Ik heb besloten:  ik ga niet meer uit.  Het hoe en waarom is niet zo heel belangrijk, maar het heeft wel gevolgen. Daar kwam ik vanmorgen achter, toen ik mijn schoenenkast opentrok.

Daar stonden jullie. Zoals altijd blonken jullie me tegemoet.  Een mooie opsteker op een donkere, koude ochtend. Ik trok jullie aan, for old times sake, en het voelde weer zo vertrouwd! De hielen zijn dan wel uitgesleten, maar dat zit juist zo lekker. Jullie zijn nog steeds prachtig voor me.

We hebben een leuke tijd gehad samen.

Jullie zolen zijn versleten, gewoon finaal weggedanst. Links zit er een plakkaat -ooit knalroze- kauwgom onder en rechts zit een stukje scherf –ooit bierglas- vastgeprikt. Dat maakt niet uit, dat hoort erbij. Elk mankementje heeft een verhaal. Verhalen waaraan ik graag terugdenk.

Ik geef het niet graag toe, maar jullie stinken een beetje. Dat komt heus niet door mij hoor. Of dat ik weleens 36 uur achter elkaar met blote voeten in jullie aan het feesten ben geweest. Dat ik jullie door modder heb gestampt en ook in de zomer gezellig in jullie door bleef huppelen. Dat krijg je gewoon met gympies. Heus!

Toch kan ik het niet aan jullie weg te gooien. Jullie horen eigenlijk best wel bij me. Het was liefde op het eerste gezicht. Met jullie mooie, simpele zwarte buitenkant en knallende rozepaarse binnenkant hadden jullie mij gelijk in the pocket. En dan het puntje op de i: met lovertjes bezaaid. Hoe die dan het licht kunnen vangen en prachtig mooi schitteren… alsof het diamantjes zijn.  Als ik met jullie aan in het schijnsel van een lantaarnpaal loop, voel ik me net Michael Jackson. Kun je je voorstellen hoe dat is in een club?

Over clubs gesproken. We hebben ze allemaal van binnen gezien. Kleine en grote clubs. Tenten waar het supersaai was en feestjes waar het dak vanaf ging. Weten jullie nog, toen in Amsterdam met Tonnie (note to self: die moet je al 3 maanden terugbellen!)? Het was ijzig koud maar oh zo gezellig. We waren verdwaald, deden midden in de nacht karaoke op de straat en het regende ineens pijpenstelen (heus geen verband met mijn muzikale kunsten) en we konden nergens schuilen. Ik ben op jullie heel hard weggelopen van het huis van de man met de falende naaktslak. Jullie hebben de depri dude meegemaakt en waren erbij toen ik hem aan de kant zette. Toegegeven, toen heb ik wel een beetje in jullie gezweet. De leuke dingen hebben jullie ook met mij meegemaakt natuurlijk. Al die feestjes. Kilometers maken door nachterlijk Rotterdam met Thamar.  Hoe ik hopeloos verliefd werd op de toch niet Prins. Heerlijke thee en broodjes ei met de Sprinkhaan. Ook het huis van de player met de Birckenstocks hebben jullie van binnen gezien. Daar hebben jullie trouw bij de deur de wacht gehouden tot de volgende ochtend.  Enzovoorts enzovoorts.

Kortom: we hebben heel wat meegemaakt. Ik ben er nog niet klaar voor jullie aan de kant te zetten want jullie staan voor een bijzondere periode in mijn leven. .

De clubs heb ik eventjes de rug toegekeerd. Maar jullie houd ik, als is het niet meer om te dansen. Samen vinden we wel een oplossing.