Elke avond is het zover. Van tien tot elf ongeveer bekijkt hij me.

Hij, zwart, grote ogen, roerloos starend.
Ik, de eerste keer geschrokken, de tweede tot en met vierde keer ook, maar nu bij avond 45 er al aan gewend.

De ene keer sta ik in de keuken, de andere keer niksvermoedend in mijn onderbroek in mijn slaapkamer. Hoe dan ook, hij is er altijd. Hij en zijn ogen. Ik reken er zelfs een beetje op.

Meer dan kijken doet ie niet. Hij maakt geen geluid, hij beweegt zich niet.
Waar ik het eerst vervelend vond, is het nu een onderdeel van mijn avondritueel geworden.

Ik staar terug. Roep dingen naar hem. Kom steeds dichterbij. Ik daag hem een beetje uit. Het is een spelletje geworden. Hij geeft geen krimp.

Ik vraag me dingen af. Waarom doet ie dit? Heeft ie geen thuis? Is het niet koud? Heeft ie geen honger? Waar denkt hij aan? Wat wil hij eigenlijk van me?
Ik vraag het ook aan hem, maar krijg geen antwoorden. Zodra ik hem benader, verdwijnt ie.

Hij schijnt niet gezocht te worden. Geen aanplakbiljetten met een beloning erop.
Ik ga het heft in eigen hand nemen.

Vanavond, hij en ik, klokslag tien uur. Ik neem melk en koekjes mee.