Het begon allemaal met een tweede Allerhande.

Ik neem altijd een extra blad mee om naar het werk mee te nemen. Dan ga ik me zitten verlekkeren, samen met collega G. Plaatjes kijken, over eten praten, recepten uitwisselen, honger krijgen, knorrende magen hebben, snel een pak koekjes scoren en achter elkaar opeten, thee en koffie erbij, nog wat chocolaatjes en een plak cake…gezellig.

Dan vertelt ze me over een heerlijk recept dat ze ooit vond, maar welke kwijt is geraakt in de stapels en de mappen. Een recept voor zelfgemaakt ijs. Iets met aardbei, sinaasappelsap en poedersuiker. Dat weet ik al. Dat vertelt ze me vaker. Dat vind ik niet erg, ik hoor het graag.  En dat is heel wat. Bij elk ander dwalen mijn gedachten af en vind ik het irritant om dingen te horen die ik al weet of dingen te vertellen die ik al heb verteld. Ze is de enige bij wie ik dit trek.

Dat komt omdat we elkaar snappen. Zij snapt dat je het soms verdomme allemaal meer dan spuugzat bent. Dat mensen je schijtziek maken met hun gezeik. Dat je dat dan ook gewoon zegt. Misschien wel een beetje hard en met een verwensing hier en daar. Met stoom uit je oren. Dat je dan er ook bij fantaseert dat je diegene zijn ogen uitsteekt, in de fik zet en voor een vrachtwagen gooit. En dat je het dan kwijt bent en weer je eigen vrolijke, vredelievende zelf bent. Niks aan de hand!

Ze scheldt mij ook vaak genoeg uit. Omdat ik zeker weet dat ik haar papieren echt niet per ongeluk heb gepakt. Die dan natuurlijk wel in mijn la liggen. Omdat ik de neiging heb op vrijdag zo graag naar huis te willen dat ik vergeet mijn etenswaren uit haar la te halen. Zo vindt zij op maandagochtend dingen als beschimmeld brood, een complete makreel, zure salades en kromgetrokken vleeswaren in haar la. Ik op mijn beurt kan haar wel wat als ze weer eens mijn peperdure, biologische, veganistische crackers zonder berouw de prullenbak inmietert omdat ze dacht dat ze er al zo lang stonden en oud en vies waren geworden. Nee, het is biologisch en veganistisch, dat hóórt gewoon zo!

Boos op haar word ik niet. Nooit. Zij ook niet op mij. Op iemand met zo’n lach kan je niet boos worden. Hij is hard, hij is gul en hij vult de gangen. Op elk moment van de dag. Ze gooit haar hoofd in haar nek, sluit haar ogen een beetje en laat hem de wereld in rollen. Het is haar kenmerk. Ik houd ervan. Ik houd van haar. Ze is de perfecte oma, denk ik. Want hoe oma’s zijn weet ik eigenlijk niet. Ze zou mijn perfecte oma zijn. Ze is stout. Ze is een aanpakker en houdt niet van geneuzel. Ze komt uit de tijd dat ze nog met houten toeters op je buik luisterden als je zwanger was. Ze staat, zwanger en al, nog op een foto van die tijd. Met haar buik vol kind, in haar linkerhand een sigaret, in haar rechterhand een wijntje en haar hele gezicht in die lach. Wist zij veel. Dat ging gewoon zo. Schuldgevoelens kent ze niet. Dat vind ik heerlijk. Ze is de oudste van ons allemaal en de enige die dag in, dag uit weer en wind trotseert op haar fiets. Ze legt wat kilometers af. Ze zeurt nooit. Ze heeft clubs en hobbies en tijd tekort. Ik bewonder haar.

Helaas zal ik het voortaan zonder moeten doen, besef ik mij ineens. Iets wat ik allang wist, maar zorgvuldig heb weggestopt en vermeden. Gewoon lekker niet aangedacht. Maar nu is het ineens zover. Ik zie die tweede Allerhande en ik denk: die heb ik niet meer nodig. Nooit meer. En dat hakt er in. Vier jaar heb ik van haar mogen genieten. Het was werkelijk waar elke dag lachen, gieren, brullen. En ook een beetje huilen. Ik zie mijn collega’s meer dan wie dan ook en ik zie ze graag. Maar vanaf morgen zijn we voor altijd met eentje minder. En dat is raar.

Vanaf morgen is zij niet het eerste wat je ziet als je binnenkomt. Vanaf morgen moet ik in mijn eentje iedereen uitschelden en karaktervermoorden. In mijn eentje ouderwetse liedjes zingen. Moet ik in mijn eentje schandalig veel cake eten, want de rest is eeuwig verstandig en op dieet. In mijn eentje cola uit de automaat trekken en een dikke boer laten. Ik weet niet hoe dat moet. Dat lukt me nooit. Dat lijkt me echt helemaal niks. Ik wil dit helemaal niet. Hoe ga ik mezelf motiveren uit bed te komen? Hoe kom ik mijn dag door? Wat moet ik nou met die Allerhande? Wat zinloos allemaal….

Normaal zie ik uit naar een nieuwe dag. Nieuwe kansen, nieuwe dingen doen. Dingen beleven. Niet weten wat er allemaal nog in petto is. Vandaag niet. Gewoon echt niet. Misschien een beetje dramatisch. Ik ben natuurlijk stiekem ook heel gevoelig. Echt wel. Eigenlijk, bedenk ik me, houd ik helemaal niet van veranderingen. Waarom kan het niet blijven zoals het is? Ik wou dat het helemaal geen morgen werd. Want ik weet wat morgen in petto heeft: alles wordt anders.