“Cause I like what I see, when I’m looking at me, when I’m walking past my mirror!!”

Aan de wastafel ontstaat een regenboog aan gekleurde wattenschijfjes. Mary J. Blige begeleidt haar avondritueel. Dit is een van haar lievelingsliedjes. Het past zo goed bij haar. Vrolijk, positief. Mascara, blush en gloss maken laag na laag plaats voor haar echte ik. En dan ziet ze: man, wat staat die in contrast met de felle kleuren van de make up die ze elke ochtend trouw aanbrengt en zojuist vakkundig verwijderde.

Mascara, blush en gloss. Samen met haar glimlach die haar ogen tot spleetjes knijpt en haar altijd aanwezige humor vormen zij haar masker. Een pantser. Het helpt haar zich door het circus dat het leven heet te slaan. Het leven, waar ze zo van houdt. Maar het leven is niet zo lief voor haar als zij voor het leven.
Nu ze, zoals elke avond, naar zichzelf in de spiegel kijkt, ziet ze niet wat ze normaal ziet. Gewoonlijk ziet ze opgewektheid. Jeugdigheid. Kracht. Een gezicht vol vertrouwen. Vol zelfvertrouwen. Het lijkt of dit alles verdwenen is. Hup, met de reiniger mee door de gootsteen. Haar echte ik vertelt vanavond heel andere dingen.

Teleurstelling. Dat vat het nog wel het best samen. Vrienden, geliefden, vertrouwelingen, kortom het leven: ze hebben haar teleurgesteld. Zij, die altijd zo haar best doet. Leeft volgens de regels. Iedereen behandelt zoals ze toekomt. Zij krijgt daarvoor van alles terug wat haar bij lange na niet toekomt. Ze is in de steek gelaten, weggedaan, verraden, gebruikt, gekwetst. Het voelt zo oneerlijk.

Normaal zou ze haar schouders ophalen. Relativeren. Dingen achter zich laten. Zo is het leven, zou ze denken en zeggen. Zolang zij maar dichtbij zichzelf bleef. Ze verstond de kunst van het jongleren perfect. Werk, school, familie, vrienden, vrije tijd, dagelijkse beslommeringen en alles wat er op je afkomt combineerde ze vlekkeloos. Van jongs af aan al. Niet altijd even makkelijk, soms uit balans. Hoe dan ook: alle ballen bleven in de lucht. Niemand die het merkte. Niemand die wist wat er echt allemaal gebeurde. Iedereen zag: dat is een sterke. Zij is een vechter. Een doorzetter. Dankzij het masker. Het maakte het allemaal makkelijker. Ze keek uit naar elke nieuwe dag, want nieuwe dagen brachten nieuwe kansen en het zou allemaal wel weer goed komen.

Normaal. Maar vandaag niet. Vandaag is anders. Het leven trakteerde haar op net even een onplezierige verrassing teveel. Dag balans, hallo klap midden in je gemaskerde gezicht. Mary J is een leugenares en muziek is stom. Ze is moe. Zo ontzettend moe. Dat is haar aan te zien ook. Vandaag is het leven niet mooi en morgen zal het heus niet beter worden. Ze wil niet meer sterk zijn en haar schouders onder van alles zetten. Haar best doen. Waarvoor zou ze? De jongleur heeft plaatsgemaakt voor de clown. Een pipo met een geschminkte lach en, als je de moeite zou nemen om goed te kijken, pijnlijk trieste ogen. Een eenzame pipo. Zoveel mensen om je heen, en toch ben je alleen. Ze wil zich oprollen als een balletje, diep onder de dekens verdwijnen en een heel lange winterslaap houden. Het hele kolerecircus kan haar gestolen worden.

Ze weet dat ze nu zwelgt in zelfmedelijden. Dat weet ze heel goed. Ze weet dat ze niet de enige is. Iedereen draagt maskers. We weten het van elkaar. Vandaag ben je de door brandende hoepels springende poedel, morgen zit je in op de tribune. We zitten erbij en we kijken ernaar..

Ze zucht. Werpt een laatste blik op de ik van nu. Zet alles klaar voor morgen. Mascara, blush en gloss. Haar lievelingsparfum erbij als geruststellend extraatje. Ze zal het nodig hebben. Morgen weer een nieuwe dag. The show must go on.