..volgens mij moet jij even het woordenboek openslaan, soh.

Want lieve Sandra Reemer,

Vandaag kwam op mijn Facebook tijdlijn dit artikel voorbij over Indo’s in Nederland dat mijn aandacht direct trok. Hoopvol begon ik te lezen. Ik herkende best veel in. De gelaten houding, heel veel slikken en maar laten gebeuren om de vrede te bewaren. De gitaar. Grappig, die gitaar. In mijn overpeinzing wat betreft wat het betekent, dat Indo-zijn, komt die ook al naar voren.

Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over. Zoet-Zuur zeg maar. Je zegt een aantal goede dingen. Dingen die helemaal mooi zijn, omdat ze laten zien dat een dame op leeftijd dingen ziet die menig jonge Indo graag wegstopt. Omdat we wel degelijk met zijn allen SUPER-geassimileerd zijn. Zo erg zelfs, dat we direct ontkennen en dan ineens niet meer zwijgen, wanneer we erop gewezen worden. Dat maakt dan ineens wel emoties los. Goed geïntegreerd! Lekker polderen. Ik ken geen volk dat het integreren en daarbij opgeven (in ieder geval buitenshuis) van de eigen identiteit, waardes en gebruiken zo goed beheerst. En als Indo in Den Haag denk ik dat ik een flinke portie relevante ervaring heb opgedaan. Natuurlijk, het was een overlevingstechniek. Zonder slechte bedoelingen. Ik weet het. Verandert niets aan het gegeven.

Wat ik zo raak vond? Dat we mogen leren van de Duitsers als het gaat om fouten uit het verleden ruiterlijk te erkennen en ze niet weg te willen stoppen. Daar geef ik je honderd procent gelijk in. Dat Molukkers schandalig zijn behandeld en veel grotere ballen hebben dan Indo’s, klopt ook als een bus. ‘Goed’ om te lezen hoe de regering met jullie omging, omdat dat dingen zijn die ook van belang zijn en die velen niet beseffen.

Maar toch. Het bittertje komt om de hoek kijken wanneer je laat zien dat je toch nog niet helemaal vrij bent van ‘mental slavery’. In één ademteug noem je dat men in Holland vroeger dacht dat jullie af zouden geven, waarna direct volgt dat je niet wist dat je anders was. Je komt uit een warm land waar je buiten leefde, je zit drie weken op een boot om in het kille Holland aan te komen en je merkt geen verschil? Je wilde er zo graag bij horen. Hollandser dan Hollands zijn. Dat schreeuwt toch contradictie? Waarom wil je bewijzen dat je ‘gewoon Hollands’ bent, als je dat simpelweg niet bent? Waarom je best doen om ergens bij te horen, als je vindt dat je er sowieso bijhoort? Wanneer je jezelf nu pas vindt, betekent dat dus dat je jezelf weg hebt gestopt. En dat, dat is assimilatie ten top.

Ik zou af kunnen sluiten met het feit dat je inderdaad duidelijk een Indo bent. Een echte. Die nog steeds een mentale kronkel heeft, waardoor je hoe dan ook Hollander wilt zijn. Ik probeer echter positief te zijn, naar mezelf en ook naar anderen. Dus zal ik dat maar niet zeggen, en de nadruk leggen op het fijne feit dat er een proces bij je gaande is.  Het begin is gemaakt. Dat ik het mooi vind dat je dat ook deelt, het kan anderen aan het denken zetten. Maar helaas Kroepoekje, je bent er nog net niet. Neem een voorbeeld aan de Duitsers, erken en heel.