Collega: ‘Jij houdt niet van drop toch?’
Ik, automatische piloot: ‘Nee, bleh!’

Tegelijkertijd gebeurt er dit in mijn hoofd:
Drop. Dat is nou zoiets dat ik nooit koop. Maar een zak kokindjes is echt niet veilig in mijn buurt. Centendrop vind ik trouwens wel echt heel lekker. En voor honingdrop maak ik ook een uitzondering. Maar dan kauw ik niet hoor. Nee, die moet je opzuigen. Anders plakt het zo tussen mijn kiezen. En als ik ergens een hekel aan heb… ik zie de bacteriën a la Schimpie al huishouden op mijn glazuur. Ik ben trouwens al drie jaar niet meer naar de tandarts geweest. Lekker dan, van die voor niets betaalde premie kon ik een fijne reis maken ondertussen… Ohja, drop. Ik heb eens Heksehyl op en dat was vreemd, maar eigenlijk ook wel lekker. Heksenhiel, dat beviel, haha! Oh en van die ouderwetse zoute visjes en manneken pis drop…waarvan je mond gelijk droogtrekt en die je voelt tot in je ‘kieuwen’, je weet wel wat ik bedoel…hmmmmm!…. Drop is best ongezond natuurlijk. Heel zout, heel veel suiker en er zit vast en zeker gelatine in, getrokken uit de kringspier van zwijnen.. nee joh, drop, das niks voor mij.

Collega: ‘Oh OK.. ja, want Linda van beneden heeft nu een pot staan….’
Ik: LET’S GO!

Vervang drop door hooggehakte schoenen, sci-fi films, hippe apps, de afwas doen, coltruien, bleekselderij of whatever en je krijgt een beeld van mijn dagelijkse interne dialogen en besluitvorming. Ja, ik ben een wiebelkont.
En daar ben ik blij om. Want: ik ben dus tóch een echte vrouw!