Berichten

De wereld rond in 80 dates

/in /door

Ik ga iets zeggen over Marokkanen. Iets dat volgens mij nog niet eerder gezegd is en ja, dat is moeilijk maar het kan. Aan de categorie dingen-die-je-over-Marokkanen-moet-weten wil ik graag toevoegen: ze hebben de mooiste handen van de wereld. Sterk en mannelijk zonder dat je er nachtmerries van krijgt. Elegant en slank zonder vrouwelijk te worden. Verzorgd en met een prachtig goudcaramelkleurige als kers op de taart. Ik hartje mocrohanden.

En dan de mond van onze donkere medemens (en de gemiddelde Amerikaan). Het gebit vooral. Stralend wit en een lust voor het oog. Een symbool van jeugd en frisheid. Ik wou dat ik het had. Heb ik niet. Dus dan doe je het maar met the next bext thing: je doet het met iemand met zo’n gebit.  Ooit had ik iets met iemand met een stel tanden, zo gezond en wit en sterk. En een prachtige spleet in het midden. Het eerste dat in mij opkwam, was de vergelijking met een paard… In mijn ogen een groot compliment. In zijn ogen een schande dat ik het in mijn hoofd en over mijn, minder rijk bedeelde, lippen durfde te krijgen.

Stel je voor dat je je ideale partner samen zou kunnen stellen. Helemaal precies zoals jij het graag ziet. Zou dat niet fantastisch zijn? Ik denk het wel. Maar ook een beetje saai en dan moet je zelf ook altijd fris en tiptop zijn. Vermoeiend. Zul je ook net zien dat ie dan homo is. Of een klootzak. Moet ie allebei zelf weten, maar daar heb ik dan weer zo weinig aan.

Veel spannender is het om ze gewoon allemaal eens te leren kennen. Al die verschillende smaakjes mannen die allemaal wel iets hebben. Een lekker gladgeschoren kop. Ondeugende ogen. Brede schouders. Ohja en intelligentie. En humor. Of een waterbed. Dat je dan een soort testrit maakt met al die verschillende types. Dansen met een Zuid-Amerikaan, bier gooien met een gezonde Hollander… Vooroordelen bevestigd, geboren of ontkracht zien worden. Lijkt me leuk: de wereld rond in 80 dates.

Dat is nou nog eens een hip diy-project dat ik zelf ook wel zou uitvoeren. Voor de wetenschap, natuurlijk. Ik kan mij mijn dates stuk voor stuk nog goed herinneren (zoveel zijn het er ook niet). Sommigen waren bizar leuk, sommigen bizar saai. Bizar voert wel de boventoon en het is altijd leuk om op terug te kijken en voor de verhalen, waarvan sommigen hier al terug te lezen. Maarja, aan afspraakjes doe ik niet meer en ik heb een baan en beestjes enzo. En wat is dan de next best thing? Kijken hoe anderen het doen! Handig dat er nu precies zo’n programma op de tv komt waarbij vijf single vrouwen de wereld rondreizen, al datend met de locals.

Aflevering één beslaat Brazilië. Gegarandeerd eye candy en schwung, dat lijkt me een goede start! Ik weet niet wat jij doet zondagavond, maar ik heb een date. Met de tv en een soyamilkshake, lijnzaad en fruit. Dat is zeg maar de thee en koekjes die je bij emo-tv snackt als je oud en dik bent. Zoals ik. ‘Gelukkig’ ben ik uit de markt…

De wereld rond in 80 dates/Net 5/ vanaf zondag 1 april, 21:30 uur

Inschattingsfout

/in , /door

Tall, bold and handsome. Twee meter nogwat aan sappig mannenvlees met hetzelfde aan spanwijdte. Als ik hem een kus bij de begroeting wilde geven, moest ik op mijn tenen staan. Bij een omhelzing verdween ik in zijn warme greep. Dat hij een perfect gebit en een flinke baard had, maakte me voor eens niks uit. Hij was een echte man-man.

Dat en depressief. De wereld was slecht en donker en bah. Mijn wereld was van regenbogen en gummyberen. Volgens mij viel dat wel mee, maar was ik gewoon positief ingesteld. Volgens hem liep ik op suikerspinnen wolkjes en keek ik door een zuurstokroze bril.

Dat bracht mij op een idee.

We gingen samen een drankje doen. Ik vertelde dat ik een verrassing voor hem had. Hij moest zijn ogen dichtdoen. Ik ging snel te werk, haalde mijn tas te voorschijn zette ons beide een roze bril op. Hij mocht zijn ogen weer open en en ik keek hem verwachtingsvol aan. TADAAAAA!!! Zag ie het ook eens op mijn manier.

Vond ik erg grappig. Goedgevonden ook, en het bewijs dat al mijn prullaria dus echt wel een keer nuttig kunnen zijn. Bovendien was het heus niet zo heel serieus bedoeld.

Hij dacht er anders over. Groot, boos en een prachtig achterhoofd is het laatste wat ik van hem zag.

Hoe een vrouw een man vangt

/in , /door

Dat hoeft helemaal niet moeilijk te zijn. Je moet gewoon nooit met hem bellen. Niet uit jezelf en ook niet om terug te komen op een gemiste oproep van zijn kant. Heb je hem toch aan de lijn? Gesprekjes moeten vooral ook kort zijn.

Je moet daarnaast heel mysterieus blijven, seks uitstellen tot minstens de derde date en vooral: je haar lang houden.

Dit is niet mijn advies. Het komt van twee vrouwen die De Regels schreven. Dat zou het handboek zijn voor vrouwen die hun liefdesleven in eigen hand wilden nemen en een prins willen scoren. Het kwam uit in 1995 en was toen al verschrikkelijk achterhaald. Dat had ik, groen blaadje, op mijn vijftiende al bedacht. Ik heb het boek met kromme tenen gelezen en nooit afgemaakt. Wát een onzin! Hoe achterlijk! Doen we niet aan gewoon jezelf zijn en eerlijk duurt het langst? Dat dacht ik namelijk toen.

Nog een Regel: Geen initiatief nemen. Het heft in eigen handen nemen is not done. Je zou maar laten weten dat je iemand leuk vindt…. Dat willen we natuurlijk niet hebben! Hoe graag je ook wilt, hij mag niet denken dat je beschikbaar bent. Hij moet natuurlijk jagen! Op een man afstappen en hem ten dans vragen of zelfs maar een gesprekje aanknopen: dat dóe je gewoon niet. Spontaniteit: forget about it.

Dat zette me aan het denken: als ik de telefoon niet opneem, doe alsof ik niet kan afspreken en ook niet terugbel, plus ook nog eens niet uit mezelf opbel om wat af te spreken……… HOE GAAN WE ELKAAR DAN ZIEN?! Klein detail in het grote masterplan misschien, maar dat lijkt me geen onbelangrijk detail. Het is natuurlijk wel een manier om ruzie te voorkomen, dat wel. Maar waarom zou ik zeggen dat ik geen tijd heb, als ik graag wil afspreken? Wat als hij dezelde regels toepast, of mag ik dat alleen?

Mannen die niet terugbellen, die vaag doen en doen alsof ze eigenlijk geen tijd voor je hebben, daar hebben we een woord voor: players. Dat vinden wij klootzakken. Die willen wij allemaal aan de schandpaal nagelen. Terwijl ze dus eigenlijk volgens De Regels spelen. Tegelijkertijd maken wij vrouwen elkaar wijs dat we spelletjes moeten spelen. Hoe hypocriet wil je het hebben? En daar moet je een volwassen relatie op baseren? Dat werkt toch niet? Ben ik nou gek offe……

Ik ben blijkbaar gek. Want anno nu hoor ik vrouwen elkaar steeds adviezen geven als je moet een beetje hard to get zijn, laat hem maar even wachten en dat soort dingen. Dat vindt iedereen dan logisch. Mannen doen hun best zo snel mogelijk in je bed te belanden, maar als je dat toelaat, ben je dan weer geen wifey material. Eerlijk en jezelf zijn mag je dus pas als de buit binnen is. Dan ga je je ware aard laten zien en moet ie je maar accepteren zoals je bent. Terwijl dat anders is dan je deed voorkomen, maar daar hebben we het dan ff niet meer over. Man en vrouw willen klaarblijkelijk voorgelogen worden.
Aha.
Ondertussen ben ik geen echt groen blaadje meer en heb ik de nodige ervaringen met allerlei figuren achter de rug. En als ik dan heel eerlijk ben: daar zat ook wel eens een type playertje tussen. En als die dan de ‘ik doe lekker vaagjes’ tactiek toepasten, ging ik er juist energie insteken. Duidelijkheid wilde ik, en eerlijkheid. En die zou ik krijgen ook. Wellicht onder andere door dit syndroom. Op de een of andere manier hebben foute typejes een aantrekkingskracht op vrouwen waar je U tegen zegt.  Maar hoe koppig ik ook ben: na twee keer een afwijzing houd ik er ook mee op. Geen hand vol, maar een land vol. Hiss loss. Dat soort dingen. En dan ga ik klagen dat ie een player is enzo. Cirkel rond.

Misschien moet ik mijn mening over de Regels dus bijschaven, want blijkbaar werken ze. Deze mevrouwen zijn nog steeds in business, en hoe. Ze zijn ondertussen al ongeveer bij boek vier ofzo. Oprah Winfrey en Beyoncé zouden bij hun theoriën zweren. Kate Middleton heeft er haar voordeel mee gedaan en Blake Lively schaakte er Leonardo DiCaprio mee. De Regels-site  staat ook bol van allerlei ‘succes stories’ met foto’s van gelukkige  echtparen die volgens De Regels hebben gehandeld.

Voor degenen die denken: ‘dat wil ik ook!’ Dat kan. Je kan het boek lezen. Maar er is meer. Als je de Regels wilt gaan toepassen in je leven en daar hulp bij nodig hebt, kan je een emailcursus voor ‘maar’ achthonderd dollar bij ze volgen. Dat betekent 12 mailtjes en huiswerk. Let wel: geld krijg je nooit terug. Voor twaalfhonderd dollartjes dan krijg je een certificaat en kun je zelf geld gaan vragen voor advies. En dan heb je ook natuurlijk ook wat. Een droomhuwelijk bijvoorbeeld. Wie wil dat nou niet? Het is leuk geld verdienen in ieder geval.

Hoe je een man strikt is één. Hoe dat op langere termijn gaat, vind ik interessanter. Wat schetst mijn verbazing: één van de betweetsters is in 2000, vijf jaar na het uitkomen van dit revolutionaire boek, gescheiden. HA!

Mijn klusjesman: update

/in , /door

Weet je nog, mijn zoektocht naar een klusjesman? Daar heb ik nogal wat reacties op gehad. Eén daarvan was zo origineel dat ik die jullie niet wil onthouden. Lees mee:

Geachte mevrouw Anouk,

U zoekt een goedlachse klusjes man en dit is exact de functie die bij mij past.

Ik zal u in deze brief ervan overtuigen dat desondanks mijn vele tekortkomingen ik de man ben die u zoekt.

Ik ben een man met een opmerkelijk oog voor detail en een ijzersterk geheugen van gebeurtenissen. Mijn doel is altijd een zo goed mogelijke prestatie neer te zetten al beschik ik niet over alle benodigde eisen. Met mijn talenten en leergierigheid hoop ik mee te kunnen dragen aan het proces en tijdens dit mijzelf verder te kunnen ontwikkelen.

Mijn afro van meer dan 3 cm is een positieve bron van uitstraling. Men moet meteen lachen als ze dit zien. Het geeft hen ‘a good feeling’ gevoel. Mijn gezichtsbeharing laat ik van tijd tot tijd staan, meer uit luiheid.

Ik wissel de momenten van ‘weten wanneer ik niks moet zeggen’ af met ‘door gaan tot men geïrriteerd wordt’.

Een van mijn favorieten uitspraken is: “Nee, ik rook niet, ik leef gezond. Ik drink alleen”. Jack Daniels is mijn beste vriend tijdens deze uitjes.

Het puntje van mijn tong gaat gemakkelijk tussen het gaatje van mijn twee voortanden en mijn lippen zijn groter dan die van Jay-Z en Mick Jagger bij mekaar. Het laatste staat al garant voor een Guinness Book of Records notering.

Door mijn onregelmatige werktijden kan ik op verschillende momenten van de dag in de week aanwezig zijn om de werkzaamheden uit te voeren. Helaas is dit wel gekoppeld aan het openbaar vervoer. Ik zou geen problemen hebben om nood gedwongen op de bank te slapen om de taken een volgende dag verder uit te voeren.

Wat mijzelf tenslotte aantrekt in de door u aangeboden baan is in het samenwerkingsverband met u. Ik heb geen problemen om met een ontbloot bovenlijf te werken. Dit maakt mijn bierbuik zeer goed zichtbaar. Gelukkig heb ik volgens vorige werkgevers een zeer bijzonder achterwerk die men afleidt van mijn buik.

Hoewel ik een gelegenheidsbounty ben met aparte trekjes hoop ik zo snel mogelijk voor een gesprek uitgenodigd te worden waarin ik mijn enthousiasme over deze baan verder kan toelichten.

Met vriendelijke groeten,

Sollicitant

Dit is een man met zelfspot. Daar hou ik van! Sowieso, als ik ‘spleetje (tussen de tanden)’ lees, ben ik natuurlijk al half om. Bovendien vond ik het zo grappig en aardig dat iemand hier de tijd voor heeft genomen, dat ik dacht: wij gaan een drankje doen. Dus: afspraak gepland.  Will keep you updated 😉

NIET BESCHIKBAAR. DUS VOORAL PROBEREN.

/in , /door

Dat staat tegenwoordig op mijn voorhoofd. Daarboven een zwaailicht en een knipperende pijl die naar mij wijst. Met aromatherapie in de geur honing als finishing touch.

Het is echt heel raar. Zo denk je dat je heel je leven op 5 hoog met 20 katten zult slijten (je zou het bijna gaan willen zelfs), en zo heb je ze ineens voor het uitkiezen.

Ik ben namelijk aan het daten. Exclusief, serieus-achtig, dat soort dingen.  Helemaal zoals het hoort. Jawel meneer blablabla uit Amsterdam, trouwe lezer en meelevert: Iemand wil mij. Serieus! Ja, ik ben ook verbaasd. OK niet echt.

Maargoed. Daar blijft het dus niet bij. Sinds ik aan het afspreken met deze ene heer ben geslagen, komen ze ineens uit alle hoeken en gaten gekropen (waar ze wat mij betreft, negen van de tien keer, ook gewoon hadden mogen blijven). ‘Gewone’ vrienden, die guys die je de broertje-kaart hebt toegeschoven, flings uit het verleden, via via, op straat, op het werk. You get the picture. Dus: meerdere iemanden willen mij. En dat, daar had ik toch echt geen rekening mee gehouden.

Ze komen met verzoeken om tweede kansen, om oude verhoudingen nieuw leven in te blazen en dan heb je ook nog de spiksplinternieuwe typetjes. Gewoon, zomaar, ineens. Wow. Ego-strelend, dat wel.

Eigenlijk ging het me daar niet eens om. Ik wil niet stoer lopen doen ofzo. Wat ik dus wilde zeggen of eigenlijk wil weten: hoe komt het, dat als je eenmaal ‘van de markt af’ bent, je ineens heel erg gewild bent? Raar fenomeen is dat.

Een liefdesgeschiedenis

/in , /door

De mijne. Niet echt een dweperige kasteelroman, kan ik je vertellen. Ik heb even (naar aanleiding van de filosofeersessie) de balans opgemaakt. Kijk maar ff mee:

In den beginne, ook wel de kleuterklas geheten, was ik een two-timer. Ik had ‘verkering’ met twee jongens tegelijk: Andy en Freddie. Andy was donkerharig en loens en dat vond ik heel lief. Freddie was witblond en had een krul op zijn voorhoofd hangen en dat vond ik ook heel lief.

Toen ik eenmaal kon lezen en schrijven en dus ook een keer een liefdesbrief naar mezelf schreef, waar ik het nu niet verder over wil hebben, is het heel lang stil geweest. De populairste van de klas was Harry, maar die ging al met mijn beste vriendinnetje en was meer als een broertje van me. Ricky had me wel gevraagd maar die was veel korter dan ik en had al met Trees. Ricky is nu een voetballer: keuzes maken op basis van ratio en wat goed voor me is, had ik toen al niet in de vingers.

Daarna kwam de middelbare school. Ik had helemaal geen tijd of zin om me met jongens bezig te houden. Ik kreeg wel verkering met de buurjongen, iets wat anderhalf jaar heeft geduurd en met wie ik heel wat aftongde. Daarna kwam een klasgenootje die heel lief was, maar die ik stiekem heel lelijk vond. En te soft. En gewoon echt lelijk. Ik deed maar wat, iedereen had nou eenmaal verkering met elkaar. Ik durfde alleen steeds minder goed met hem over straat en ik schaamde me voor hem. Ik heb het uiteindelijk maar uitgemaakt en ik heb nog nooit een jongen zo zien huilen. Ik werd er helemaal naar van. Karma heeft dit later ruimschoots goedgemaakt; wees gerust. Ik dacht ook altijd dat niemand mij leuk vond. Achteraf heb ik van verschillende jongens te horen gekregen dat zij dan weer stiekem verliefd op mij waren. Nooit wat van gemerkt! Ik had het ook niet geloofd denk ik. Als puber ben je natuurlijk zo onzeker als ik weet niet wat. Onnodig, maar dat weet ik nu pas. Assertiviteit en extravert zijn kende ik totaal niet (ja echt!).

Vanaf hier werd het allemaal een stuk serieuzer. Op mijn achttiende kreeg ik echte verkering. Ik dacht dat dit hem was. We zouden samen heel oud en grijs en gelukkig worden. Hoe lief. Hoe naïef. Het was na drie maanden over. Ik dacht dat nooit iemand mij meer zou willen. Ik wilde in ieder geval (twee weken lang) nooit meer iemand anders.

Na negen maanden kwam De Relatie. Ik leerde degene kennen waarmee ik acht jaar samen ben geweest. Waar ik mee samenwoonde. Ik had een ‘schoonfamilie’.  Wij hoorden bij elkaar. We zouden kinderen krijgen, dat stond vast. Niet dus.

Ik was ineens volwassen en single. Die combinatie kende ik nog niet van mezelf. Gebroken en gedesillusioneerd. Wat doe je dan? Dan knip je je haar af. Dat deed ik… niet meteen, toegegeven. Je gaat ineens alleen voor jezelf leven. Je gaat jezelf opnieuw uitvinden.

Door veel nieuwe dingen te ondernemen. Check. Er ging een wereld voor me open. Leuke feestjes, mannelijke aandacht, veel lachen, lekker buiten zijn, compleet nieuwe garderobe, nieuwe mensen ontmoeten, lang leve de lol. Niet door rond te neuken zoals sommige mensen denken. Zelfs tijdens mijn ‘wildste’ periode is dat niet mijn ding geweest. Wel door gewoon mensen te leren kennen. Niks fascinerender dan mannen. Ze zijn allemaal zo anders. Leuk om dat mee te maken. Om op nieuwe plekken te komen, nieuwe ervaringen op te doen, elkaar te leren kennen. Superspannend allemaal.

Ik zit nu nog in mijn na-mijn-relatie-fase. Het is binnenkort twee jaar geleden. Ik heb nog niet in de verste verte iets van een relatie gehad in die tijd. Ik heb wel van alles wat daarvoor zit gehad, namelijk:

– verliefd worden op iemand die deed alsof ie serieus was, maar een player bleek te zijn;
– iemand leren kennen die helemaal leuk was maar waar ik niet verliefd op werd en hij wel op mij. De ene heb ik zo snel mogelijk afgekapt, de ander werd mijn eerste en enige friend with benefit maar dat blijft natuurlijk niet lang goed gaan als de verhoudingen scheef liggen;
– hopeloos verliefd worden op iemand die dat niet beantwoord;
– een aantal afspraakjes en daaruit voortvloeiende leren-kennen-gedoe met mannen die te saai, bizar, kinderachtig of vaag voor woorden waren. Vooral vaag.

Tot zover mijn ervaringen. Vrij weinig eigenlijk. Ongeloofwaardig weinig, vinden sommigen. Niet echt heel spannend. Vaak erg vermoeiend. Weer de vraag: is er iemand voor mij? Wat rest is de toekomst. Ik heb echt geen enkel idee van hoe die eruitziet…. ik ben een beetje bang.