Kwartje
Als alle exen van je ex, plus degenen die na jou kwamen, op Freggles lijken en het intellect van een schoenzool bezitten, moet je dan heel blij zijn of…….?!
Gelukkig heb ik humor.
Berichten
Het Ring the Alarm-syndroom
Er gaat vast en zeker nog geen (alarm)bel bij je rinkelen om de titel alleen, maar je kent het absoluut. Wedden? Kijk maar even mee:
Shirley en Dave waren zeven jaar lang een stel. Dave wilde absoluut geen kinderen. Zei hij. Trouwen was ook zijn ding niet, dat hadden ze toch niet nodig? Het bleek een dealbreaker. Shirley en Dave redden de acht jaar samen niet. Binnen een jaar was Dave vader en echtgenoot. Maar niet bij Shirley.
Rosa en Paul dan. Er was nooit ergens tijd of geld voor. Rosa zorgde thuis braaf voor de kids en hield het huishouden draaiende, om haar immer overwerkende man te ontzien. Ze wachtte geduldig af tot haar tijd zou komen. Ze kreeg heel veel tijd voor zichzelf, maar niet op de manier die zij wilde. Ze kwam alleen te staan. Na de scheiding zette Paul de bloemetjes flink buiten en nam zijn nieuwe vriendin naar de meest leuke feestjes en naar prachtige, exotische vakantiebestemmingen. Haar en haar kinderen. Naar die van zichzelf keek hij nauwelijks nog om.
Bij mij niet. Bij haar wel. Waarom bij haar wel?
Vragen die Shirley en Rosa door hun hoofd spookten.
Shirley’s en Rosa’s. Ze komen in alle vormen en maten en ze zijn overal. Onze oma’s, moeders, zussen, nichten, vriendinnen, buurvrouwen, collega’s: je ontkomt er niet aan. Ik dacht altijd dat ik heus niet in dat soort situaties terecht zou komen. Ik zou heus niet zo’n bittere ‘eerste vrouw’ worden en mezelf met anderen vergelijken. Echt niet.
DING DONG!
De realiteit kwam op bezoek. Ik zat ernaast. OK, ik ben niet getrouwd geweest. Ik heb –goddank- ook geen kinderen gekregen. Ik hoef beide ook niet zo nodig. Maar ook ik, besefte ik, ben een Shirley geweest. Of geworden. Ik ben lang samen geweest met iemand waar ik mij honderd procent aan gaf en me helemaal op richtte. Cijferde mezelf weg. Deed alles voor hem en voor ons samen. Had eindeloos veel geduld. Bleef uitleggen hoe van alles werkte, van het koken van een ei tot communiceren met je geliefde. Hij ging uit, zonder mij. Had veel vrienden, die ik maar niet leerde kennen. Stak geen vinger in het huishouden uit. Deed vooral waar ie zin in had. Beantwoordde gerust telefoontjes en sms-jes zeg maar,…nooit. Er waren mensen die zelfs verbaasd waren dat wij al jaren samen waren. Had ie nooit wat over losgelaten.
Toen ging het uit.
Hij had direct een andere vriendin. Al toen het niet eens officieel allemaal verbroken en gedaan was met mij. Misschien daarvoor al, maar daar gaat het nu niet over. Via alle social mediawegen werd onder mijn neus gewreven dat zij een relatie hadden. Door status-updates (ze hadden haast het officieel te maken), lieve krabbels (bij haar WEL), door overal samen heen te gaan inclusief zijn vrienden (wederom: bij haar wel?!). Jeetje, hij was zo lief en gezellig en attent en de hele wereld mocht het weten. Ik vroeg me ondertussen af: bij mij niet. Jarenlang niet. Wat ik ook deed: neen. Bij haar wel. Waarom bij haar wel?
Daar kwamen de gedachten: ik stop mijn hele ziel en zaligheid in je. Investeer. Leer je alles wat je weet, sta onvoorwaardelijk achter je, laat je de ruimte jezelf te ontdekken en te ontplooien, máák je verdomme zoals je nu bent. Je weet mij als dank niet op waarde te schatten en juist te behandelen. Laat me gebruikt en met lege handen achter. En bij de eerste de beste trol daarna kan je het wel? Waarom bij haar wel?
Om helemaal gek van te worden. Gek, onzeker en verdrietig. En boos ook. Eigenlijk boos vooral. Je gaat jezelf met die ander vergelijken. Wat jij in jaren niet voor elkaar hebt gekregen, krijgt zij op een presenteerblaadje. Waar jij voor gezwoegd hebt, gaat zij mee aan de haal. Jij was het dus blijkbaar, op de een of andere manier, niet goed genoeg. Maar waarom? En waarom niet? Waarom is ineens erg belangrijk in je leven.
(Waarom weet je niet, je zult het niet te weten komen en eigenlijk wil je dat ook niet, maar dat heb je natuurlijk snel zelf bedacht. Ze is echt heus niet leuker, liever, slimmer, zorgzamer, grappiger, of gezelliger dan jij. En ze verdient natuurlijk helemaal niks goeds in het leven. Wat heeft ze er nou voor gedaan? Dus dan is het simpel: sex. Daar komt het natuurlijk op neer. Zij is dom en lelijk en geeft gewoon snel the pussy op. Ze moet wel. Dat zal het zijn. Ja, dat is het en daarmee basta)
Boosheid dus. Verdriet. Onzekerheid. Vragen. Een vleugje bitter. Het zijn de ingrediënten die samen het syndroom van Ring the Alarm vormen. Ring the alarm, de titel van een liedje dat Beyonce schreef. Een liedje waar de verontwaardiging en de woede vanaf druipen. Een liedje dat de spijker op zijn kop slaat, als je het mij vraagt. Waarbij je lekker dramatisch mee kan gillen. Of stiekem stilletjes zelfmedelijdende traantjes bij laat. En waarbij het refrein luidt:
Ring the alarm, I’ve been through this too long, but I’ll be damned if I see another chick on your arm!
Je kunt dus zomaar ineens een Shirley worden. Of je nou wilt of niet. Daar doe je niks aan. Het is ook best pijnlijk, dat syndroom. Maar dat weet je zelf natuurlijk ook wel.
Een eerste keer
Daar lag ik dan. Butt naked in een vreemd bed, in een kamer waar ik hooguit tien minuten eerder binnen was gekomen.
So much for ‘elkaar leren kennen, ik ben niet van de casual sex, ik wil romantiek’ en alles wat ik mezelf tot nu toe wijs gemaakt had. Nog maar net single en lang niet klaar met wat dan ook verwerken en achter me laten had de nieuwsgierigheid me hier naartoe gedreven. Ik wist dat ik afgesproken had met een gladde jongen. Kon mij het schelen. Ik was net drie weken alleen na een relatie van vele jaren. Mijn hart was gebroken en mijn ego had een boost nodig. Ik was niet op zoek naar een soulmate. Dit was letterlijk en figuurlijk een fine ass exemplaar, dáár had ik zin in!
Dat hij drie verschillende telefoons had negeerde ik dus. Ook die blik van ‘zo doe je dat’ toen ik mijn nummer in een ervan had gezet en hij naar zijn vrienden terugkeerde. Dit was een spelletje. Ik kende de regels dan wel niet zo goed, ik speelde het gewoon mee. You live and learn, right?
‘Kijk je uit?’ ‘Wat doet die gozer eigenlijk?’ ‘Geef me zijn nummer en adres sowieso!’ ‘Zullen we een teken afspreken?’. Mijn vriendinnen waren bezorgd, en ik voelde me een kleuter. Ik ging alleen bij hem langs hoor, er zou heus niks gebeuren dat ik zelf niet zou willen. Wat dat allemaal wel of niet was, daar had ik ook niet over nagedacht. Just go with the flow was mijn credo. Spontaniteit, daar houd ik wel van. Het brengt me op leuke plekken en soms in rare situaties. Gezellig!
Gezellig zou het zeker worden. Dat was onze eerste afspraak na die ontmoeting in de club namelijk ook. Heel gezellig. Zeg maar, gezellig. Gezellig op de bank van de loungeclub waar we ons tegoed deden aan drankjes en hapjes en steeds dichterbij elkaar kwamen te zitten tot die onvermijdelijke eerste zoen. Damn, those lips! Vloeibare chocolade. Oh daar hebben ze een woord voor natuurlijk Anouk, chocolademelk. Maar het was meer als… als mousse. Maar dan warm. En vol, en soepel….. de toon was gezet. Dit kon ik (nog)! Het smaakte zeker naar meer. Helaas had ik al een volgende afspraak op mij wachten. Geeft niet, hier zou zeker een vervolg op komen.
De weg naar buiten, op de trap, was ook erg gezellig en warm en vol en soepel. De weg naar huis, tegen de kerk aan, wederom. Dat beloofde wat! Ik voelde me een beetje een tiener. Stout, exhibitionistisch, zorgeloos. Niks mis mee.
‘Dalijk barst je in huilen uit’. ‘Voor mij was het heel emotioneel hoor, die eerste keer!’ ‘Het is wel heel intiem, en ook heel nieuw natuurlijk’. Diezelfde vriendinnen met hetzelfde advies en zorgen weer. Huilen?! Van genot, yes please! Ik zou niet weten waarom anders. Ik was gewoon een meisje met een afspraak met een jongen, ik ging niet naar een begrafenis…
Hij deed open met ontbloot bovenlijf. How obvious. Mijn sullige ‘hoi’ werd direct overstemd door zijn ‘waar waren we gebleven’ en heel veel warme chocomelmousse. Mooi. Duidelijkheid.
Butt naked dus, in het huis van een jonge god met sex on his mind. Niet verkeerd, je moet ergens beginnen natuurlijk. OK, vergeleken met wat ik tot nu toe allemaal uitgespookt had (niks) misschien een paar stapjes (met zevenmijlslaarzen) overgeslagen. Ik ben nooit van de subtiliteit geweest. Gelukkig was ik door de luduvudu ook tien kilo afgevallen de afgelopen drie weken. Dat ik mijn adem inhield was dus niet omdat ik iets wilde maskeren. Nee, het was omdat ik een teken van God kreeg. Adonis hiero had achter in zijn nek, op exact dezelfde plek, een litteken dat exact dezelfde vorm als die van mijn kersverse ex had. WAT?! Weird! Niet aan denken! Chocomousse! schreeuwde ik mezelf toe.
Het mocht niet meer baten. Ik kneep mijn ogen dicht, knipperde drie keer en focuste weer. Helaas, dit was geen sprookje en ik geen Dorothy. Shit. Het litteken zat er dus nog steeds. Ik probeerde een ander focuspunt. Die stoel! Die stoel….waar het lievelingsshirt van mijn ex overheen hing. Ja hoor. Hoe kreeg ik het voor elkaar! Ik wist het nu zeker, ik moest hier weg. Dat chocomelkmousseman ‘allergisch voor rubber’ bleek te zijn, was natuurlijk de druppel. Het ging dan allemaal lekker makkelijk, zo makkelijk nou ook weer niet. Ik stond ineens met beide benen en geheel gekleed weer op de grond.
Zo, daar had ik in tien minuten toch een hoop meegemaakt! Had ik gewoon bijna casual sex gehad hee!! Ik had ook de eerste van, zo weet ik nu, vele lame ass excuses om een condoom achterwege te laten gehoord. Ik nam me voor om mezelf niet meer voor de gek te houden. Ik ben een relatie-meisje. Ik ben te oud voor spelletjes. Ik hoopte dat ik mijn lesje meteen maar geleerd had (nee).
De eerste keer sex na je ex. Hoe zou het zijn? Toch emotioneel? Zou ik me raar voelen of juist goed? Bevrijd of gewoon zoals altijd? Ik zou het te weten komen. Een andere keer.
Wat doe je
als je een club binnenloopt en daar een ex, degene die je pas hebt gedaan en degene die je heimelijk aanbidt, allemaal in 1 ruimte vindt? En dan kennen ze elkaar ook nog. Ongelovelooooos!
Gelukkig had ik besloten een keer thuis te blijven en bereikte het shock-effect me alleen vanaf foto’s.