WOW! Dat is wat ik hoor en zie om me heen. Het gaat over mij. Ik kom de kamer binnen en ieders blik draait mijn kant op. Er hangt iets in de lucht, het is bijna voelbaar. De ogen verraden, zonder uitzondering, bewondering en afgunst. Ik zie er namelijk fantastisch uit. Ik heb lange, slanke, gespierde benen. Ik ben strak en fit. Ik straal. Ik ben daarnaast ook nog eens enorm gezellig en grappig. Een aanwinst voor ieder feest. De mannen willen mij hebben. De vrouwen willen mij zijn. Ook zonder uitzondering. Dit heb ik allemaal te danken aan mijn nieuwe spijkerrok. Dit prachtige staaltje kunst meets fashion is precies de juiste kleur en vorm en zit mij als gegoten.

Dat is wat ik mij allemaal inbeeld als ik het rokje nog niet aan heb gedaan. Ik weet heus ergens wel dat dat allemaal niet zo is, maar het is wel leuk om te denken. En ja, ik als volwassen en intelligent wezen weet ook heus wel dat dat komt door zeg maar De Media. De Media en marketing en leugens en photoshop en graatmagere modellen. En natuurlijk Amerika. Altijd fijn als je een ander ergens de schuld van kan geven, vooral als het van die vage collectieven zijn. Maar die rok blijft een superleuk ding die mijn leven gaat veranderen. In ieder geval een beetje en voor even. Want als ik die aantrek, voel ik mij natuurlijk wel mooi en sexy en hip. En dan zullen anderen dat ook van mij denken. Toch?

Er schiet mij een vergelijkbare situatie te binnen. Met  prachtige pumps met ontelbaar mooie dunne leren bandjes in de hoofdrol. Ik moest ze hebben. Ze praatten zoete woordjes tegen me. Beloofden me gouden bergen. Natuurlijk sneden die bandjes. En was ik in die pumps twee meter lang, beide feiten die me niet echt comfortabel lieten voelen. Ik heb ze één keer gedragen. Vijf minuten. In huis.

Natuurlijk stop ik deze gedachte meteen weg. Een rok is wel heel wat anders dan schoenen, dat snapt iedereen. Ik kan hem met van alles combineren, super handig! En ik hou van spijkerstof. Altijd al gedaan. Voor de vorm pas ik het dus maar eventjes, want eigenlijk is het al een uitgemaakte zaak. Ik, rokje, samen naar huis en dan onafscheidelijk, jawel! Dat het een beetje scheefdraait en er een knoop mist, doet daar niks aan af. Dat komt wel goed. Ziet niemand. Behalve ik, en ik weet het en dat ie scheef trekt, hoe vaak ik hem ook weer rechtsjor, irriteert me mateloos.

En dan komt het besef. Ik ben er weer in getrapt. Een rok die je leven verandert, wat een belachelijke gedachte! Ik weet nu al wat er gaat gebeuren. Vol goede moed en tegen beter weten in trek ik het nog een keer aan. Hoopvol gecombineerd met een mooi bovenstuk en helemaal hip afgestyled met de juiste accessoires. Zo moét het allemaal wel kloppen. Maar die hoop zal vervliegen zodra ik de deur uit ben, want ik weet dat het niet zal gaan werken. De hele dag zal ik me bewust van mezelf zijn. Omdat het niet lekker zit, zal ik me niet fijn voelen. Ik zal er aan blijven plukken en trekken en het zal niks helpen.

Ergens in mijn hoofd gooit mijn geweten er kreten uit als ‘zie je wel!’ ‘jammer van je geld, WEER’ en ‘waarom ben je dan ook zo koppig!’, maar die snoer ik snel de mond door een stroopwafel naar binnen te werken en haar te beloven dat ik een goed doel voor dit rokje zoek. Zo trek ik mijn shopping-karma weer in balans. Ik open mijn toch al propvolle nooit-gedragen-en-gaat-niet-meer-gebeuren-ook-kast. Het rokje vindt een plek tussen de ouderwetse tasjes, schreeuwerige haaraccessoires, strakke truitjes en hee!, daar heb je de bandjes-pumps. Snel doe ik de deur dicht –gaat nog net- om deze afgang te vergeten. Wat je niet ziet, bestaat immers niet. Een wijsheid die ik heb te danken aan Bassie en Adriaan en welke in mijn volwassen leven verrassend vaak een uitkomst bleek te zijn.

Hoewel ik er soms aan twijfel en het ook graag mezelf wijsmaak, maakt dit weer eens pijnlijk duidelijk: ik ben een echte vrouw. Of ik het nou leuk vind of niet.