Berichten

Als de bom valt

/in /door

Het was me weer een spannend weekje. Of twee.
In Brussel vielen bommen en hier waren wij bang dat wij de volgende zouden zijn. Een weekje. Of twee.

Nouja, wij; ik niet. Ik wist het namelijk niet. Ik kijk zelden televisie. Ik praat niet met vreemden op straat (als ik er onderuit kan komen. Door bijvoorbeeld een koptelefoon te dragen, of ik nu muziek luister of niet. Ik weet het. Zo ben ik. Half autist en heel Westers individualist, maar tegenwoordig veel hipper: introverte extravert. Of andersom.). Ook kijk ik tegenwoordig niet meer constant op mijn telefoon als ik naar werk reis. Ik puzzel heden ten dage. Omdat ik mijn bochel niet wil laten groeien door voorovergebogen naar een minischerm te staren, niet constant met dat ding en die kankerstraling bezig wil zijn en omdat ik dan gelijk een beetje brain training doe.

Dit alles leidde ertoe dat ik pas ergens in de middag, toen ik op het werk klaar was met een aantal ‘moetjes’ en ging socializen met collega’s, hoorde dat er aanslagen in Brussel waren gepleegd. Normaliter trek ik me daar weinig van aan. Als het je tijd is, ga je toch, denk ik dan maar. En, net als wanneer het op een vliegreis verkeerd zou gaan: waarschijnlijk heb je nooit iets geweten noch gevoeld. Ik zou bijna zeggen: ik teken ervoor. Maar nu toch nog niet.

Lees meer

Naar bed met Khaled

/in /door

Je bent er! Eindelijk, je bent er. Ik heb hier zo ontzettend naar uitgekeken, dat wil je niet weten. Het is jaren geleden dat ik jou onder ogen, in mijn handen heb gehad. Ik heb je gemist. Gretig wil ik direct een start maken, maar ik houd me in. Want hoe graag ik hier ook van wil gaan genieten, een begin maken betekent automatisch dat er ook een einde aan zit te komen. En dat wil ik niet. Dus ik stel nog even uit.

Voor nu doe ik niets anders dan even naar je kijken. Mooi…

Ik laat mijn vinger over je rug glijden. Je voelt heerlijk koel en glad. Ik ruik aan je. Vers, schoon. Niemand heeft jou nog zo beroerd. Je bent helemaal van mij.

Ik ben er vroeg voor opgestaan en heb me gehaast. Ze stonden al in de rij voor je. Ik was vastbesloten: jij moest en zou met mij mee naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. De rest van de dag is helemaal van jou en mij. Ik ga geen boodschappen doen, mijn vriendinnen spreek ik ergens volgende week wel weer, meditatie en dagboek, rekeningen en alles wat nuttig en verplicht is zoekt het maar uit.

Ik ging naar bed met Khaled. Zelfs het vriendje was voorbereid. Jaren geleden las ik, sceptisch want ‘Arabische schrijvers gebruiken zoveel woorden en overdrijven zo en dat is totaal niet mijn ding’ de Vliegeraar. Ik was tot mijn eigen verbazing meteen verkocht. Khaled Hosseini mocht zich meteen bij Isabel Allende scharen als een van mijn favoriete auteurs. Ik verslond het boek. Duizend Schitterende Zonnen, welke erop volgde, liet mij –bijna- huilen. Ja hoor: deze Arabier deed het hem voor mij. Jouw verhalen zijn in- en in triest en toch blijf ik niet met een slecht gevoel achter. Als ik jou lees dan huil ik van binnen, lach hardop, leer geschiedenislessen en leef mee met mensen die normaliter heel ver van mij afstaan. Ik lig letterlijk dagen met Khaled in bed. Ik wil geen letter missen en toch wil ik ook niet dat het ophoudt. Dat doet het natuurlijk wel. Zoals alles. Maar er kwam toch wel meer, dacht ik.

Toch was het na je laatste boek heel lang stil. Ik keek op je website. Geen nieuws. Keek weer. En nog een keer. Googlede wat. En voor ik het wist deed ik het al jaren zonder je. Nu ging dat over het algemeen best; ik had genoeg randdebielen in het echte leven en ook in mijn bed om me mee bezig te houden waarna ik hier op ZoetZuur mijn frustratie kon wegschrijven. Maar toch.

Op een dag was ik het zat. Ik mailde je management. Ze mailden terug dat je hard aan het werk was en dat ze me op de hoogte zouden houden. Binnen twee weken lag je in de winkels en mij was niets verteld. Ongelooflijk. Ik was daar best kwaad over. En marketingtechnisch was het ook niet zo slim. Zo iemand als ik abonneer je toch minstens op een nieuwbriefje? Spreek je ze daar even op aan voor mij? Dankje.

Nu is boek drie alweer uitgelezen en je hebt me, hoe noemi k het,…onverzadigd achtergelaten. Ik had er zoveel meer van verwacht, maar je hebt me toch een beetje teleurgesteld. Misschien kan dat ook niet anders als de eerste keren zo fantastisch zijn. Dan zijn verwachtingen misschien zo hooggespannen, dat je daar sowieso niet tegenop kan schrijven. Hier en daar kwam je dan toch met een prachtige zin uit de hoek, die mij in alle schoonheid en eerlijkheid troffen. Die me zo overrompelde dat ik het wel op Facebook en Twitter moest slingeren, want dat doe je tegenwoordig natuurlijk. Maar tussendoor was ik toch best verveeld en las ik plichtmatig. Ik dacht dat de magie stiekem gewoon een beetje op was. Tot tegen het einde van het boek. Ik quote:

‘Mamá geloofde boven alles in trouw, ook al betekende dat zelfopoffering. Vooral als het zelfopoffering betekende. Ze geloofde ook dat het altijd het beste was de waarheid te vertellen, onverbloemd, zonder ophef, en hoe onaangenamer de waarheid, hoe sneller je die moest vertellen. Ze had geen geduld met mensen zonder ruggengraat. Ze was, ze is een vrouw die niet van excuses houdt…’

Voor anderen zegt dit misschien niets. Voor mij alles. Ik voél dit. Ik zie het als een geschenkje. Van jou voor mij. Jij weet hoe het zit en waar ik van houd en je kunt me toch nog verrassen. Daarom blijf ik je trouw, want hoewel onze liefde niet meer zo nieuw en opwindend is, ze blijft mooi en echt en eerlijk. Ik hou van jou Khaled. Tot de volgende keer. Ik zal er zijn. In de rij en in mijn bed.

TV tip: 500 days of Summer

/in /door

‘This is a story of boy meets girl, but you should know upfront, this is not a love story.’

Zo begint het verhaal van 500 days of Summer, en daar is niets aan gelogen. Het is veel meer dan zomaar een liefdesverhaal. Het is een verhaal over verliefdheid, maar absoluut niet de zoetsappige Hollywood versie met een perfect paar en een happy end. In tegendeel: je ziet verdriet, pijn en wanhoop maar gelukkig ook humor.

Even technisch onder ons (alsof ik daar verstand van heb): de film zit ook knap in elkaar, met mooi camerawerk, flashbacks en –forwards en zelfs een hilarisch sprankje cartoon en musical zijn aanwezig. Alles bij elkaar maakt het een prachtig verhaal waar je in meegezogen wordt.

Ik wil er verder niet al te veel over verklappen, want morgen is ie op tv. En daarom post ik dit natuurlijk. Ga hem kijken! Dit is een pareltje van een film die je pakt en die voor iedereen wel herkenbaar is en leuk om te zien is. Hij is ‘anders’ maar niet geforceerd, eerder gewoon realistisch. Een film waar je op de woensdagavond lekker saampjes van kunt genieten, met bijvoorbeeld een stoer vriendinnen of de liefde van je (l)even.  De soundtrack mag er zeker ook zijn. Ik luister die graag terug om het sfeertje van de film weer op te roepen, die gek genoeg toch wel als ‘feel good’ omschreven kan worden.

Ben je nog niet overtuigd? Hieronder kan je de trailer bekijken.

[youtube]PsD0NpFSADM[/youtube]

500 days of summer/woe 5 oktober 2011/ 20:30 uur RTL5

Help mij hopen

/in , /door

Dat er geen Ware bestaat, daar was ik al achter. Relaties zijn nooit van begin tot eind alleen maar leuk, lief en gezellig. Ze verlopen heus wel eens minder gladjes en kunnen zelfs ophouden, dat wist ik ook. Zo niet, dan moest ik na De Breuk toch wel. Ergens geloofde, dacht, wilde ik toch dat het wel anders kan. Daarom houd ik zoveel van Memories, Grenzeloos Verliefd en nu ook Liefs Uit…

Mensen die naar andere landen reizen. Een klik hebben die niet onder woorden te brengen valt. Leven op twee mails en drie minuten telefooncontact per maand. Superveel moeite voor elkaar doen, wat niet als moeite aanvoelt. Elkaar maanden niet kunnen zien en spreken, maar toch die klik niet verliezen. Dwars door verschillende geloven, taalbarrières, landsgrenzen, tijdszones en bezwaren van anderen heen. Enkel en alleen door en voor dat magische woord dat zoveel omvat maar toch zo moeilijk te omschrijven is: LIEFDE. Waardoor mensen na 60 jaar herenigd worden of binnen 3 maanden weten: dit is hem en ik laat alles voor hem achter.

Als ik dat zie, word ik helemaal warm van binnen. Zo leuk! Zo lief! Zo mooi! Allemaal om de liefde, prachtig toch? Het bestaat! En, toegegeven: ik heb vandeweek een traan gelaten. Ja. De nieuwbakken schoonmoeder van een leuke Hollandsche meid moest afscheid nemen omdat eenmaal daar aangekomen voor haar Nieuwe Leven, de Brazilliaanse lover toch niet meer wilde. Onder andere omdat zij gelovig is en het bed niet met hem wilde delen. Ik dacht: goed zo meisje! Je zou het maar voor die lelijkerd opgegeven hebben (ze hadden al drie jaar wat, het was geen nieuws voor hem). Die lieve, lieve kleine moeder van de Brazilliaan brak in hartverscheurend verdriet en tranen uit. Ik ook, een beetje. Ik dacht: wat een klootzak die vent. En: ik word oud, mild (soms) en sentimenteel. De dertig nadert. Maar vooral: is echte liefde een illusie?

Daarbovenop kreeg ik een telefoontje. Mijn lieve, leuke, gezellige, mooie en al jaaaarenlang in een relatie vriendinnetje F: single. Ik kon het niet geloven. De vierde in een maand. Natuurlijk, ik zei het al: relaties gaan heus weleens uit. Verkeringen van pubers ja. Of van je ouders, maar die moesten sowieso nooit bij elkaar komen. Alleen: ik hoor nergens successtories meer. Ik ken weinig tot geen gelukkig getrouwde mensen. Geen stellen die al jaaaaaaaaren straalverliefd zijn en samen oud, grijs en stinkend gelukkig zijn geworden. Waar het allemaal fout ging en wat mensen elkaar allemaal voor verschrikkelijks aangedaan hebben, is een ander ding. Ik kan er boeken vol mee krijgen.

Dat is jammer en best eng. Want: hoe moet dat nou met mijn prachtige vriendinnen? Met de stellen waarvan ik wil dat ze voor eeuwig gelukkig bij elkaar blijven? En met mij? Ik heb helemaal geen zin in nog vijf verschillende relaties, en dat die dan toch niet werken. Investeren, openstellen en met lege handen achterblijven. Niet alleen afscheid nemen van je gezamenlijke doelen en dromen, maar ook van vrienden en familie. Verdelen van goederen. Verhuisperikelen. Misschien wel met huisdieren of zelfs kinderen in het spel. Gadver, ik word al moe als ik er ook maar een beetje aan denk. Maar wat moet je dan he? Eeuwig single zijn wil ik ook weer niet, in tegendeel. Dat wil niemand.

Dus er zit niks anders op dan gewoon mijn best doen en hopen. Een beetje bidden erbij. Ik voor mezelf, mijn vriendinnen en voor jullie; jullie voor jezelf, jullie vrienden en voor mij. Deal? Ik heb gelijk even uitgezocht tot wie we ons moeten richten, wel zo handig.

Dat zijn vrouwe Catharine: beschermheilige van single meisjes, professioneel koppelaar Antonius: beschermheilige van de liefde, Blaesilla: die van bruiden en weduwen en tot slot Judas Taddeüs: van de onnozelen (je kan maar beter grondig te werk gaan).

Dus: ik stel een hoop-en-bid-marathon voor. Het is bijna weekend, komt goed uit. Je kan het overal, je hebt er niks voor nodig, het kost je geen cent: geen smoesjes dus! Het is voor een goed doel. En een mooiere wereld. Help mij hopen.

Liefde is…

/in , /door

Je koelkast vol cola en ice tea vinden. En truffels. IJs in de vriezer. Chocolade en koekjes in je kast. Zomaar.

Ik ben dankbaar

Playa fo’ life

/in /door

Als er iets in mijn vriendinnengroep kapot-geanalyseerd is, is het wel de player. De man die er meerdere vrouwen op na houdt. De man die zonder enige moeite een vriendin heeft, een vrouw heeft en nog een scharrel en misschien wel een friend with benefits. Hoe hij dit allemaal kan rondbreien zonder in de knoop te komen is mij nog steeds een raadsel. Het geheim van de player, zeg maar.

Ik heb zelf een keer te maken gehad met een player. Hij was sexy, mannelijk en erg zeker van zijn zaak. Iets te zeker wat mij betrof. Hij had een vrouw in het buitenland, een vriendin in het binnenland en een stuk of wat kinderen. Hij wilde mij er bij en zwoer dat ik verliefd op hem zou worden.  Die zelfverzekerdheid van zo’n man is wel belangrijk. Hij moet je natuurlijk om je vinger winden. En als een vrouw iets sexy kan vinden is het zelfverzekerdheid – niet te verwarren met arrogantie!

Spelletjes spelen. Een goede, doorgewinterde player is hier erg goed in. Mindfucks all the way. Je kan er amper een speld tussen krijgen. Zijn leugens zijn zo goed als waterdicht. Doordat hij je als een prinses laat voelen zal hij jou om z’n vinger winden. Tot op het moment dat je niet meer van hem afkomt. Hij zorgt ervoor dat hij onder je huid komt.  Dat is misschien ook waarom dready zo zeker van zijn zaak was. Hij was smooth, zelfverzekerd en vooral duidelijk. Hij vertelde me eerlijk dat hij honderd-en-een kinderen had en twee vrouwen. Prima, dan ligt de keuze bij mij. Doe ik het wel of doe ik het niet? Ik besloot dit niet te doen. Dat is één playa for life. Ik heb er namelijk een hard hoofd in dat hij dit spelletje opgeeft. Als ik me goed kan herinneren was hij 30. Ik ben nou niet direct op zoek naar de ware, maar ik wil mijn hart niet verliezen aan iemand die nooit van z’n lang zal z’n leven voor mij zal kiezen. Dat is nou niet echt mijn toekomstvisie.

De andere kant zijn de leugenaars. Zij zullen alles doen om te ontkennen dat ze je gebruiken. Of dat ze een vriendin hebben. Je weet wel. De singles forever, maar ondertussen zitten ze gewoon thuis met vrouwtje op de bank als jij dertig smsjes stuurt of 15 keer belt, maar er wordt niet gereageerd. Je weet dat het er iets niet goed zit, maar luister je naar je eigen gevoel? Nee, natuurlijk niet. Het is vast allemaal niet zo erg als het lijkt. Fout! Dat is het dus wel. Er is niks mis met een beetje los en vast scharrelen, maar duidelijkheid is geboden. Het is belangrijk dat je weet waar je aan toe bent, anders gaan je gevoelens met je op de vrije loop. Dat is niet wat je wilt. Liegen en bedriegen, dat is de player. Het enige wat de player doet. Omdat ze je toch willen neuken maar er vanuit gaan dat jij respect hebt voor zijn relatie, liegen ze er liever over. Tenminste, dat zijn mijn ervaringen.

Er zullen vast nog meer gradaties zijn van playa fo’ life. Natuurlijk, ik ben ze gelukkig nog niet allemaal tegengekomen. Alleen één ding, je scharrelt pas wanneer het duidelijk is dat je scharrelt. Want als je denkt dat je seks hebt met iemand, die jou leuk vindt.. tsja. Rumour is: hij vind je helemaal niet zo leuk. Hij vindt z’n vriendin ook niet leuk, want anders zou hij haar niet bedriegen. Of zit er toch meer aan vast?

Het enige wat ik weet is dat ik onder geen omstandigheid contact wil hebben met een playa. Iemand die je warmhoudt tot wanneer het hem uitkomt, iemand die zoet en lief tegen je doet maar ondertussen nog zo’n vijf vrouwen heeft waar hij dat bij doet en nog een leuk vrouwtje op de bank. Nee. Walgelijk. Scharrelen? Prima. Laat het duidelijk zijn dat ik er absoluut niet van houd als er spelletjes met me worden gespeeld.

Een kerel wilt toch ook niet dat er spelletjes met hem worden gespeeld? Wel? Dan ga ik direct aan de slag en ga ik me een slag in de rondte playen.

(mochten er mannen zijn die de drang hebben tot reageren EN players zijn, please do enlighten me wat de fun is om iemand zo te gebruiken en te kwetsen, dat is een vraag die eeuwig blijft bestaan. Ik gok op pure egoïsme)

NIEUWE FILMS: liefde en relaties

/in /door

Aankomende donderdag, 17 februari, gaat er een nieuwe film met Ashton Kutcher en Natalie Portman in première, genaamd No Strings Attached.

De film gaat over twee beste vrienden die besluiten sex te hebben. OK. Wij denken: dat gaat fout!
Ze spreken af geen echt stelletje te worden, want ze willen vrienden blijven. Ze hebben een ‘open relatie’ en zullen niet verliefd op elkaar worden. OK. Wij zeggen: da luk nie!

Wij zijn dus erg benieuwd naar de film. Buiten dat het op het eerste gezicht een film lijkt waarbij je niet al te veel hoeft na te denken (dat is soms heel fijn), geeft het toch wel wat stof om na te denken, of sluit het eigenlijk aan bij de dingen die wij beleven en bespreken. Want: vriendschap, liefde, scharrelen, verliefdheid, verwarrende relatievormen, jaloezie, verwachtingen: allemaal thema’s die ons aanspreken en zeker aangesneden zullen worden. En zeg nou zelf: de hoofdrolspelers (en Ludacris!) zijn daarnaast ook nog eens heus niet onaardig om naar te kijken.

Ook draait nu Blue Valentine, deze met Michelle Williams en Ryan Gosling in de hoofdrollen. Deze film zal ook erg herkenbaar zijn, want: het gaat over een stel dat ooit heel erg verliefd op elkaar was, maar nu na jaren elkaar een beetje kwijt is en terugkijkend op wat was de boel probeert te redden. Wij behouden ons nu wijselijk van commentaar want been there, done that. Ai, een stuk minder lichthartig maar daarom niet minder interessant.
Wij gaan kijken! Verslag volgt.

Trailertjes:

[youtube]Ubfcfs98MBw[/youtube]

[youtube]3oiY7W7nDeE[/youtube]