Berichten

Wat ik heb geleerd over excuses

/in , /door

‘Sorry seems to be the hardest word’, aldus Elton John.
Hij liegt wel vaker. Zogenaamd verliefd op Nikita. Ja hoor…

Over sorry loog hij in ieder geval dus wel een potje, he. Het wordt juist heel erg makkelijk gebruikt. Alsof het niets is. En dat is precies het punt. Sorry betekent niks, noppes, nada. 

Sorry dat ik weer te laat ben. Sorry dat ik je niks heb laten weten. Sorry, vergeten. Sorry dat ik er een potje van maak. Sorry, dit verdiende je niet. Sorry dat ik het met je beste vriendin deed. Sorry dat ik je allerlaatste cola heb opgedronken. Sorry. Sorry. Sorry. Sorry!

Niks te moeilijk om te zeggen. Het rolt met gemak van ieders tong af. Het is een wegwerpwoord. Totaal van elke waarde ontdaan. Het betekent namelijk helemaal niks als je er niets van meent. En laat dat nou in de meeste gevallen zo zijn. Sorry betekent dan:

– ik zeg het alleen maar om mezelf beter te voelen
– eigenlijk weet ik niet waarvoor/waarom/waarover ik het zeg
– de volgende keer doe ik het gewoon weer
– ik zeg sorry dus is het klaar
– wat jij er verder nog over te zeggen hebt zal me aan mijn reet roesten
– maar het was gerechtvaardigd omdat….. (vul smoes in)

Excuses die je zo door het toilet kan spoelen als de shit die het is dus. Sorry komt als het leed al geleden is en wordt, heb ik gemerkt, gebruikt als afsluiter door degene die de excuses aanbiedt. Als een soort sussertje voor het eigen geweten. Sorry betekent: ik ben er klaar mee.

Terwijl het een opening zou moeten zijn. Ik snap zelf namelijk ook wel dat je je niet hebt gedragen zoals het moet. En dat ik het niet verdiende. Ik vind jou op eigen kracht al een klootzak, thankyouverymuch. Duh. Ik vind het belangrijker om te weten waarom je het deed. Of je werkelijk inziet en ook zelf vindt dat het niet kan. Zodat je het een volgende keer niet doet. En je ook je oren openhoudt om mij te laten spuien over wat het met mij deed. Óf, dat ik je excuses gewoon niet ga accepteren en vind dat je moet opdonderen.

Ik zeg het zelf dan ook nooit. Ik heb gewoon geen spijt van dingen die ik heb gedaan, dus is het niet nodig. Vind ik. De wereld zou mooier worden als mensen voorkómen dat ze sorry hoeven te zeggen. Daarom: ik wil graag dat sorry met mate en bedachtzaam gebruikt wordt. Zodat het echt betekenis heeft als je het gebruikt. Dat betekent dat je ‘wat je niet wil dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet’ in de praktijk brengt. Zullen we dat afspreken?

En als je, heel toevallig, je excuses aan mij hebt aangeboden en ik je daarna een link naar dit stukje heb gegeven: tja..

Bevrijding.

/in , /door

Het zit er weer aan te komen: Bevrijdingsdag. Voor iedereen anders. Voor sommigen (velen?) betekent het zelfs helemaal niks.

Zelf heb ik nooit zo stil gestaan bij het begrip; ik nam het voor lief. Vrijheid is een recht, het is niet tastbaar en je wordt ermee geboren; het staat niet ter discussie. Toch? Wel als je bedenkt dat – as we are speaking- er miljoenen mensen zijn zonder vrijheid. Zonder bewegingsvrijheid, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van religie, noem maar op. De tijd dat Nederland overheerst werd is eigenlijk relatief gezien pas gisteren opgehouden, zo vers is dat nog. Er lopen elke dag in onze directe omgeving nog mensen rond die de, of liever gezegd, een oorlog hebben meegemaakt (zij zijn een rijke bron van verhalen en informatie, die we helaas vaak vergeten). Ik heb familieleden die de Jappenkampen hebben meegemaakt. Niet iedereen is er levend uitgekomen. Zo een ver van mijn bed show is het dus niet. Wow.

De laatste tijd is er voor mij een ander begrip onlosmakelijk verbonden met het begrip vrijheid. Dat is verantwoordelijkheid. Want: we vergeten nogal eens dat rechten en vrijheden niet oneindig en zonder consequenties zijn. Keuzevrijheid zorgt voor richtingsloze mensen en torenhoge schulden. Het gebruiken van je recht op vrijheid van meningsuiting zorgt er vaak voor dat men andermans grenzen overschrijdt. Is zoveel vrijheid wel goed, als we er niet mee om weten te gaan?

Op een nog persoonlijker niveau heeft Bevrijdingsdag voor mij een heel andere lading gekregen, die minder prominent aanwezig zal zijn mettertijd, maar nu heel vers is. Op dinsdagavond 5 mei 2009, rond een uur of zeven namelijk, was daar De Breuk. Een gebeurtenis dat mijn wereld op zijn kop zette. Het betekende in één klap een definitief einde aan de jarenlange relatie met diegene waarmee ik al namen voor onze kinderen klaarliggen had. Er was hoe dan ook geen weg meer terug. De periode die erop volgde was superzwaar, maar heeft me heel veel opgeleverd. Op alle andere vlakken dan de liefde zat alles plotsklaps heel hard in de lift. Ineens is dat twee jaar geleden en is mijn leven heel anders, beter. Vijf mei 2009 voelt de ene keer als gisteren en dan weer als vorige eeuw. Ik ben gek genoeg dankbaar voor De Breuk en voor het feit dat deze kwam op Bevrijdingsdag. Hoe bedoel je, symbolisch? Vijf mei is voor mij dus dubbel ‘speciaal’. Voorlopig sta ik op 5 mei dus ook zeker stil bij mijn versie van bevrijding. Ik heb geleerd mijn vrijheid te koesteren en doe dat die dag extra hard!