Berichten

Thuiskomen

/in /door

In een voor mij onbekend bed schrik ik wakker. Even ben ik de tijd en mijn omgeving helemaal kwijt. Kijk om me heen. Ohja, ik ben bij haar thuis. Check de tijd op mijn telefoon: ik ben maar 23 minuten weggeweest. Het heeft niet geholpen.Ik ben nog steeds moe. Zo intens moe. Ik voel het in mijn slappe ledematen, het brandt achter mijn ogen en mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Ik wil zo graag weer gaan slapen en nergens aan denken, maar het lukt me niet. Het lukt me al dagen niet beter dan onrustig, oppervlakkig te slapen wat niet langer dan een uur of twee duurt. Dan schrik ik weer wakker in de keiharde, koude, eenzame realiteit. Het is aan me te zien. Ik ben bleek, mijn haar staat alle kanten uit en ik heb enorme kringen onder mijn lusteloze ogen. Ik eet niet. Dat betekent dat het echt goed mis met mij is. En dat is het ook. Geef ik eindelijk toe. Het is de eerste keer dat ik hier ben. De eerste keer dat ik haar zie in een lange tijd. Het had niet zo moeten lopen, maar zodra ik haar zag brak ik. Huilen. Met snot, overslaande stem en knorrende geluidjes, alles. Ik kon gewoon niet meer. Ik ben altijd al slecht geweest in doen alsof, in mijn emoties verbergen. Nu had ik het me nog zo voorgenomen maar lukte het me voor geen seconde. Moest dus gelijk vertellen wat er aan de hand was en ja, toen was er geen houden meer aan.

Lees meer

The Ones That Got Away

/in /door

Nooit gedacht dat ik me voor wat dan ook zou laten inspireren door Katy Perry (sorry zus!) maar hey… zo gaat dat soms in het leven.

Eigenlijk kwam mijn inspiratie niet eens door haar. Het kwam door jou, Luckie Delacroix. Bijna twee meter, bijna honderdtwintig kilo, twijfelend taalkunstenarend en diagonaal in bed liggend (hoezo is er geen tweede zoals jij? je bent mijn opposite sex, from another mother tweeling!). Niet dat ik dat uit persoonlijke ervaring kan vertellen. Ik ken je niet. Ik kreeg alleen ineens een van je blogs onder ogen. Je hebt me laten huilen Luckie. Sjongejonge. Van binnen, dat wel, maar niet minder hard.

Dat kwam vooral hierdoor:
….de bittere nasmaak van het onvervuld verlangen om nu godverdomme eindelijk eens een keer iemand laatste liefde te zijn. Iemands uiteindelijke liefdesdestinatie. Ik ben altijd maar een stukje van de reis. Een stukje van de reis waar de meisjes iets moeten leren van het universum en waar ze later met een gemengd gevoel van plezier en schaamte aan terugdenken. Maar ik ben nooit de eindbestemming…
Want daarin zijn we ook al hetzelfde. Ik voel je Luckie, hoe kut en bitterzoet, of zoetzuur, dat ook is.

Ik ben bijna jarig (ik word 34). Het jaar is bijna om (en dus ga je de balans opmaken). En vooral: ik ben single. Dus weer geen eindbestemming. Ik ben single en vorige week zat ik op de bank met een vriendin en een pot thee en ik ontving een pakket terwijl ik niets verwachtte. Ik dacht dat ik iets had gewonnen, dat gebeurt namelijk wel vaker, en begon enthousiast met uitpakken. Het waren mijn eigen spullen. Spullen die ik achter had gelaten toen ik een paar maanden geleden definitief de deur achter me dicht trok om nooit meer om te kijken. Er zat een brief bij.

Jij weet natuurlijk wel wat daarin stond, Luckie. En zo niet, dan ben je slim genoeg om het te bedenken. Vanaf nu gaat het misschien weer een beetje meer om mij, en kan het emotioneel worden. Ik weet niet of je daar op zit te wachten. Ik waarschuw je maar even…

Terug naar die brief. Hij had spijt, ja. Hij miste me, inderdaad. Hij concludeerde dat ik altijd alleen maar goed voor hem geweest was. En zorgzaam, lief, eerlijk. Hij had nu door wat hij allemaal kwijt was. Het overviel hem. Al die kleine dingetjes die hij voor lief nam. Herinneringen die zich op onbewaakte ogenblikken opdrongen…. Dit zou je ook als een cadeau kunnen zien. Zo voelde het niet, nog steeds niet eigenlijk.

Dat soort shit overkomt mij dus ook altijd. Ik hoor altijd achteraf dat het toch eigenlijk wel heel erg leuk was samen. Dat ik wijze lessen bracht (die uiteraard bij een ander wel in de praktijk gebracht worden, oh wacht, daar schreef ik al eerder over). Dat hij dat niet meer heeft gevonden. Dat het hem spijt. Dat hij dom is geweest. Enzovoorts, enzofuckingvoorts. Doodvermoeiend!

Als je dan dus dertigplus, single en aan het nadenken bent, zou je bijna aan jezelf gaan twijfelen. Wat is er mis met mij? Ben ik niet mooi, grappig, slim, gezellig, sexy, zorgzaam, onderhoudend, aardig genoeg? Ik weet verdomme heus wel beter…maar soms even niet. En dan komen de waaroms. Waarom kan je me niet waarderen terwijl je me hebt? Waarom stap je dan toch op, als je weet  hoe fucking awesome ik ben? Waarom krijg ik te horen dat je met mij ‘rustig aan wilt doen’, als je met die, als ik jou moet geloven, psycho bitch van een ex van je wél toekomstplannen kon maken? Ik kan nog wel zoveel voorbeelden geven, maar ook daar word je niet vrolijker van. Je kent het immers allemaal ook al. Of niet. Ik blijf een vrouw en een relatiemeisje. Ik heb intussen genoeg van je gelezen om te weten dat jij anders in elkaar zit. Tis dat ik geen bier drink Luckie, anders zouden we aan dezelfde Rotterdamse bar hangen ook nog..

Als iemand verwacht dat nu de komische noot of slimme conclusie komt: neen. Ik vond Luckie’s stuk gewoon treffend en herkenbaar. Mooi maar pijnlijk.

En omdat alles altijd in clichés eindigt en dat soms gewoon lekker is: natuurlijk zijn zij het die aan het kortste eind trekken. Die ons eigenlijk een plezier doen, want zij, zij zijn niet geschikt voor onze eindbestemming, het feestje onderweg niet waardig. Je kan van een stoptrein gewoonweg niet verwachten dat ie je intercity geeft, snapje? Wie weet wat voor ellende ons nog bespaard is gebleven. En hee, daar komt Katy toch nog de conclusie brengen: we’re the ones that got away.

Kat in het zakkie (ik weet ook niet meer hoe het kwam)

/in , /door

Stel je voor, je hebt een luie zondag. Tegen het eind van de middag herinner je je ineens dat je een housewarming bij een vriendinnetje hebt. Daar aangekomen blijkt dat zij het helemaal niet zo klein heeft gehouden en ook nog eens Iemand Voor Jou Heeft Geregeld Want Jij Bent Single En Hij Is Echt Jouw Type.

Leuk, denk je. Heel leuk. Vooral omdat jij ‘gewoon zo’ naar dat vriendinnetje bent gegaan. Omdat jij je oh zo comfortabele oma-onderbroek size 100, met strikje en lieve poesjesprint, waar de gaten invallen maar die zo lekker zit, aan hebt. Die ervoor zorgt dat waar normaal je zwembandje zat, nu een rollade zit want je hebt wel nog snel een lekker strakke broek aangedaan voor je de deur uitging. Je hebt nu vier buiken. Haha, denk je, nu ben ik echt een koe! Letterlijk en figuurlijk. Had ik al gezegd dat dat allemaal heel leuk is?

Dan blijkt ook dat jullie met zijn allen wat gaan drinken. En dat daar dan Jouw Type zal zijn. Wat doe je dan? Dan ga je nog snel ff naar het toilet. Je doet die onderbroek uit, omdat je die ineens door je broek heen voelt branden en hij toch niet meer zo lekker zit… en het is echt geen porem, zo kan je niet uit gaan. Je kan natuurlijk geen afscheid van hem/haar/het nemen dus je propt hem in het binnenvakje van je tas.

Als je dan de volgende morgen naar huis moet fietsen heeft het geregend. Gatver. Het is al koud genoeg, en dan heb je ook nog eens geen onderbroek aan. En waarom eigenlijk? Helemaal Mijn Type was helemaal mijn type niet. Verre van. Als ie dat wel was, dan had ie me ook met mijn vier magen wel gewild. Toch?

Terwijl je dus licht beschonken naar huis fietst (dat gebeurt je normaal nooit) (dat fietsen niet en dat drinken al helemaal niet) moet je ineens een beetje om jezelf lachen. Wat een sukkel ben je ook. Alleen jou overkomen altijd zulke dingen. Hoe komt dat nou? Dalijk heb je een blaasontsteking, en dan heb je er niet eens iets leuks voor terug gekregen. Is dit nou studentikoos ofzoiets? Dan ben ik wel een paar jaartjes te laat. Zouden anderen ook zulke onnozele dingen doen?

Vast wel. Nee, vast niet. Ach, wat kan jou het schelen. Gelukkig heb je geen rok aan. Je bent moe. Je gaat slapen en vergeet alles heel snel. Zo ook dat ding in het binnenvakje van je tas…drie weken lang.