Ja godver, wat denkt ‘ie wel niet?! Hij keek gewoon door me heen, alsof ik lucht ben. Dat ben ik niet. Dat verdien ik niet. Dat pik ik niet. Ik ga hem NU bellen en dan zullen we zien what’s up!

Mijn vinger gaat naar het groene knopje op van mijn telefoon. Ik ben er klaar voor. Klaar voor een confrontatie. De confrontatie, eigenlijk.

Dit jaar begon met een Confrontatie met een grote C. Oog in oog met De Ex. Nou, nu ik die achter de rug had, kon ik alles wel aan. Bijna iedereen waarmee ik ooit een appeltje te schillen gehad zou kunnen hebben, heb ik in 2011 gezien. Ik kwam ze op de meest vreemde plekken, totaal onverwacht, beide ver van huis, op ongure tijdstippen en tijdens onwaarschijnlijke bezigheden tegen. Maar die ene, die kwam maar niet. De confrontatie met Prins toch-niet-zo Charming.

Want dat was ie. Die charmante ideale schoonzoon die me in no time inpakte, lovey dovey speelde, zijn agenda zou trekken voor een ‘serieus gesprek’ en vervolgens gewoon verdween uit mijn leven. Ik hoorde niks meer. Van de ene op de andere dag: radiostilte. Het moderne sprookje met een einde met een twist.

Dat is intussen een jaar geleden. Het hoe en waarom van alles, daar was ik allang niet meer mee bezig. Kan mij het schelen, hij zal zijn redenen wel hebben. Omstandigheden, situaties, kortom: hij is gewoon een sukkel zonder ballen en met zeer weinig ruggengraat.

Natuurlijk dacht ik dit niet meteen. Nee joh. Ik heb er misschien wel een nacht of twee over gepiekerd. Over gepraat met mensen die even verbaasd waren als ik. Ik heb me afgevraagd waarom ie dit deed. Waarom bij mij? Waarom überhaupt? Wat was het nut? Was dit echt makkelijker dan bijvoorbeeld ‘ik wil hier mee kappen’?. Dat kon ik niet geloven. Zou ie geen last van zijn geweten hebben? Geen flash backs? Wroeging… al was het maar een beetje? Zou ik soms bij hem naar boven komen, zoals ik ook wel ineens aan hem kon denken bij een bepaald ding, liedje, een bepaalde uitspraak of whatever? Ik zou het niet weten. Had ik ook vrede mee. Als ik iets namelijk ook maar iets heb geleerd in dit leven, dan is het

• Wanneer mannen komen met een ‘sorry’, is het einde verhaal. Ze willen alleen de klap verzachten.
• Ware redenen en eerlijke antwoorden zullen mensen die dat niet willen toch nooit prijsgeven dus vragen stellen is zinloos en verspilde moeite

Ik legde het dus naast me neer en dat was het. Ik ging hem niet achter zijn vodden aanzitten. Niet vragen waarom. Niet bellen. Nee.  Het had geen zin om hier tijd aan te besteden. Ik wist dat ik niets verkeerd gedaan had en beleefde genoeg andere leuke (en minder leuke) dingen die mijn aandacht vroegen.

Wist ik veel dat ik ineens oog in oog met hem zou komen te staan. Dat ie me volop in mijn gezicht aankijkt en gewoon doet alsof ie me niet (her)kent. Dat, terwijl we in dezelfde ruimte zijn en ik op drie stappen afstand ben, hij die stappen niet neemt. Ik herhaal: hij zette geen stap. Letterlijk noch figuurlijk.

Ik wil geen sorry. Geen smeekbede, spijtbetuiging, uitleg, smoesjes, drama, niks van dat alles. Maar een totale ontkenning, daar had ik niet op gerekend. Alsof ik er niet toe doe. Alsof wat er gebeurd is tussen ons, niet gebeurd is. Alsof ik verzonnen heb wat hij zei. Wat ik zei. Wat we gedaan hebben. Wat er geïmpliceerd werd. Deed het me op het moment suprême nog niks, nu, een halfuur later, vind ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk wat er gebeurd was. Een simpele en kan-mij-het-schelen-wat-het-antwoord-is ‘hey, hoe gaat het?’ had ons allebei de kans gegeven zonder gezichtsverlies ‘normaal’ te kunnen doen. Zelfs die moeite was hem teveel. Zelfs.die.moeite.was.hem.teveel….

En nu dat besef binnengekomen is, breekt de hel behoorlijk los. Daar ga ik dus:

Ja godver, wat denkt ‘ie wel niet?! (ik wacht het antwoord niet af) Hij keek gewoon door me heen, alsof ik lucht ben. Dat ben ik niet. Dat verdien ik niet. Dat pik ik niet (voeg voor de juiste sfeerimpressie hier nog wat Haagse verwensingen aan toe). Ik ga hem NU bellen en dan zullen we zien what’s up! Het antwoord dat ik van mijn arme slachtoffer krijg: OK, moet je zelf weten.

Oh. Dat had ik niet verwacht. Geen ‘welnee joh, ben jij gek? Laat gewoon gaan, daar valt toch niks meer te halen, wat wil je nou?!’. Ook geen ‘ja, vertel die sukkel eens de waarheid! Het lef!!’ Nee hoor, ik moet het zelf weten. Ik weet het zelf ook wel: Gewoon niet doen. Het haalt niks uit.

Dat is mijn mantra nu dus.

*nietdoennietdoennietdoennietdoennietdoennietdoennietdoennietdoennietdoen*

*hethaaltniksuithethaaltniksuithethaaltniksuithethaaltniksuithethaaltniksuit*

Ik stop mijn telefoon weer weg. Voorlopig werkt het. Maar ik ken mezelf……