zou moeilijk worden… Ik heb wel bewondering voor die Britse mannen die een jaar of vijftig geleden een zo goed als geweldloze treinroof pleegden bijvoorbeeld. Ook heb ik heb altijd al gedacht dat ik ooit eens ergens proefdieren zou gaan bevrijden, Zwarte Pieten afschminken… dat soort dingen. Niet eens echt om geld en andere materiële zaken dus.  Wat mij trekt is het principe, het avontuur. De wereld een beetje beter maken voor anderen die het zelf niet kunnen.

Bij nader inzien: you can call me Hood. Anouk Hood.

Nog zo’n syndroom

/in , /door

Met het risico vrouwen tegen me in het harnas te jagen en de mannen een stok te geven waarmee ze mij/ ons in het vervolg lekker kunnen slaan: wij vrouwen zitten vol tegenstrijdigheden, rare maniertjes en complexen.

Het iedereen-moet-mij-leuk-vinden syndroom bijvoorbeeld. Waar haar Ring the Alarm-zusje wordt gecreëerd door gebeurtenissen die je overkomen, worden wij met het IMMLV-ding geboren.

En niet zonder gevolgen. Het maakt dat je je grenzen verlegt en dingen doet die je bij anderen afkeurt of waar je ze voor waarschuwt. En dan doe je ze, ineens, zomaar zelf. Dingen die je ‘normaal’ echt niet zou doen. En die ook echt geen tweede keer voor gaan komen.

Mee uit stelen gaan: IMMLV
Onder lichte druk toch dingen toelaten/doen die je eigenlijk niet wilt door die bink van wie je nog steeds niet kan geloven dat hij bij jou is: IMMLV
Verschillende afspraken op 1 dag maken, wetende dat het eigenlijk niet haalbaar is en waardoor je helemaal in de knel komt: IMMLV

Die voorbeelden komen niet zomaar uit de lucht vallen: ik ben schuldig aan alledrie.  Bij sommigen bleef het niet bij een enkele keer ook. Ik ben er van overtuigd dat we allemaal met gemak een handvol voorbeelden kunnen geven.

Het gaat verder dan de alom bekende disease to please. Iedereen moet jou bij voorbaat namelijk al leuk vinden. Jij moet er juist het liefst niks voor doen. Met ‘leuk’ bedoel ik natuurlijk ook grappig, intelligent en mooi. En onder iedereen vallen je collega’s, familie, vrienden, vrienden van vrienden, mensen in de tram, de slager, zelfs typetjes die jij op jouw beurt zelf geen blik waardig gunt. Ie-der-een.

Eigenlijk gaat het nog een beetje verder.  Ze moeten jou stiekem de leukste vinden. Nou ja, stiekem, ze moeten het natuurlijk ook weer niet voor je verbergen. Anders heb je er nog niks aan.  Stel, ik ga uit en het wemelt van de drop dead gorgeous vrouwen, waarvan er een ook nog eens dezelfde jurk als ik aan heeft. Dan wil ik niet dat mijn vriend zegt: ‘ja, maar ik vind jou de mooiste hoor’. Met als toppunt een flauw, geruststellend schouderklopje. Neen. Het moet zijn: ‘jij bent sowieso de allermooiste’. Als een feit. Dát is de manier. Of het gemeend is en dat ik heus wel weet dat het niet zo is, zijn bijzaken. Nee, dat is inderdaad niet erg realistisch. Dat ben ik alleen als het mij uitkomt. Ja, dat is inderdaad een beetje opportunistisch. En voor de zekerheid: nee mannen, dat betekent niet dat jullie altijd moeten liegen om ons te beschermen of te plezieren.

Hoewel ik mezelf totaal niet tot de standaardvrouw met jaloezietjes hier en drama daar reken (zijn we niet ook allemaal… anders?), moet ik (weer eens) toegeven dat ik hierin ook al geen uitzondering ben. Ik heb het ook.  Dat wist je al, want ik zit net toe te geven dat ik weleens iets heb gestolen om leuk gevonden te worden. Ik kan er verder ook niks slims over zeggen. Waar het precies vandaan komt? Wat het betekent? Wat je er verder mee moet? Tja. Natuurlijk zullen heel snel dingen als ‘onzekerheid’ en ‘jaloezie’ als antwoord naar boven komen, maar dat vind ik zulke schotten voor open doel.

Ik schuif het voorlopig in dezelfde hoek als waarom vrouwen van schoenen en tassen houden. Van die mysteries van het leven waarvan je weet dat ze er zijn en waarmee je leeft, maar die je nooit zult ontrafelen.