En dat doe ik normaal nooit. Niet serieus in ieder geval.

Maar toen kwam er zo’n groupon voorbij: vier uur lang snowboarden voor twee
personen. En omdat koopjes mij als vrouw altijd al aantrekken, het in de buurt
was en ik niet sportief ben of van sneeuw houd en dan dus juist denk dat ik
eens buiten mijn comfortzone moet gaan, was de deal zo gesloten.

Ik was helemaal voorbereid dacht ik: goed isolerende maar ook ademende kleding
waarin ik vrij kon bewegen en mijn onderbroek niet bij alles tevoorschijn kwam,
veel laagjes zodat ik ook nog eens iets uit kon trekken, haar vast, zelfs mijn
oerlelijke maar oh zo functionele moonboots kwamen van pas. Het zag er niet uit
maar hey, er was over nagedacht!

Daar aangekomen bleek al snel dat ik het meest essentiële vergeten was:
handschoenen. Daar valt niet zo heel veel creatiefs als vervanging voor te
verzinnen. De mouwen van onze truien waren al snel doordrenkt, en de handen
pijnlijk koud. Gelukkig konden we wel wat lenen.

Aanvankelijk was ik enthousiast. Ik zag mezelf al lekker zoeven, misschien hier
en daar nog een voorzichtige trick eruitgooien. Dat was een beetje voorbarig.
Dat is een heel erg genuanceerde weergave, al zeg ik het zelf. Natuurlijk had
ik het board al niet eens goed aan mijn voeten vastgemaakt, maar daar kwam ik
vlug genoeg achter en dat was zo verholpen.

En dan. Ja, en dan. Ik kon mezelf niet eens zonder hulp omhoog krijgen. Ik heb
van alles geprobeerd, heb me in rare bochten gewrongen (denk aan een potje
Twister op het ijs) maar kreeg het niet voor elkaar. En dan voel je je wel een
beetje stom. Zeker als er  overal om je
kindjes van ongeveer vijf geheel zelfstandig soepeltjes heen en weer vliegen.

Eenmaal omhoog gebracht kon ik dan wel vooruit. En daarmee
is alles gezegd. Sturen lukte niet, remmen niet (behalve als je tegen een
tegenligger of de muur knallen daar ook onder rekent) en automatisch heel hard
gillend (ja, ik ben er zó eentje) kon ik niks anders dan me dan maar uit mezelf
ter aarde storten. Waarna ik natuurlijk weer niet zelfstandig op kon staan.

Maar, ik ben een vechter. Ineens, niemand weet hoe, stond ik dan toch echt op
eigen kracht boven aan de berg. Dit was mijn moment. Ik zag mezelf helemaal
staan. Gilde ook nog even krachtig ‘kijk dan!! Kijk naar mij!!’ zodat iedereen
getuige zou zijn. Ik ging ervoor. Zou blijven staan en beneden aangekomen zou
ik afremmen. Dit alles heel gracieus en geluidloos.

Ik verplaatste mijn gewicht en daar ging ik. Mijn snelheid nam rap toe. Het
ging super!

Voor twee seconden. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ineens viel ik, draaide
om mijn as, rolde zo door en op de helft van de berg bleef ik liggen. Het
voelde alsof mijn ribbenkast implodeerde. De mastopathie waar ik last van heb
was er niks bij; ik was ervan overtuigd dat mijn borsten aan stukken gereten
waren. Zo voelde het in ieder geval. Nou ja, wat een teleurstelling.

‘Ooohhhh, ik heb verschrikkkkkelijk veel pijn!!!!!!’ kon ik
nog uitbrengen. Het was ook echt zo. Toen ging mijn licht uit.

Ik werd weer wakker op een brancard. Mijn hand werd vastgehouden. Toen ik
voorzichtig mijn ogen opendeed, ging er een zucht van verlichting door de
ambulance. Ik had het overleefd! Tranen van geluk stroomden rijkelijk rond…

…maar niet heus. Mijn licht was niet uitgegaan:  ik lag nog steeds pijn te lijden op de piste.  Niks te lieve woordjes of toegesnelde hulp. ‘Sta op Anouk, je ligt in de weg’ was wat ik te horen kreeg.

‘Is goed’, dacht ik. Is toch godverdomme goed. Sta ik toch lekker op, met mijn
kapotte tieten en mijn voeten heel goed ingeklemd  in dat kutboard in een rare hoek onder mijn
lichaam gevouwen. Ik zoek het wel weer zelf uit. Waarom ik ooit bedacht had dat
sporten leuk zou zijn en dat ik er wel wat van zou bakken weet ik zelf ook niet
meer. Het tegendeel was overduidelijk bewezen. Van de vier uur die wij hadden
hebben we er krap één volgemaakt. Mij zouden ze er nooit meer terugzien.

Sporten en ik, we gaan gewoon nooit vrienden worden. Gezellig? Laat me niet
lachen. Ik hoef van mezelf ook nooit meer een poging te doen. Zo, dat is
besloten.

Maar ik heb nog drie bonnen….
Volgende week rollerdisco.