Juli 2009. Ongeveer. Oké, niet helemaal. Stap één was er toen hij zijn spullen pakte. Ook al heb ik een flinke nasleep gehad van deze verbroken relatie. Juli 2009 was een kleine bevrijding. Het begin van De Bevrijding die ik vorig jaar kreeg. Toen ik het uitmaakte leek het alsof er een heel gewicht van mijn schouders viel. Leek. Want het bleef gewoon nog even rustig liggen. Pas vorig jaar was ik kilo’s lichter. Wakker worden zonder Ex in mijn hoofd. Erachter komen dat hij flink in de weer is met meisjes en niets voelen. Gewoon numb. Schoudersophalend en het ok vinden. Dat was mijn bevrijdingsdag. De eerste in mijn leven. Of nou ja. Niet de echte eerste, maar wel een die me voor eeuwig bij zal blijven.

Bevrijdingsdag nummer twee. Ik weet niet eens meer op welke datum het viel. Dat heeft trouwens niet te maken met het feit dat ik het niet wil onthouden, dat heeft te maken met het feit dat ik gewoonweg een vergiet ben. Het gebeurde ergens in 2011. Februari dacht ik. Op een gegeven moment kon ik hem niet meer aan. All up in my zone zat hij. Overal was hij. Als ik in de tram zat, was hij daar. Als ik in bed lag, was hij daar. Als ik bij m’n moeder was, was hij daar. Heel dichtbij, maar tegelijkertijd zo ver weg. Hopen op dingen die nooit zouden komen. Ik. Leek. Wel. Gek. Waar the fuck was ik mee bezig? Ik was er altijd, al-fucking-tijd. Krijg je ervan als je een Blackberry hebt. Weggooien dus. Nee. Darryl was a lost cause. Niks aan te doen. Jammer ook. Maar tegelijkertijd een eye-opener. Ik moet hem bedanken voor de dingen die hij me heeft geleerd. Ook al praatte hij elke dag met me, belde hij me regelmatig en sleurde hij me uit bed omdat hij wilde dat ik meeging naar wherever, dat was natuurlijk gewoon een glitch in the matrix. Foutje bedankt! Goed. Februari 2011. Bevrijdingsdag nummer twee. Oké, beetje bevrijdingsdag. Maar steeds meer hoor. I promise.

Bevrijdingsdag. Zo kan het ook, maar voorlopig even niet wat mij betreft! Loslaten. Duurt effe, maar i can do it.