Berichten

Spijt

/in , /door

Hoe voelt het eigenlijk? Zit het in je hoofd, in je buik, in je keel? Zou het pijn doen of kriebelen?

Geen idee. Ik heb nooit ergens spijt van gehad. Dat lijkt misschien raar, maar dat is echt zo. Dat kan aan de ene kant komen omdat ik natuurlijk zeer verstandig en intelligent ben en dus ook weloverwogen, positieve uitkomsten tot gevolg hebbende beslissingen maak; lees: ik ben altijd een brave Hendrika geweest. Aan de andere kant komt het ook omdat ik de dingen vaak gewoon neem zoals ze zijn. Niet eens om er een les uit te trekken of er sterker van te worden. Aan zulke cliché’s heb ik echt een broertje dood. Soms is het allemaal gewoon kut. Geeft niet, het wordt vanzelf weer leuker. Volgende keer beter.

Ik ben dus niet zo’n achteromkijker. Als ik de deur achter me dichttrek, ben ik er wel klaar mee. Zou je denken.

Vandaar dat ik nu bij Kokindje op de bank zit. Logisch, toch? Met een vaag vermoeden dat ik zeer binnenkort precies weet te vertellen wat dat nou is en hoe dat dan voelt, spijt.

Want wat doe ik toch weer hier? Anderhalf jaar lang heb ik geen seconde aan hem gedacht. Toen hij na maanden ineens weer uit de lucht kwam vallen met excuses en de vraag om een tweede kans en nog meer van dat soort ongein, nam ik hem niet serieus. Ik had er geen boodschap aan en vond hem vervelend. Voor mij was het duidelijk: deze jongen is alleen bezig met scoren en spelletjes spelen. En hele foute schoenen dragen.

Die schoenen zijn de deur uit, verzekert hij me als ik hem ineens tegen het lijf loop. Ik geloof hem niet. Eigenlijk kan me dat ook niks schelen. Ik heb hem niets te vertellen. Hij mij ook niet echt. Ik heb ondertussen wel opgemerkt dat zijn wimpers minder lijken te krullen. Dat hij wat aangekomen is. Dat hij nog wat langer is dan in mijn herinnering, dat zijn handen OK zijn en zijn tanden nog steeds zo gezellig door elkaar staan. Dus natuurlijk ga ik met hem mee een ijsje eten. En houd ik me aan onze ooit gemaakte afspraak dat wanneer wij elkaar weer tegen zouden komen, we ter plekke alles laten vallen en gewoon on the spot hevig zouden gaan tongen. Ik ben immers een vrouw van mijn woord.

We lopen hand in hand en ik vind het geweldig. We zoenen en ik voel niks bijzonders. Ik ben niet verliefd op hem en zal het niet worden. Ik weet zeker dat dat andersom ook zo is. Wat moet hij met mij? Scoren, lijkt me. Zeker nadat ik hem gewoon achterliet en al dik een jaar hem afwijs en afbrand. Als mannen dan jagers moeten zijn, dan zou dit wel een overwinning zijn. Hij wil winnen en hij mag.

Wat echter mijn motivatie is om alsnog daaraan te doen, weet ik echt niet. Is hij misschien mijn foute man? Zo eentje waarvan je weet dat het op een teleurstelling uitdraait. Zo eentje waarvan je weet dat ie helemaal niks toevoegt aan je leven. Maar waarmee je dan toch in zee blijft gaan. Gewoon omdat hij een lekker ding is en zich niet gedraagt zoals jij zou willen.. Let’s find out.

Ik zit dus op zijn bank. Hij vertelt verhalen over zijn verleden, waardoor hij beschadigd is en doet zoals hij doet. Ik luister naar hem en ik geloof er geen woord van. Ik doe ook niet alsof ik hem wel geloof. Het is gewoon een trucje om sympathie te wekken. Hoe dom denkt ie dat ik ben? OK, gezien het feit dat ik hier weer op zijn bank zit, kan ik hem geen ongelijk geven…

Maar laat het dan tenminste leuk zijn. Dat is het niet. Ik verveel me. Ik wil lachen, ik wil een goed gesprek, ik wil positief uitgedaagd worden, ik wil het idee hebben dat ie mij op zijn minst mag of een beetje leuk vindt; waar is het anders allemaal goed voor? Ik zit echter met iemand op de bank die niets van dat alles laat zien. En wiens held Drake is (die van YOLO, ja). Hij post daarom van die corny plaatjes met zogenaamde wijsheden over de liefde enzo op Facebook.Van die wijsheden die totaal in tegenspraak zijn met wat hij in het echie laat zien. Hij speelt voetbal, kijkt voetbal (en soapseries) en praat voetbal. Ik wacht op iets. Op een vonk, of een glinstering. Op iets interessants, iets nieuws, op een mening ergens over. Alsjeblieft! Laat er wat zijn! Al heeft ie een passie voor zeeslakken. Al verzamelt ie iets heel sufs en is het een fervent LARPer…

Helaas. Hij heeft het over chihuahua’s en merkkleding en gadgets en ik ga een beetje dood vanbinnen. Ik ben zo niet wat hij wil. Wat zonde van mijn tijd weer. Wat hij nodig heeft is iemand die zich bezig houdt met extreem veel zonnebanken. Iemand met spinnepotenwimpers, gesteilde haren, maat 34, Vans en acrylnagels. Iemand die nog thuiswoont. Iemand die hem adoreert en die niet teveel nadenkt of terugpraat.

Dit gaat nooit meer wat dan ook worden. Ik ben zijn type niet en hij kan mij op zijn beurt niet boeien. Een relatie zal er never ever in zitten. Dus dan maar over tot de orde van de dag: seks. Dat is waar het natuurlijk om draaide en wie weet hoe dat uitpakt.

Als ik voor de tweede keer naast Kokindje wakker word, weet ik dat de spijt heel dichtbij is. Het ijsje dat ie voor me kocht vond ik nog heter. En lekkerder. Ook hierin hebben we geen klik. Bij het afscheid dit keer dus wederom geen zoete woordjes of beloften. Wat wel volgt, ik had het kunnen weten, is heel raar gedrag. Natuurlijk, de jager heeft gescored en hoeft nu de schijn niet meer op te houden. Ik kan niet zeggen dat het me verbaast.

Of ik nu weet hoe spijt voelt? Nee. Ik heb wonderwel toch iets geleerd: Kokindje is gewoon een hele grote droplul. Alleen figuurlijk, anders was ie tenminste nog ergens goed voor. Heey heey heey!

SOA test: jouw wip, wiens knip?

/in , , /door

Vandaag werd bekend dat SOA-klinieken niet meer zomaar iedereen zullen testen.

Alleen mensen uit zogenaamde risicogroepen (mannen die prostituees bezoeken, mannen die seks met mannen hebben en mensen uit landen waar HIV veel voorkomt) worden nog gratis en anoniem geholpen. Anderen worden verwezen naar hun huisarts. Wat betekent: niet anoniem en gewoon dokken als je verzekering het niet dekt.

Meteen regende het overal boze reacties. Het zou onrechtvaardig en schandalig zijn. Hierdoor zouden er ook ineens heel veel meer mensen met SOA’s komen en zouden verstandige mensen worden gestraft voor het feit dat ze om hun gezondheid geven.

Ik snap dat niet zo. Buiten dat er niets nieuws is besloten (dat dringt niet echt door, merk ik): wat is er mis met voor je eigen test betalen? Wie anders moet dat doen? En wat is in godsnaam het verband tussen niet meer gratis kunnen testen en de toename van het aantal mensen met SOA’s? Misschien heb ik het wel verkeerd hoor, verbeter me dan gerust, maar volgens mij komen SOA’s niet uit de lucht vallen. Ze ontstaan niet spontaan, maar zijn het gevolg van onbeschermde seks. Als je zover bent dat je een test nodig hebt, is het kwaad dus eigenlijk al geschied. Of je de test nu betaalt of niet, maakt voor de uitslag niets uit. Hoe kan het niet gratis uitvoeren van de test dan zorgen voor meer SOA’s? Dat is een beetje een omgekeerde wereld.

Er heerst dus een verkeerde soort gedachte over de tests. Niet alleen vind men blijkbaar dat er een soort ‘recht’ op bestaat en gaat daarbij helemaal voorbij aan de eigen verantwoordelijkheid en nog het belangrijkst: hun eigen lichamelijke gezondheid die in het geding is;  er is ook sprake van een soort schijnzekerheid. Daarom gaan er ook veel mensen trouw naar de bloedbank. Niet uit naastenliefde, maar om de SOA-test die er periodiek bij hoort. Valt die goed uit, dan kunnen ze weer vrolijk af en toe de touwtjes wat laten vieren. Het verzekert je echter nergens anders van dan dat je op dat moment de dans bent ontsprongen.

Ik snap evengoed niet waarom mensen moord en brand schreeuwen als de anti-conceptie voor volwassenen niet meer  (geheel) vergoed wordt. Even wat voorbeeldjes:

  • Een pak luxere Durex condooms kost een tientje voor tien stuks. Dat is een euro per stuk. Eigen merk of merkloos kost dus nog minder. Bij een organisatie als het JIP kunnen jongeren ze per tien krijgen voor een euro.
  • De gemiddelde anticonceptiepil kost je, afhankelijk van je leeftijd, gemiddeld €2,50 tot €5. Check het hier.

Dus: veilig vrijen kost je niet zo heel veel, terwijl het van levensbelang is. Je gezondheid is namelijk niet zomaar iets. Voor de waarde van een pakje sigaretten en een McMenu ben je een maand gedekt (no pun intended). Wie wil me nu nog vertellen dat voor je eigen gezondheid zorgen raar, oneerlijk, niet te betalen is? Wel een duur mobieltje met internet, wel op stap, wel lekker shoppen, maar anticonceptie ho maar? Jij hebt de lusten, jij hebt de lasten, zo simpel lijkt het me. Mocht je in de heel erg onwaarschijnlijke situatie zitten dat je zelfs een dubbeltje voor een condoom niet op kunt brengen, dan zou je gewoon geen seks moeten hebben.

Die test is wel even wat anders. Ongeveer honderdnogwat euro. Dat weet ik omdat ik hem zelf niet zo heel lang geleden af heb laten nemen. Dat doe je natuurlijk ook niet voor je lol, maar om dingen zeker te weten, dingen uit te sluiten. Dat mag wat mij betreft ook wat kosten. De kans dat ik zo’n test weer nodig heb schat ik heel erg klein, maar dan nog zal ik zonder morren gewoon dokken. De kans dat de mensen die nu het hardst schreeuwen een test moeten ondergaan schat ik even groot in. Zij kunnen hem waarschijnlijk, als dat moet, want dat is afhankelijk van je verzekering en eigen risico dus niet eens altijd het geval, ook best betalen. Dus wat is nu helemaal het probleem?

Ik heb het natuurlijk niet over mensen die verkracht zijn. Ik geloof en mag toch ook zeker hopen, dat daar alle hulp en andere regels voor gelden.

Het enige wat ik een beetje vreemd vind, is wie wel en niet onder de risicogroepen vallen. Mannen die met prostituees of andere mannen het bed delen, zijn gewoon volwassenen en maken volwassen keuzes. Die mogen de rekening dan ook net zo goed gewoon betalen wat mij betreft. Het impliceert daarnaast volgens mij ook allemaal andere dingen zoals verbanden tussen homoseksualiteit en ziektes die onwaar en oneerlijk zijn, maar dat is nu eventjes een brug te ver en niet geheel in hun nadeel. Ik zie tot slot ook niet zo goed wat het komen (van je partner) uit een zogenaamd risicoland aan die eigen keuzes zou veranderen. Ik zou het heel erg krom vinden dat volwassenen die het geld een stuk makkelijker zouden kunnen missen, zonder meer geholpen worden terwijl een stuk minder draagkrachtigere en meer hulpbehoevende groepen weggestuurd zouden worden.

Jongeren bijvoorbeeld. Jonge jongens en meiden die thuis niet eens over anticonceptie kunnen praten. Die niet aan de pil mogen, die geen beschikking hebben over hun eigen geld om condooms te bekostigen, laat staan zo’n test. Die niet naar de huisarts durven omdat die huisarts best wel eens zijn of haar geheimhoudingsplicht niet zo serieus neemt. Die het niet kunnen hebben dat er brieven van allerlei instanties naar huis toe gaan. Dát zijn de uitzonderingen. Dié hebben zonder meer hulp nodig. En die is er ook voor ze. Ook zij vallen, tot hun 25e, onder de risicogroep: *klik*

Waar iedereen aan voorbij gaat, is wat er in hetzelfde bericht ook vermeld staat: elk jaar voeren de klinieken 10% meer tests uit. Ook blijkt elk jaar weer, dat jongeren op grote schaal onveilige seks hebben. Dat er hele volksstammen jongeren zijn die elkaar en volwassenen seksuele gunsten verlenen in ruil voor dingen als een Breezer en een peuk en ook dat ook (seksueel) geweld steeds normaler lijkt in tienerrelaties. Dingen die veel meer zorgen baren en die aan de basis staan van veel van die tests.

Natuurlijk zou ik ook willen dat de test gewoon gratis beschikbaar was voor iedereen. Nog liever zou ik willen dat dit soort tests gewoon niet nodig waren. Net zo goed dat ik zou willen dat als ik de kraan opendoe, er cola uitkomt. Je kan niet alles hebben. In de huidige maatschappij met ziektekosten die de pan uit rijzen waarvoor we allemaal betalen zeg ik echter: jouw wip, jouw knip.

Moraal van mijn verhaal: een beetje een storm in een glas water, dit. Een soa-test is gewoon een product waar je voor moet betalen. Heb je daar moeite mee? Prima. Zorg er dan voor dat je die test niet nodig hebt. Dat lijkt mij nog het meest verstandig. Voorkomen is beter dan genezen en zo vaak zul je ook echt niet in de situatie komen dat je er een nodig hebt. Hoop ik voor je.

Playa fo’ life

/in /door

Als er iets in mijn vriendinnengroep kapot-geanalyseerd is, is het wel de player. De man die er meerdere vrouwen op na houdt. De man die zonder enige moeite een vriendin heeft, een vrouw heeft en nog een scharrel en misschien wel een friend with benefits. Hoe hij dit allemaal kan rondbreien zonder in de knoop te komen is mij nog steeds een raadsel. Het geheim van de player, zeg maar.

Ik heb zelf een keer te maken gehad met een player. Hij was sexy, mannelijk en erg zeker van zijn zaak. Iets te zeker wat mij betrof. Hij had een vrouw in het buitenland, een vriendin in het binnenland en een stuk of wat kinderen. Hij wilde mij er bij en zwoer dat ik verliefd op hem zou worden.  Die zelfverzekerdheid van zo’n man is wel belangrijk. Hij moet je natuurlijk om je vinger winden. En als een vrouw iets sexy kan vinden is het zelfverzekerdheid – niet te verwarren met arrogantie!

Spelletjes spelen. Een goede, doorgewinterde player is hier erg goed in. Mindfucks all the way. Je kan er amper een speld tussen krijgen. Zijn leugens zijn zo goed als waterdicht. Doordat hij je als een prinses laat voelen zal hij jou om z’n vinger winden. Tot op het moment dat je niet meer van hem afkomt. Hij zorgt ervoor dat hij onder je huid komt.  Dat is misschien ook waarom dready zo zeker van zijn zaak was. Hij was smooth, zelfverzekerd en vooral duidelijk. Hij vertelde me eerlijk dat hij honderd-en-een kinderen had en twee vrouwen. Prima, dan ligt de keuze bij mij. Doe ik het wel of doe ik het niet? Ik besloot dit niet te doen. Dat is één playa for life. Ik heb er namelijk een hard hoofd in dat hij dit spelletje opgeeft. Als ik me goed kan herinneren was hij 30. Ik ben nou niet direct op zoek naar de ware, maar ik wil mijn hart niet verliezen aan iemand die nooit van z’n lang zal z’n leven voor mij zal kiezen. Dat is nou niet echt mijn toekomstvisie.

De andere kant zijn de leugenaars. Zij zullen alles doen om te ontkennen dat ze je gebruiken. Of dat ze een vriendin hebben. Je weet wel. De singles forever, maar ondertussen zitten ze gewoon thuis met vrouwtje op de bank als jij dertig smsjes stuurt of 15 keer belt, maar er wordt niet gereageerd. Je weet dat het er iets niet goed zit, maar luister je naar je eigen gevoel? Nee, natuurlijk niet. Het is vast allemaal niet zo erg als het lijkt. Fout! Dat is het dus wel. Er is niks mis met een beetje los en vast scharrelen, maar duidelijkheid is geboden. Het is belangrijk dat je weet waar je aan toe bent, anders gaan je gevoelens met je op de vrije loop. Dat is niet wat je wilt. Liegen en bedriegen, dat is de player. Het enige wat de player doet. Omdat ze je toch willen neuken maar er vanuit gaan dat jij respect hebt voor zijn relatie, liegen ze er liever over. Tenminste, dat zijn mijn ervaringen.

Er zullen vast nog meer gradaties zijn van playa fo’ life. Natuurlijk, ik ben ze gelukkig nog niet allemaal tegengekomen. Alleen één ding, je scharrelt pas wanneer het duidelijk is dat je scharrelt. Want als je denkt dat je seks hebt met iemand, die jou leuk vindt.. tsja. Rumour is: hij vind je helemaal niet zo leuk. Hij vindt z’n vriendin ook niet leuk, want anders zou hij haar niet bedriegen. Of zit er toch meer aan vast?

Het enige wat ik weet is dat ik onder geen omstandigheid contact wil hebben met een playa. Iemand die je warmhoudt tot wanneer het hem uitkomt, iemand die zoet en lief tegen je doet maar ondertussen nog zo’n vijf vrouwen heeft waar hij dat bij doet en nog een leuk vrouwtje op de bank. Nee. Walgelijk. Scharrelen? Prima. Laat het duidelijk zijn dat ik er absoluut niet van houd als er spelletjes met me worden gespeeld.

Een kerel wilt toch ook niet dat er spelletjes met hem worden gespeeld? Wel? Dan ga ik direct aan de slag en ga ik me een slag in de rondte playen.

(mochten er mannen zijn die de drang hebben tot reageren EN players zijn, please do enlighten me wat de fun is om iemand zo te gebruiken en te kwetsen, dat is een vraag die eeuwig blijft bestaan. Ik gok op pure egoïsme)

Merkgeil much?

/in /door

Merken zijn belangrijk. Als je geen Louboutins hebt hoor je er niet bij. Als je geen Burberry sjaaltje hebt dan ben je nep. H&M? Nee joh! Marc Jacobs!

Nu kan je ook eindelijk veilige seks hebben zonder gezichtsverlies te lijden met zo’n lelijke verpakking van een merkloos condoompje. Merkloos, wie wil dat nou? Nee, jij kan je man eindelijk zijn piemel in een prachtige merkverpakking laten steken van… Chanel. Een Chanel condoom, wie wilt dat nou niet?

Helaas is het nep. Het Franse modehuis weet van niets. De condooms zijn zelfs zo nep dat ze alleen bestaan op het internet. Gephotoshopte condooms helpen niet echt tegen een SOA of tegen zwangerschap for that matter. Dat ze niet helpen tegen een geslachtsziekte of tegen een zwangerschap moet niet echt uitmaken, want de teksten op de condoom zijn alleen al hilarisch: “Only for trendy sluts” en “Keep it classy“.

Doe geen moeite en blijf lekker bij de condooms van Durex of merkloos wat mij betreft. Zo lang je het maar veilig doet moet het niet echt uitmaken met wat voor condoom verpakking je aan komt zetten. Just do it, but do it safe already.

Ben je echt zo merkgeil en wil je alleen maar seks hebben met een merkcondoom? Marc Jacobs heeft in 2008 condooms op de markt gebracht. Of ze nog verkocht worden weet ik niet, maar mocht dat zo zijn dan zit er in iedergeval een persoonlijk bericht bij van mister Marc Jacobs himself dat je altijd veilige seks moet hebben.