Haar lippen waren vuurrood. Die kenmerkende kleur, van dat dure merk met zo’n kliksysteem en kwastje dat ze altijd gebruikte. Ik registreerde alles. Ze was de hele tijd bezig. Schoonmaken terwijl er niets meer te poetsen viel, doelloos dingen heen en weer schuiven. Handen door het haar, daarna op haar ribfluwelen heupen, weer bezig met iets verplaatsen. Handen overal. Zenuwen. Dan maar koffie zetten. Hij was onderweg. Om te praten. Waarover?, vroeg ik. Niet over ons, dus dat kon ze me niet vertellen. Het ging helemaal niet om ons, nooit toch! Het ging gewoon om haarzelf… Ik moest niet zo bijdehand doen, mijn mond houden en mijn kamer in en dus droop ik af.

Ik wist het toen al: getting closure is so overrated.

Lees meer