Ik hartje lijstjes! Maar nu even niet. Ik krijg namelijk constant de vraag wat ik wil hebben. Voor zomaar, voor mijn verjaardag, voor kerst, voor jubilea. En op de een of andere manier weet ik het niet.

OK, dat is misschien een beetje gelogen. Natuurlijk weet ik wel wat ik wil hebben. Een baby zonder zwangerschap of bevalling, een eenhoorn met vleugels, kwijtschelding van mijn studieschuld. En in de categorie ‘iets realistischer’ is een lekkere lunch, kekke kniekousen of een kookboek met vooral veel plaatjes ook wel welkom. Bijvoorbeeld.

Of ik dan even mijn verlanglijstje wil doormailen… Nou, nee. Die heb ik namelijk niet. Boodschappenlijstjes? Droom ik. Nog te downloaden muziek, te lezen boeken, vakantiebestemmingen, dingen om dankbaar voor te zijn, namen voor eventuele toekomstige huisdieren waarvan ik met vriendje heb afgesproken dat die toch niet komen, plekken die ik wil bezoeken, to do lists, interessante websites, wie-zou-ik-best-wel-pijn-willen-doen-en-hoe: ik draai er allemaal mijn hand niet voor om. Sterker nog, ik vind het heerlijk om te doen. Ontspannend. Orde scheppend. Ik kan er zo lekker bij wegdromen ook. Er bestaat geen lijstje die niet op mijn lijst staat…

Op één uitzondering na dan. Met verlanglijstjes blijf ik enorme moeite hebben. Waarom, zou je denken.

Ik weet het niet precies. Het doet zo vreemd aan om te dicteren wat anderen voor jou moeten kopen. Leuk, zelf verzinnen wat je gaat krijgen. Waar blijft het verrassingseffect dan? Het voelt zo hebberig, zo bazig, zo ongepast. En wat kun je vragen? Wat is te groot? Of te duur? Of teveel moeite? Je ziet, ik ben een verlanglijstje-noob.

Dus ben ik rond gaan vragen. Wat zetten anderen zoal op hun lijst? Boeken en dvd’s vooral. Kan ik inkomen. Tegoedbonnen, hun favoriete lipstick of parfum. Niet spannend, wel nog logisch. Toen kwamen er ineens botox en een salontafel voorbij. En een frons op mijn voorhoofd (in tegenstelling tot die van mijn buurvrouw, van het niet-permanente soort, HA!). Dat vraag je toch niet?! Of misschien, als het toch kan…

De Aziaat en de Hollander in mij zijn sindsdien verwikkeld in een hevige tweestrijd. Ik word heen en weer geslingerd tussen zelfwegcijfering en hebberigheid. Tussen niets voor jezelf vragen, iets kleins vragen, helemaal losgaan (die eenhoorn staat wel hoog bovenaan op het nog niet-bestaande lijstje hoor!), nuttige cadeaus vragen, hysterisch onnutige hebbedingen vragen… Ga ik voor een simpel oogpotlood, of gooi ik die belachelijk dure jurk erbij; nu ik toch de kans heb….

Ik ben er uit. Binnenkort hier mijn verlanglijst, realistisch of niet. De link stuur ik door naar iedereen die mij erom vraagt. Kunnen ze er mee doen wat ze willen. Kan ik weer lekker een lijstje maken, plaatjes kijken, het internet afstruinen. Kunnen we fijn de economie draaiende houden. Zijn we allemaal blij!