‘Op een dag kijk je in de spiegel en zie je je moeder’. Zo opent Saskia Noort, mijn persoonlijke heldin al is ze blond, het boek1000xAnybody. Anybody is de rubriek van het blad VIVA waarin een lezer(es) uit de kleren gaat en over de plus- en minpunten van het eigen lijf praat. Daarmee slaat ze precies de spijker op zijn kop. Ik ken dat moment. Het is een tragisch moment dat diepe indruk heeft gemaakt en dat elke vrouw, ik durf dat te wedden, te verwerken krijgt. De rest van haar stuk is zoals altijd weer een feest van pijnlijke herkenning.

Vrouwen en hun lichaam: het is een ingewikkeld verhaal. We houden ervan, we haten het. Vaak vooral dat laatste. En hoewel ik dat eeuwig zonde vind en van anderen nooit snap waarover ze klagen, doe ik er zelf ook aan. Waarom ben ik niet gewoon geboren met mooie volle lippen? Wat heb ik aan een snor? Waarom ben ik zo lang? Waarom zit mijn haar nooit leuk? Ik zie er altijd moe uit! Waarom zijn mijn kuiten zo dik?

Natuurlijk zijn er dagen waarop alles meezit. Waarop alles klopt en samenvalt en je je het meest lekkere ding op de aarde en ver daarbuiten voelt. Je merkt dan ook dat anderen dit opmerken en bevestigen, wat super voor je ego is. Dit overkomt me ongeveer vier keer per jaar. En dan hebben we het over dagdelen he. Tussen dat gezeik en dat hoogtepunt in maak je er het beste van en hoop je vaak maar dat je niemand tegenkomt op straat of in de supermarkt.

Om persoonlijke redenen (ik heb het aan de stok gehad met de hoofdredactrice), liet ik de VIVA altijd linksliggen en probeerde ik anderen te overtuigen dat ook te doen. Ik weigerde het blad te noemen, te kopen, te lezen enzovoorts. Ik was on a ‘one-woman mission’ om dat stuk pulp helemaal kapot te negeren. Niet dat ze daar natuurlijk ooit iets van hebben gemerkt en het enig impact op wat dan ook heeft gehad natuurlijk, maar daar gaat het niet om. Ik ben nu eenmaal een vrouw van mijn principes….

… maar stiekem pakte ik het blad wel altijd uit de schappen in de supermarkt. Als ik zeker wist dat niemand keek natuurlijk. En dan bladerde ik direct door naar de Anybody. Mateloos intrigerend, elke week weer.

Ik weet niet wat het precies is wat ik er zo leuk aan vind om te kijken naar anonieme blote lichamen zonder hoofd, op een foto van een paar centimeter en in zwart-wit. Misschien is het het feit dat je er een heel verhaal bij kan verzinnen. Hoe zou dat hoofd er nou uitzien bijvoorbeeld? Wat zijn ogen toch bepalend he, zonder mis je dus echt de ziel, de essentie van een persoon…

Ook het vergelijken vind ik heerlijk. Dat je denkt van: ‘jezus, wat een klutsknieën/hangbuik/klauwen!’ en dan ineens erg blij bent met jezelf. Dat je leest dat een man trots is op zijn brede schouders en je dat in de verste verte niet terugziet. Ik herinner me een vrouw, maat 36, borsten en billen aanwezig, mooie taille, strak in haar vel, goede lengte, alles in verhouding, kortom: een godin. In deze vergelijking kwam ik er zelf dan weer wat minder goed vanaf. Dat lijf zou ik ook wel willen hebben. Zij vertelde dat ze heel erg onzeker was en haar lichaam niet mooi vond. Ze schaamde zich er zelfs voor. Ik kon daar gewoon met mijn spreekwoordelijke pet niet bij. Had ze geen ogen?! Ontbrak het haar aan een spiegel anders?! Hopelijk dacht ze er anders over na het zien van haar eigen foto’s….

Anybody keer duizend, dat staat dus garant voor smullen, dacht ik. Lekker brainless entertainment, ongegeneerd staren zonder betrapt te worden zo lang als je wilt, uitlachen, bewonderen, goede voornemens om echt te gaan sporten maken en alles voorzien van heel gemeen(d) commentaar. Begeleid door een hapje en een drankje en in het gezelschap van mijn zus, want gedeelde pret is dubbele pret.

Dus beginnen we gewoon wat te bladeren. Lachen we om scheve tieten, lelijke tattoos, bewonderen we strakke benen en mooie verhoudingen en ineens is daar een vrouw met maar één arm. Een verlamde man in een rolstoel. Iemand met borstkanker. Een jonge meid die over haar hele lichaam littekens heeft omdat ze in zichzelf snijdt. Verbrande huid. Een stoma. Dat hadden we niet verwacht. Het is allemaal ineens niet meer zo licht en grappig en roept vragen op. Hoe gaat dat eigenlijk met zo’n stoma? Wat moet iemand wel niet voelen en meemaken om zichzelf te verminken? Wat is er gebeurd met die vrouw; hoe verloor ze haar arm?

Dat precies is de kracht van Anybody. Je weet niet wie het zijn en dat is niet belangrijk. Het kan iedereen zijn. Het kan iedereen overkomen. De verhalen lezen van anderen kan je troosten, je kunt je erin herkennen of je er juist tegen afzetten. Het is gewoon lekker bij iemand binnenkijken maar zet je ook aan het denken. De vergelijking met mezelf heb ik wederom kunnen maken. Ik zou best wat spier kunnen gebruiken inderdaad, mijn voeten zijn plat evenals mijn kont en ik zou ook wel wat korter willen zijn. Maar wat maakt het uit? Mijn snor kan ik harsen. Voor mijn niet-bestaande wimpers bestaat er toevallig wél mascara. Mijn platte poten brengen me waar ik zijn moet en alles aan en in mij werkt (nog) naar behoren. De enige en grootste lichamelijke beperking zit tussen mijn eigen oren…

1000xANYBODY//Nieuw Amsterdam Uitgevers//ISBN 9789046807033