Die Antonio Marcos en Enise Merve ook. Samen op de vlucht, een spoor van vernieling en geweld achter zich latend. Wie doet nou zoiets?

Nou…ik?!

Niet in het echie natuurlijk. Nog niet. Het lijkt me wel enorm spannend en meeslepend. Met je geliefde op de vlucht voor de autoriteiten, je hebt alleen elkaar die je kunt vertrouwen, je maakt een dikke vinger naar ‘the establishment’, je doet waar je zin in hebt, al is dat tegen de wet en met de kans om betrapt te worden, want dat maakt het nog aantrekkelijker.

Call me crazy, maar: ik kan me er dus wel wat bij voorstellen. Er is vast een naam voor deze afwijking, een Bonnie en Clyde syndroom bedacht ik, en ja hoor, die vond ik onder de term ‘hybristofilie’. Wat erop neerkomt dat je je (seksueel) aangetrokken voelt tot iemand die verschrikkelijke daden heeft gepleegd (categorie moord en verkrachting), misschien wel juist daardoor. In sommige gevallen windt het diegene ook op om daaraan mee te doen.

Maar waarom dan toch allemaal? Vrouwen zijn gek. Klopt. Maar toch. Het zal vast komen omdat we nu eenmaal sneller voor bad boys vallen. Diep van binnen willen we die namelijk ook allemaal veranderen, zijn we drama- en sensatieverslaafd en ‘voor ons is ie wel lief’. Onze liefde, dat is alles wat hij nodig heeft! Een wilde, onberekenbare man vinden wij ook gewoon spannend, in het bed en daarbuiten.

Wellicht is het zoals met alles, heel evolutionair-logisch. Degene die het hardst op zijn borst slaat, het verst kan pissen en de meeste agressie toont wordt gevreesd en heeft de wijfjes voor het uitkiezen. Simpel. Ik Nuccie, ik aap dus. Altijd een goeie smoes!

Het geeft misschien ook wel een soort status. Wie wil er nou niet ergens bekend mee worden, de geschiedenisboeken ingaan? Het liefst iets groots, iets aparts. Mensen die tegen je opkijken. Over je praten, al is het angstig gefluister.

Je kan je syndroom natuurlijk overdrijven. Liefdesbrieven sturen aan Ted Bundy, een notoire verkrachter bij jou en je kids in huis nemen, met Joran van der Sloot trouwen.. ook hybristofilie moet zo zijn redelijke grenzen kennen.

Ik zit er niet op te wachten om andere mensen pijn te doen, op welke manier dan ook. Ik heb best nog wel een geweten en ik hou niet van bloed. Dus dat gedeelte zou moeilijk worden… Ik heb wel bewondering voor die Britse mannen die een jaar of vijftig geleden een zo goed als geweldloze treinroof pleegden bijvoorbeeld. Ook heb ik heb altijd al gedacht dat ik ooit eens ergens proefdieren zou gaan bevrijden, Zwarte Pieten afschminken… dat soort dingen. Niet eens echt om geld en andere materiële zaken dus.  Wat mij trekt is het principe, het avontuur. De wereld een beetje beter maken voor anderen die het zelf niet kunnen.

Bij nader inzien: you can call me Hood. Anouk Hood.