Was ik maar een alleenstaande moeder. Dan kreeg ik alles en deed ik er niets voor. Ik zou alle tijd van de wereld hebben om leuke dingen te doen. Ik zou spontaan de zon in kunnen als ik dat zou willen, of hele dagen in bed kunnen slijten. Waarom zou ik op een kantoor een loonslaaf zijn terwijl ik met meer geld, kapotgesubsidieerd op de bank kan internetshoppen? Iedereen zou medelijden met me hebben. Mensen zouden voor me willen zorgen, me extraatjes toestoppen, klusjes voor me doen. Ik zou altijd de alleenstaande moeder-kaart kunnen spelen, waardoor niemand kritiek durft te hebben en ik overal mee weg kom.

Ik zou ook graag minder valide zijn. Gaan mensen voorzichtig met je om en verzinnen lievere woorden dan ‘kreupele’ en ‘gehandicapte’. Moet je dan toch werken, dan is dat allemaal zo moeilijk niet en wordt het voor je aangepast. Ook hier subsidies. Overal krijg je dan voorrang en de beste plekken. Ik zou bij concerten altijd vooraan zitten. Parkeerplekken, zitplaatsen, toiletten: overal speciaal voor mij neergezet en gereserveerd. Hoef ik niks voor te doen.

Wat zou ik graag in een normaal Hollands gezin geboren zijn. Zo eentje waarbij vader en moeder allebei aanwezig zijn. In ieder geval tot je zevende levensjaar. Ik had wel een fulltime werkende vader en een parttime werkende moeder willen hebben. Zodat je niet al teveel met ze van doen hebt maar je natje en je droogje toch geregeld zijn. En dan drie keer per jaar op vakantie. Op sport- en muziekclubjes kunnen. En je rijbewijs krijgen. De leukste stageplaatsen en banen zou ik van vriendjes van papa krijgen. Ik zou een opa en oma hebben die regelmatig bonusjes uitdelen en dat soort momenten zou ik dan kiezen om ze eens in het echt te bezoeken. En dan zou ik terloops laten vallen dat ik een auto zou willen kopen of een huis. Het betekent erfenissen en meevallertjes. Als normaal Hollands meisje zou ik zeggen ‘nou, ik word toch wel zenuwachtig als ik niet minstens een buffertje van tienduizend euro op mijn spaarrekening had hoor’ en ‘als je dat niet hebt doe je toch echt iets niet goed’. Ach, wat een luizenleven zou ik toch hebben….

…Welkom in Nederland. Waar het gras altijd groener bij de ander is, we ons afvragen ‘waar doet ie het toch van’, direct gevolgd door ‘mijn belastingcenten’ en ‘waar kan ik klikken’. Terwijl we voor ‘vriendenprijsjes’ onze badkamers laten opknappen en ons huishouden laten doen. Door mensen die verder vooral moeten weten dat ze gasten zijn en hun mond moeten houden. Waar we het kortst werken, de meeste vakantiedagen hebben en die vrije tijd volmaken met zeuren (maar geen actie ondernemen) en veroordelen (maar dan niet openlijk). Waar het er inderdaad allemaal niet altijd even eerlijk aan toe gaat. Waar we in paniek raken als we de tweede auto de deur uit moeten doen. Waar we altijd te weinig aan alles hebben. Groot geworden door klein te blijven, maar werkelijk in het kleinste gehucht waar ter wereld dan ook een bloederige vinger in de pap hebben. Waar de gun-factor alleen bestaat in talentenwedstrijden op tv. Waar alles de schuld van een ander is.  Waar we helden maken van niksnutten. Waar het trendy is om semi-intellectueel over van alles in de wereld een slecht gefundeerde mening te hebben, twitterend in bed op een smartphone met dubieuze onderdelen, terwijl er om de hoek kinderen met lege magen op versleten, gekregen schoenen naar school gaan en de buurman drie maanden dood in huis kan liggen zonder dat we het merken.

Dit alles n.a.v. dit stukje rommel van Annelies van der Veer en alle reacties erop.