Vind je ook niet dat iedereen zo opgefokt is tegenwoordig? Er hoeft maar iets te gebeuren, of je hebt een fikse ruzie te pakken. Sta maar eens per ongeluk op iemands tenen. Ik zie mensen op de vuist gaan om de vraag wie er eerder aan de beurt was bij de kassa. Zo jammer vind ik dat. Al die negativiteit en agressie is toch nergens voor nodig? Dat is echt een verspilling van tijd en energie. Zo ben ik gelukkig niet. Ik blijf rustig en netjes. Altijd.

Ohja. Behalve toen:

Het vriendje zijn debuut maakte als MMA-vechter. Leuk, dacht ik. Kijk ik op tv ook met plezier naar, niks aan de hand, hij gaat sowieso winnen. Komt helemaal goed.

Het ging een beetje anders. Bij de eerste klap, ik weet niet meer wie hem ontving, werd ik misselijk. Hoe naar en hol die klap klonk weet ik nu nog heel goed. Twee mannen van zo’n 130 kilo die op elkaar inbeuken; ik wist ineens heel veel andere dingen die veel leuker zijn. Chocola, shoppen: ja natuurlijk! Maar ik dacht bijvoorbeeld ook aan dingen in de orde van naakt in een bak vol met kakkerlakken moeten springen. Je tanden die er stuk voor stuk uitvallen. Kilo’s taugé schoonmaken. Alles liever dan dit!

Ik viel stil, mijn knieën werden slap en ik voelde hoe er zweetparels op mijn bovenlip vormden. Gadver. Het klonk echt heel verschrikkelijk. Ik begreep de tegenstanders van vechtsport ineens heel goed. Wat stond ik hier nou te doen? Waar keek ik nou eigenlijk naar? Wat barbaars….

Tot mijn vriendje een stoot op zijn kin kreeg. Dát pikte ik niet!! Wat dacht die tegenstander wel? Waar de wereld om mij heen simultaan met mij stil was gevallen, kwam alles ineens met een bloedgang binnen. Mijn zintuigen stonden in één keer op scherp; ik hoorde en zag alles en kon het bloed zo naar mijn oren voelen stromen. Mijn stem maakte een glorieuze comeback. Waar het vandaan kwam wist ik niet, maar ik gooide er van alles uit, zoals: MAAK HEM AF!!!!! JA! GOED ZO!!! NAAR DE GROND!!! POUND!!! POUND!!! WURGEN!!

Het werd zo’n moment waarin ik mezelf helemaal verloor. Waarbij ik helemaal los ging. Zo’n moment dat dan ook weer overgaat en je ineens weer bij zinnen komt, om je heen kijkt en tegen je omgeving wilt zeggen: ‘sorry hoor, zo doe ik normaal nooit’ en dat je dan jezelf heel subtiel, maar sneller dan het licht aan die situatie onttrekt. Hallelujahdankuheelveel voor het feit dat smartphones en de behoefte alles op youtube te plempen toen nog niet bestonden, dat zeg ik je wel.

Mocht ik een lijstje met maakt-het-beest-in-mij-los moeten maken (en jeetje, wat ben ik gek op lijstjes maken!), dan staat bovenaan dus: ‘toe moeten kijken hoe vriendje op zijn bek getimmerd wordt’ (hoewel ik dat tegenwoordig bij betreffende persoon allerminst erg zou vinden, maar dat terzijde).

OK. Misschien ben ik iets bloeddorstiger dan ik in eerste instantie dacht of wilde toegeven. Maar dit is dan ook wel een heel specifieke, voor de hand liggende situatie. Kan ik nog meer bedenken?

Toch wel:
De tanden van Denzel Washington. Alles aan Mariah Carey. Schreeuwerige Martin Lawrence. Dj’s die Robin S. draaien. Van die mannetjes die bij de tramhalte of zelfs in de tram staan en graag een lama nadoen. Die elke drie seconde op de grond spugen. Die dan zo’n smerige zee van rochels om zich heen hebben verzameld en jij die moet slalommen om ze te ontwijken. Van die mensen die achter je staan bij zo’n zelfde tramhalte en die als de tram er dan aankomt, dwars door je heen willen om maar zo snel mogelijk binnen te zijn. Die dan als een kudde doofstomme zombieschapen bij de deur blijven drommen en je er niet in-, langs- of uitlaten. Electrische apparaten die niet doen wat ik wil, sterker nog, die een eigen wil lijken te hebben. Die zelfs niet luisteren als ik erop heb geblazen en er een klap op heb gegeven (want zo fix je dat toch?!)…Of dat mens dat zelf in het gangpad van een drukke trein in de spits ging staan en geen centimeter wilde opschuiven om mij erdoor te laten, zelfs ruzie zocht… Van die winkels die zelf alles rijendik, op kniehoogte op haakjes hangen en dat er dan iemand van het personeel of de beveiliging heel onopvallend naast je komt staan en je in de gaten houdt als je dus door je knieën gaat en de rijen afspeurt naar wat je nodig hebt. Van die winkels die sowieso niet hebben gehoord van prijsbordjes en –stickers….

Nou, dat lijstje zit wel snor. Ik heb gelukkig mindfulness in mijn leven (als ik eraan denk), kan dus ook goed loslaten (als ik echt wil) en ik kan heel goed de-escalerend handelen (als ik eerst tot tien tel), dus op de vuist hoef ik doorgaans niet (tot nu toe)…

What makes you tick?