Het International Film Festival Rotterdam schijnt nogal een dingetje te zijn. Als het weer zover is, zit de stad vol met volk van allerlei pluimage van heinde en verre die de eetcafe’s bezetten die speciale Tijgeraanbiedingen hebben (het logo van het festival is een tijgerkop). De stad krioelt van mensen die graag willen laten zien dat ze fan zijn, met tasjes en t-shirts en keycords met wederom de tijgerkop daarop. Men noemt elkaar tijger.  Je hebt ineens allerlei conversaties met mensen die je normaliter niet eens op zou merken. Op Facebook en Instagram en Twitter wordt er druk over ge-social-media-t. Overal vind je krantjes en aanplakbiljetten en na al dat geweld lig je ’s avonds in bed door pure overexposure tijgers te tellen. Kortom: tis net een soort sekte.

Normaal houd ik wel van festivals. Maar die vinden dan plaats in de zomer, buiten, met lekker eten en drinken, muziek en ander entertainment. Dat ik hierin verzeild ben is niet geheel mijn eigen keuze geweest. Maar ik heb sindskort een nieuwe hobby, zoals bekend, dus heel gek was het ook weer niet. Dus ik heb me er gewoon doorheen ge… eh, tijgerd.

Festivals hebben meestal zo hun eigen sfeertje en je doet er dingen die je anders nooit doet. In dit geval betekende dat: alle films die je wilt zien zijn uitverkocht, want je gaat met iemand die nooit iets plant, wil plannen en plannen ter plekke wijzigt dus je hebt geen kaartjes gereserveerd. Gelukkig wordt er als de film al begonnen is gekeken of er nog kaartjes over zijn. Een uur van tevoren moet je dan al in een rij gaan staan en rond gaan hangen, zodat je als er een kaartje over is, de eerste bent. Check (met apathie en een zere rug als gevolg). Als je dan dat kaartje hebt gescored, krijg je die voor de helft van de prijs want last minute. Dan loop je blij weg en kijkt met een mengeling van medelijden en spot naar de stumperds die voor niks hebben gewacht. Check, HA! In de zaal trek je je rugzak open voor de zakken en pakken snaaigoed die je meebracht omdat je de prijzen in de bios te belachelijk voor woorden vindt en je daar je zuurverdiende geld niet aan uit gaat geven en je een soort ‘kijk mij eens dwars en rebels het systeem omverwerpen’ gevoel ervan krijgt. Dubbel check. Er is zoveel aanbod, je kan ook gewoon op de bonnefooi kijken waar nog plek is. Check. Je kijkt meerdere films op een dag, tussendoor moet je jezelf vooraan in de last minute wachtrij zien te krijgen, je plannen moet je wijzigen dus dan verdiep je je weer in het blokkenschema, je illegale rugzakvoorraad raakt op en er is niet eens tijd om iets reguliers, of warms ofzo, te scoren of zelfs maar een bezoek aan de wc te brengen. Pleasure and pain. Hoe authentiek. Check.

Als je dan geluk hebt, zie je een goede film, zelfs eentje die je sowieso al wilde zien. Zoals Starred Up. Met een lekker ding in de hoofdrol, ook niet heel onbelangrijk, die je ook nog eens doet denken aan een familielid van je, wat je dan weer raar van jezelf vindt.

Als het je even minder meezit, dan zie je een minder goed gelukt iets. Zoals R100. Die apart en interessant begint maar verzandt in gekkigheden en absurde herhalingen. Die Aziaten ook weer he… Ik ben maar gaan slapen en bedacht me dat het positieve was dat ik er gelukkig niet de volle prijs voor heb betaald.

Het was leuk. Volgend jaar weer, tijgerrrrr!