Er bestaan bijna nergens zoveel ideeën en misverstanden en cliche’s over.

Het komt er op neer dat ze heilig zijn of ze op zijn minst zo moeten gedragen. Moeders moeten alles aan de kant zetten voor hun kroost. Ze hebben een 24/7 baan waarvan ze nooit vrij kunnen of, god forbid, mogen willen zijn. Hun uiterlijk en behoeftes doen er niet meer toe. De kids is wat ze eet, drinkt, slaapt en droomt (als ze daar de tijd voor vindt). De band tussen moeder en kind is vanzelfsprekend, niet te breken, uniek, onvoorwaardelijk en oh zo mooi. Moeders draag je op handen.

Yeah right.

Vandaar dat je van die types hebt die hun eigen dochter tegen betaling aan hele dorpen uitlenen. Vandaar dat vrouwen zich schamen om toe te geven dat ze hun eigen kind niet liever dan wat dan ook op de wereld vinden. Alsof die wezens waar je bloed, zweet, tranen, toewijding en liefde in hebt gestopt, geen vreselijke monsters kunnen zijn.

Ik pleit voor een beetje meer common sense. Ik spreek uit ervaring. Ik heb namelijk zelf ook een exemplaar. En jeetje, wat voor een.

Mijn moeder.

Ze is er zo een waarbij je altijd, no matter what, terecht kan. Die nooit om tekst verlegen zit en met iedereen wel overweg kan. Die erg spiritueel is. Ze praat een uur in een kwartier en van hak op de tak. Ze is nog steeds erg jong van geest en ziet er altijd goed uit. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik met gemak een heel paard en dan nog een beetje wegvreet. Ze heeft alles altijd spic en span op orde. Zolang het niet al te formeel is, kan je haar overal wel mee naartoe nemen en je kapotlachen.

Ze is er ook zo eentje die me rustig om vijf uur in de ochtend opbelt, omdat ze daar zin in heeft. Ze is er zo een die bij iedereen opschept dat ze zo trots is op haar dochter, die eh.. iets met archeologie studeert, terwijl ik gewoon communicatie deed. Die niet kan wachten me in een kamer vol met anderen voor schut te zetten. Die in slaap valt met pannen op het vuur, sigaretje in de hand, die gewoon even de hond bij de supermarkt vergeet en de huisdeur niet altijd achter zich sluit. Die de rollen nu al omgedraaid heeft en ervoor zorgt dat ik moeder over haar, dus. Die altijd gelijk heeft, en zo niet, dat nooit zal toegeven. Die meent van alles te mogen roepen, omdat zij nou eenmaal de ouder is.

Als kind denk je altijd: ‘Later als ik groot ben, doe ik het allemaal heel anders’. Dat is me tot op zekere hoogte wel gelukt. Mijn moeder had op mijn leeftijd twee kinderen, waar ze voor thuis bleef. Ik heb twee katten, die ik regelmatig vergeet eten te geven. Ik moet er niet aan denken om niet te werken. Door mijn moeders schade en schande weet ik heel goed wat ik wel en niet wil. In relatie tot mannen en het huishouden bijvoorbeeld.

Ik heb me vaak geschaamd voor mijn moeder. Ik kan haar nog steeds met enige regelmaat wel achter het behang plakken. Ik heb haar ook weleens heel erge dingen gewenst, in mijn hoofd dan. Ik weet zeker dat dat, op het schamen na, geheel wederzijds is (ik doe namelijk nooit dingen waarvoor wie zich dan ook hoeft te schamen, natuurlijk 🙂 ).

Mijn moeder in een notendop. Met haar plussen en haar minnen, zoals er zovelen zijn. Ze zijn soms net mensen 😉