Berichten

Domme vragen

/in , /door

Die bestaan niet, zegt men. Men lult maar wat.

Natuurlijk zijn er domme vragen. Vragen waarop het antwoord zó voor de hand liggend is dat je je afvraagt waar diegene het lef vandaan haalt om ze überhaupt te stellen.  Of waar geen echt antwoord op te geven is. Of van die vragen die meteen je nekharen omhoog laten springen omdat ze eigenlijk bol staan van veronderstellingen. Je kunt bijna zien hoe de radartjes in de hoofden van die mensen gaan, en dat ze je dan gelijk in een hokje plaatsen. Moet je net bij mij zijn. Van domme vragen word ik spontaan agressief. Ze roepen bij mij allemaal tegenvragen op.

‘Waarom heb jij nog geen kinderen?’, bijvoorbeeld. Hoe bedoel je, NOG? Wie zegt dat ik ze wil? Misschien kan ik ze niet eens krijgen, daar wel eens aan gedacht? Misschien ben ik wel helemaal niet geschikt als ouder. Heb je weleens om je heen gekeken, moet ik in deze verrotte wereld mijn bloedeigen kind loslaten? Ik heb al moeite met mijn katten alleen thuislaten als ze een snotneus hebben… Wat dan ook; het is blijkbaar heel raar om niet zo nodig aan kinderen te willen. Het verbaast me dat in de huidige maatschappij mensen nog steeds zo hopeloos ouderwets en veroordelend kunnen zijn over dit soort thema’s. En dat Jan en Alleman het heel normaal vindt om je daarover aan een kruisverhoor te onderwerpen. Alsof het hun zaak is. Nee, ik haat kinderen niet. Ja, lijkt me best leuk; een samensmelting van jou en de persoon van wie je houdt. Nee, ik heb geen haast. Ja, ik ben ook best gelukkig zonder. Mag ik misschien eerst een leuke man vinden waarmee ik iets kan opbouwen voordat ik aan kinderen denk? Ik weet dat ik AL dertig ben… Laat me met rust!

Over die leuke man te gesproken: ‘waarom ben jij NOG vrijgezel? Wat heb jij fout gedaan?’ Ehm, wie zegt dat ik wat fout heb gedaan? Hoewel we allemaal altijd wel wat fout doen natuurlijk. Waarom ben jij zelf dan vrijgezel? Misschien wil ik wel helemaal geen relatie? Zijn relaties (net als kinderen) zaligmakend? Misschien kom ik wel net uit een relatie? Waarom gaat dat jou wat aan, moet je wat van me dan? Laat me met rust!

Je zou bijna denken dat je een of andere loser bent als je geen kinderen hebt. Of single bent. Stel je voor dat je single bent en geen kinderen hebt….. Lijkt mij hartstikke fijn; toch minder gecompliceerd. Ik heb geen rekening te houden met een vervelende ex, bezoekregelingen en al die hoofdpijn. Ik hoef niet per se binnen de kortste keren huisje boompje beestje. Ideaal toch? Denk ik.  Maar dat kan aan mij liggen.

Irritant als ze zijn, hebben ze stof doen opwaaien waarover ik weer kan gaan nadenken. Ben ik een loser? Waarom heb ik geen relatie? Wil ik wel een relatie? Is er wel iemand voor mij? Moet ik kinderen gaan maken nu het nog kan? Zou ik voor andermans kinderen willen zorgen?

To be continued..

Kindsoldaat

/in , /door

Maak kennis met Giorgio –kapitein G voor intimi- : een prachtig jongetje van 4 jaar oud en fan van Winnie de Pooh. Hij is gek op voetbal, eet het liefst kip en lust geen bloemkool. Hij heeft de lach van zijn moeder en het ondeugende gezicht van zijn vader.

Zijn moeder stopt hem elke avond in bed. Hij maakt haar op zijn beurt wakker met een knuffel en een plakkerige kus. Als ze hem vanuit haar werk op gaat halen, rent ie haar tegemoet. Aan de eettafel kletsen ze over ditjes en datjes. Ze zitten samen lekker knus op de bank. Ze ziet hem groter en groter worden en ze geniet van alle kleine dingetjes.

 Zijn vader weet niet wat zijn kind vandaag bezighoudt.  Dat hij bloemkool niet lust. Wat hij aan heeft, hoe zijn haar zit. Hij gaat alleen naar bed. Wordt alleen wakker. Geen vrolijke drukte in huis. Alles wat hij heeft, zit in zijn hoofd en zijn hart.  Dat en een vergeelde babyfoto met omkrullende randjes.

Het is niet dat hij niet bij zijn kind wil zijn. Hij wil niets liever. Hij wil hem ook verzorgen. Hem beschermen, hem troosten. Zijn stemmetje horen die de oren van je hoofd kletst. Samen voetballen Gewoon samen op de bank zitten: voor haar dagelijkse kost, voor hem een droom.

Hij mag niet. Hij mag haar geld geven, dat altijd. Hij mag luisteren als zij hem verwijten en scheldkannonades naar zijn hoofd slingert. Hij moet pikken hoe zij hem bij iedereen afschildert als een waardeloze vader en zichzelf als supermoeder en slachtoffer. Hij mag toezien hoe zij andere mannen haar huis en het leven van hun kind binnenhaalt. Dat mag hij allemaal. Maar hij mag niks zeggen. Hij mag al helemaal niks doen.

Voor zijn vader is Giorgio als een Fata Morgana. Hij is er, maar ook niet. Net als hij denkt dat ie wat bereikt, glipt het weer door zijn vingers. Hij ziet hem vooral in zijn dromen en probeert elke dag opnieuw weer om vader te mogen zijn. Als hij belt, hangt ze op. Als hij langskomt, blijft de deur dicht.

Voor zijn moeder is Giorgio een wapen. Een middel in de eenzijdige oorlog tegen zijn vader, met vrede nog lang niet in zicht. Ze is absoluut niet van plan om met hem samen te werken.  Sterker nog: ze werkt hem op alle fronten tegen. Mocht hij haar grillen een keer zat zijn of gewoonweg niet aan haar extreem rare eisen kunnen voldoen, dan zet ze haar speciale wapen in. Ze weet dat ze hem daarmee klem zet.

Ik zou kunnen zeggen dat de mama in kwestie een verschrikkelijk egoïstische, manipulerende, kinderachtige bitch is. Dat ze oneerlijk bezig is en haar kind hier niets mee opschiet. Dat ze het recht niet heeft hem zijn vader te ontnemen. Dat ze haar persoonlijke problemen met haar ex niet de relatie van haar kind en zijn vader in de weg mag laten staan. Zich moet schamen voor waar ze mee bezig is. Ze blij moet zijn met een man die zijn verantwoordelijkheid wil nemen en er voor zijn kind wil zijn, al hoeft hij haar niet meer.

Dus voor de  G.I. Janes van deze wereld: zie hierboven. Je zegt tegen jezelf dat je goed bezig bent, je vrienden en familie zullen dat vast ook wel zeggen, maar je weet heus wel beter. Het is tijd voor wapenstilstand. Giorgio speelt misschien graag met soldaatjes: hij is er geen.