Berichten

Gelukkig worden doe je zo

/in , /door

Waarschuwing: Deze tekst is revolutionair. Het kan heel goed zo zijn dat je, na het lezen en het toepassen van de inhoud, een ander mens wordt. Dat je leven verandert.

Ik heb namelijk het geheim om je leven in eigen hand te nemen ontdekt en ik ga dat nu met jullie delen. Gratis en voor niks!

Dat geloof je niet he? Was te verwachten. Het is eigenlijk ook te simpel om waar te zijn. Bijna. Want effectief is het zeker en ik weet uit eigen ervaring dat het werkt. Het mooie aan deze methode is: je hebt er geen boeken voor nodig. Niks te punten tellen, matjes aanschaffen, lijstjes uit je hoofd leren… geen zweverig gedoe over energie en het universum, visualiseren, plaatjes plakken en machteloos achterover leunend gaan zitten hopen. Welnee!

Het geheim tot een evenwichtig en gelukkig leven zit hem in een handvol uitspraken:

Nee/ Geen zin in/ Nou en

Bedrieglijk eenvoudig! Ja, het is echt zo en ja, ook jij kan het gebruiken. Ik durf namelijk te wedden dat je vaak dingen doet die je eigenlijk helemaal niet wilt doen. Niet op dat moment of op die manier. Omdat je het eigenlijk te druk hebt. Omdat je erdoor niet toekomt aan jezelf. Omdat je het gevoel hebt dat het een verplichting is. Of dat je juist dingen laat omdat je bang bent voor wat anderen dan van je denken. ‘Dat hóórt toch niet?’, dat soort issues.
Dat doe je omdat je jezelf allerlei dingen hebt ingeprent over hoe en wat je moet zijn en doen. Dus maak je drie afspraken op dezelfde dag, ren je van hot naar her, loopt iedereen maar vooral tevreden te houden, verbiedt of verplicht je jezelf van alles, voel je je schuldig als je een zak chips opentrekt en balanceer je permanent op het randje van uitputting en een zenuwinzinking.
En dan al die gedachten waarmee je jezelf teistert. Wat als…

– ze boos op me worden?
– ik niet voldoe aan hun verwachtingen?
– ik ze teleurstel?
– niet iedereen me aardig vindt?
– mijn beslissing gevolgen heeft?
– diegene zich afgewezen voelt?
– ik dus niet de perfecte moeder/neef/werknemer/buurman/klasgenoot/werkgever/oppas/whatever blijk te zijn?

Ja, wat als? Houdt de wereld op met draaien? Zal er oorlog uitbreken? Val je dood neer? Dacht het niet. Dus ik herhaal:Nee. Geen zin in. Nou en.

Voorbeeld:
een interne dialoog: Heb ik deze Mars nodig in mijn leven? – Nee. Hij is ook niet zo heel gezond! -Nou en. Kan ik hem niet beter wegleggen? -Geen zin in.

een externe dialoog: Anouk, kan je mijn overhemd strijken? -Nee. Geen zin in. Maar dan kom ik te laat! –Nou en.

Zo kan iedereen wel duizenden situaties verzinnen. Mannen die met hun vinger in de buurt van verboden lichaamsdelen gaan. Dat laatste stukje stokbrood met kruidenboter opeten terwijl je met een groep bent. Meegaan de hond van een ander uitlaten terwijl je eigenlijk lekker thuis tv wil kijken. Mensen uit the middle of nowhere ophalen en thuisbrengen omdat ze geen rijbewijs hebben en jij toevallig wel. Poepen op andermans toilet. Klusjes van een collega opknappen waar diegene genoeg tijd voor, maar gewoon geen zin in heeft. Dronken op een bar dansen. De supermama uithangen en een ingewikkelde traktatie van zes fases bakken voor de kleuterklas van je kind. Naar een oersaaie voorstelling gaan van je broertje die blokfluit speelt. Boodschappen doen voor en met je moeder.
Uit elke situatie kan jij jezelf voortaan redden. Door gewoon direct en eerlijk te zijn.

Is dat handig of wat? Het kost je niks. Het levert je daarentegen heel veel op. Zeeën van tijd die je normaal verdeed met van de ene plek naar de andere reizen, piekeren over hoe je het allemaal voor elkaar moet boksen, hoe je uit gaat leggen dat je een afspraak niet na kunt komen omdat het gewoonweg niet lukt… Weg met dat juk van verplichtingen en verwachtingen. Doei schuldgevoel en faalangst! Je hoeft mensen niet meer teleur te stellen, want je belooft ze niets. Dat schept ook bij hen veel duidelijkheid en voorkomt dat ze dingen van je verwachten.  Je hoeft niet meer aan een ideaalbeeld te voldoen waarvan iedereen weet dat ie onrealistisch is.

Nee+ geen zin in +nou en= hallo vrijheid, tijd voor jezelf, everybody happy! Gelukkig worden doe je zo!

To hell with Goody Two Shoes

/in , , /door

‘Soms twijfel je gewoon. Wat je moet doen, of je het goed doet. Ik heb nooit mijn school afgemaakt dus ben afhankelijk van gewoon een baan’.

Aldus een jongen die ik niet ken, maar die ik toevallig hoor spreken. Hij heeft net een van zijn lyrics voorgedragen en licht ze nu toe. Het zal niet precies zijn wat hij zei; noem het maar een vrije vertaling. Iemand in het publiek zegt hem vervolgens dat dat dit verloop van zijn leven misschien wel juist een heel waardevolle les voor hem is.

Ik denk: nou jongen, ik heb wel netjes mijn school afgemaakt. En guess what: dat heeft me niks opgeleverd. Ik ‘doe ook maar gewoon een baan’. Een niet onbelangrijke bijeenkomstigheid: ik heb daarnaast ook nog een studieschuld met heel veel nullen en een diploma dat niks waard is. Ik geloof niet dat ik nu zoveel beter af ben..

Het was als een ontbrekend stukje van de puzzel. Welke puzzel vraag je? Die van mijn leven klinkt een beetje dramatisch, maar dat is het uiteindelijk wel.  Van de afgelopen tijd dan. Voor ik het wist, had ik wat Oprah een light bulb moment zou noemen. Zomaar, op een ongemakkelijk zittende stoel in een ateliertje in Rotterdam. Ik zal je mijn innerlijke dialoog besparen, maar het komt er op neer dat ik tot de conclusie ben gekomen dat het rechte pad niet altijd het juiste pad is. Het spannendst ook niet, maar dat wist ik al.

Daarom heb ik, op de laatste dag van de eerste week van het nieuwe jaar dus nu mag het nog, een heus Voornemen eh… voorgenomen. In 2012 wordt er niet meer alleen binnen de lijntjes gekleurd. To hell with wie goed doet, goed ontmoet. Dag Goody Two Shoes. Waar ik mijn dansschoenen vaarwel zei, trek ik nu hun stoute zusters aan.

Ik moet natuurlijk gelijk een begin maken, anders komt het er niet van. Dus morgen zal ik het kantoor verlaten met in mijn tas een nietmachine en suikerstaafjes. Misschien wel het bloemstuk van de receptie, als ik echt zin heb.

Jongen van vanmiddag: ik weet helaas niet meer hoe je heet. Maar: gefeliciteerd, je bent binnengedrongen. Over inspiratie gesproken. Je hebt mijn leven bij voorbaat al veranderd. Hoe, zal maar moeten blijken. Ik heb niet gezegd dat het een Goed Voornemen was…

Balanceren

/in , /door

“Cause I like what I see, when I’m looking at me, when I’m walking past my mirror!!”

Aan de wastafel ontstaat een regenboog aan gekleurde wattenschijfjes. Mary J. Blige begeleidt haar avondritueel. Dit is een van haar lievelingsliedjes. Het past zo goed bij haar. Vrolijk, positief. Mascara, blush en gloss maken laag na laag plaats voor haar echte ik. En dan ziet ze: man, wat staat die in contrast met de felle kleuren van de make up die ze elke ochtend trouw aanbrengt en zojuist vakkundig verwijderde.

Mascara, blush en gloss. Samen met haar glimlach die haar ogen tot spleetjes knijpt en haar altijd aanwezige humor vormen zij haar masker. Een pantser. Het helpt haar zich door het circus dat het leven heet te slaan. Het leven, waar ze zo van houdt. Maar het leven is niet zo lief voor haar als zij voor het leven.
Nu ze, zoals elke avond, naar zichzelf in de spiegel kijkt, ziet ze niet wat ze normaal ziet. Gewoonlijk ziet ze opgewektheid. Jeugdigheid. Kracht. Een gezicht vol vertrouwen. Vol zelfvertrouwen. Het lijkt of dit alles verdwenen is. Hup, met de reiniger mee door de gootsteen. Haar echte ik vertelt vanavond heel andere dingen.

Teleurstelling. Dat vat het nog wel het best samen. Vrienden, geliefden, vertrouwelingen, kortom het leven: ze hebben haar teleurgesteld. Zij, die altijd zo haar best doet. Leeft volgens de regels. Iedereen behandelt zoals ze toekomt. Zij krijgt daarvoor van alles terug wat haar bij lange na niet toekomt. Ze is in de steek gelaten, weggedaan, verraden, gebruikt, gekwetst. Het voelt zo oneerlijk.

Normaal zou ze haar schouders ophalen. Relativeren. Dingen achter zich laten. Zo is het leven, zou ze denken en zeggen. Zolang zij maar dichtbij zichzelf bleef. Ze verstond de kunst van het jongleren perfect. Werk, school, familie, vrienden, vrije tijd, dagelijkse beslommeringen en alles wat er op je afkomt combineerde ze vlekkeloos. Van jongs af aan al. Niet altijd even makkelijk, soms uit balans. Hoe dan ook: alle ballen bleven in de lucht. Niemand die het merkte. Niemand die wist wat er echt allemaal gebeurde. Iedereen zag: dat is een sterke. Zij is een vechter. Een doorzetter. Dankzij het masker. Het maakte het allemaal makkelijker. Ze keek uit naar elke nieuwe dag, want nieuwe dagen brachten nieuwe kansen en het zou allemaal wel weer goed komen.

Normaal. Maar vandaag niet. Vandaag is anders. Het leven trakteerde haar op net even een onplezierige verrassing teveel. Dag balans, hallo klap midden in je gemaskerde gezicht. Mary J is een leugenares en muziek is stom. Ze is moe. Zo ontzettend moe. Dat is haar aan te zien ook. Vandaag is het leven niet mooi en morgen zal het heus niet beter worden. Ze wil niet meer sterk zijn en haar schouders onder van alles zetten. Haar best doen. Waarvoor zou ze? De jongleur heeft plaatsgemaakt voor de clown. Een pipo met een geschminkte lach en, als je de moeite zou nemen om goed te kijken, pijnlijk trieste ogen. Een eenzame pipo. Zoveel mensen om je heen, en toch ben je alleen. Ze wil zich oprollen als een balletje, diep onder de dekens verdwijnen en een heel lange winterslaap houden. Het hele kolerecircus kan haar gestolen worden.

Ze weet dat ze nu zwelgt in zelfmedelijden. Dat weet ze heel goed. Ze weet dat ze niet de enige is. Iedereen draagt maskers. We weten het van elkaar. Vandaag ben je de door brandende hoepels springende poedel, morgen zit je in op de tribune. We zitten erbij en we kijken ernaar..

Ze zucht. Werpt een laatste blik op de ik van nu. Zet alles klaar voor morgen. Mascara, blush en gloss. Haar lievelingsparfum erbij als geruststellend extraatje. Ze zal het nodig hebben. Morgen weer een nieuwe dag. The show must go on.