Berichten

Dagboek van een dertigplusser met een rampzalig liefdesleven die geen dagboek bijhoudt en het stom vindt dit te delen maar stiekem dat van anderen graag leest, dus: hierbij

/in /door

Maandag
Goed vooruitzicht: ik werk maar twee dagen deze week. De rest van de week heb ik allemaal leuke dingen gepland staan. Waarom ik niet de hele week vrij heb genomen, vraag je? Geen idee. Soort van compensatiedrang uit een misplaatst schuldgevoel, terwijl ik gewoon vakantieuren heb opgenomen en niemand met mijn werk op heb gescheept.. raar, ja. Zo ben ik.

Ik heb me voorgenomen om lekker vroeg te beginnen met werken. Heb genoeg te doen. Als ik plannen maak, ben ik echter niet zo realistisch. Ik hou niet van vroeg opstaan, maar dat vergeet ik eigenlijk altijd weer. Ik snooze zo vaak dat het niet meer grappig is en moet me dan weer haasten. Ontbijt dus: niks.

Lees meer

Weerzien

/in /door

Een licht gevoel van paniek grijpt om zich heen. Wat heb ik zojuist gedaan? Waarom heb ik het gedaan? Wil ik dit eigenlijk wel?

Ik kan nog terug. Dan ben ik het geld van het ticket wel kwijt maar whatever. Ik heb nog geen hotel geboekt.

Dit rare gevoel, die twijfels, al die vragen die ik mezelf stel: dat is nieuw voor me. En ik vind het helemaal niks.

Alweer vijftien jaar geleden boekte ik een ticket met dezelfde bestemming. Het was een enkeltje. Ik was nog geen twintig en ging een avontuur tegemoet. Ik kon niet wachten.

Lees meer

Retrospectief in sneltreinvaart

/in /door

‘Anouk, toch?’ ‘Meid, wat leuk om je te zien, wat lang geleden! Hoe isset?’

Ik denk: engerd. Want je weet niet meer hoe ik heet, he? Want je hebt me maar één keer in je leven eerder gezien natuurlijk.  Want we hebben niet  lichaamssappen uitgewisseld, innig verstrengeld elkaar verliefd in de ogen liggen staren?  Doe alsof, jij nepperd!

Het is dat ik hem al had gezien en in een drukke trein in het gangpad stond, zodat hij niet langs me heen kon zonder iets te zeggen… anders had ie mooi niks gezegd en ik ook niet. Gek hoe het kan lopen.

Ik heb het hier over De Prins Op Het Witte Paard. Mijn droomman. Totdat ie uit het niks de kuierlatten trok en ik het van me afschreef en daarmee in een blad en met mijn stukje bij vriendinnen op de koelkast belandde. Oh, wat vond ik hem leuk. Ik vond hem fantastisch. Ik vond het zo fijn hoe hij altijd van de details was. Alles viel hem op, tot aan iets als nieuwe oorbellen. Hij gaf graag complimentjes. Hield van shoppen en verzorging. Lekker kletsen bij een kop thee.  Hij was helemaal af, had zelfs het spleetje tussen de tanden waar ik zo gek op ben… Maar dat was toen.

Dit is nu. Op dit moment antwoord ik netjes en plichtsgetrouw. Ik kijk hem aan terwijl hij zijn verhaal ophangt, en ik krijg weinig mee van wat ie precies zegt. Want nu snap ik het ineens. Ik kijk en ik zie het  glanzende zijden sjaaltje waar hij zijn handen soepeltjes langs laat glijden. Zijn lichaamshouding, voetje vooruit, dat holle ruggetje. Hoe hij met zijn ogen draait.

In mijn hoofd valt alles, jaren na dato ineens samen. Is het ná mij gebeurd? Dat hoop ik vurig. Heb ik, straaltverliefd destijds, dingen over het hoofd gezien, weggewuifd? Think not. Het lag dus echt niet aan mij… Het is nu zo klaar als een klontje, het is me heel duidelijk ineens:

Jij bent een prins, alright. Een chocoprins.

#snapiknie

/in /door

Het gebeurde op een mooie woensdagmiddag.

Zoals zo vaak op woensdagmiddag, stond ik klaar bij tram 12, die me naar de markt (die wij ‘mart’ noemen) zou brengen. Een beetje in gedachten over wat er die ochtend op werk voorgevallen was en wat ik dalijk allemaal voor lekkers zou gaan scoren, stond ik daar de wachttijd te doden. Het was dus -nog- een heel normale woensdagmiddag.

Er kwam een vrouw aangelopen, die plaats nam op het bankje. Jaar of vijftig, klein, stevig, met een winkelkarretje, exotisch uiterlijk en een hoofddoek. De optelsom was snel gemaakt: zij gaat ook naar de mart en ze is moslima. Niks aan de hand nog.
Wat schepte echter mijn verbazing? Mevrouw begon te roken. Zware shag ook nog. Ik was all sorts of shocked. Een moslim die rookt. Een moslima die rookt. Een moslima die rookt op straat. Een moslima van haar leeftijd die rookt op straat.

Noem me achterlijk, wereldvreemd, bevooroordeeld, naïef, wat dan ook: het was gewoon iets wat in mijn hoofd even niet klopte. Ergens vond ik het dan ook wel weer stoer. Ik had er gewoon nooit verder over nagedacht, dat dat ook kon zeg maar. Sinds die tijd let ik wat beter op mijn omgeving (das gelukkig heel Mindful). Ik sta wat meer bij de dingen stil. En dan kom je soms ineens tot de conclusie dat de wereld soms heel raar en onbegrijpelijk is.

Zo vraag ik me sindsdien af:

  • wat is het nut van een ochtendhumeur? En, waarom denken mensen met een ochtendhumeur dat ze daarmee anderen moeten lastigvallen?
  • waarom hebben zoveel panties en maillots van die rare naden achterop? Je voelt je net een volwassene in luier daarmee.
  • waarom bestaan er sportbeha’s met push up effect? Je moet je vriendinnen toch juist helemaal inpakken, je wil ze niet tegen je neus aan de hele tijd?!
  • waarom zingt Harry Slinger: ‘je loog tegen mij, alsof ik een kind was’? Mag je tegen kinderen wél liegen dan?!
  • waarom heel hip en happening instagram allerlei gezond superfood deelt, waarbij ze het fruit BEVROREN eten?
  • hoe het kan dat zoveel eettentjes zoveel spelfouten hebben zitten in hun menu’s en zelfs op de belettering op ramen. Kijkt er dan niemand mee, ook niet bij het bedrijf die de drukopdracht binnen krijgt?
  • moet je bij smeerkaas ook boter smeren of kun je dat achterwege laten?
  • waar staat Karvan Cevitam eigenlijk voor?
  • waarom gaan mensen zitten kijken hoe anderen onthoofd worden en meer van dat soort lugubere ongein?

Wie het weet mag het zeggen. Vooralsnog roep ik hashtag #snapiknie in het leven. Ben benieuwd wat jij allemaal niet snapt!

 

 

Zegt de ene Kroepoek tegen de ander:

/in /door

..volgens mij moet jij even het woordenboek openslaan, soh.

Want lieve Sandra Reemer,

Vandaag kwam op mijn Facebook tijdlijn dit artikel voorbij over Indo’s in Nederland dat mijn aandacht direct trok. Hoopvol begon ik te lezen. Ik herkende best veel in. De gelaten houding, heel veel slikken en maar laten gebeuren om de vrede te bewaren. De gitaar. Grappig, die gitaar. In mijn overpeinzing wat betreft wat het betekent, dat Indo-zijn, komt die ook al naar voren.

Ik heb er een beetje een dubbel gevoel over. Zoet-Zuur zeg maar. Je zegt een aantal goede dingen. Dingen die helemaal mooi zijn, omdat ze laten zien dat een dame op leeftijd dingen ziet die menig jonge Indo graag wegstopt. Omdat we wel degelijk met zijn allen SUPER-geassimileerd zijn. Zo erg zelfs, dat we direct ontkennen en dan ineens niet meer zwijgen, wanneer we erop gewezen worden. Dat maakt dan ineens wel emoties los. Goed geïntegreerd! Lekker polderen. Ik ken geen volk dat het integreren en daarbij opgeven (in ieder geval buitenshuis) van de eigen identiteit, waardes en gebruiken zo goed beheerst. En als Indo in Den Haag denk ik dat ik een flinke portie relevante ervaring heb opgedaan. Natuurlijk, het was een overlevingstechniek. Zonder slechte bedoelingen. Ik weet het. Verandert niets aan het gegeven.

Wat ik zo raak vond? Dat we mogen leren van de Duitsers als het gaat om fouten uit het verleden ruiterlijk te erkennen en ze niet weg te willen stoppen. Daar geef ik je honderd procent gelijk in. Dat Molukkers schandalig zijn behandeld en veel grotere ballen hebben dan Indo’s, klopt ook als een bus. ‘Goed’ om te lezen hoe de regering met jullie omging, omdat dat dingen zijn die ook van belang zijn en die velen niet beseffen.

Maar toch. Het bittertje komt om de hoek kijken wanneer je laat zien dat je toch nog niet helemaal vrij bent van ‘mental slavery’. In één ademteug noem je dat men in Holland vroeger dacht dat jullie af zouden geven, waarna direct volgt dat je niet wist dat je anders was. Je komt uit een warm land waar je buiten leefde, je zit drie weken op een boot om in het kille Holland aan te komen en je merkt geen verschil? Je wilde er zo graag bij horen. Hollandser dan Hollands zijn. Dat schreeuwt toch contradictie? Waarom wil je bewijzen dat je ‘gewoon Hollands’ bent, als je dat simpelweg niet bent? Waarom je best doen om ergens bij te horen, als je vindt dat je er sowieso bijhoort? Wanneer je jezelf nu pas vindt, betekent dat dus dat je jezelf weg hebt gestopt. En dat, dat is assimilatie ten top.

Ik zou af kunnen sluiten met het feit dat je inderdaad duidelijk een Indo bent. Een echte. Die nog steeds een mentale kronkel heeft, waardoor je hoe dan ook Hollander wilt zijn. Ik probeer echter positief te zijn, naar mezelf en ook naar anderen. Dus zal ik dat maar niet zeggen, en de nadruk leggen op het fijne feit dat er een proces bij je gaande is.  Het begin is gemaakt. Dat ik het mooi vind dat je dat ook deelt, het kan anderen aan het denken zetten. Maar helaas Kroepoekje, je bent er nog net niet. Neem een voorbeeld aan de Duitsers, erken en heel.

Een wesp in pauwenkleren (Jeroen heeft gelijk)

/in /door

Men is een beetje boos op Jeroen Pauw. Hij zou vrouwonvriendelijke uitspraken hebben gedaan. Op de vraag of hij in zijn nieuwe talkshow meer vrouwen aan tafel zal uitnodigen, antwoordde hij in het AD:
“Als ze langzamerhand iets in onze samenleving gaan betekenen wel. Maar feitelijk is dat niet zo”.

Nou, onderneemsters, directrices, managers, beleidsmaaksters, moeders, artsen, politica, leraressen, schrijfsters (ik noem maar even wat); dat we het even weten: wat wij doen is helemaal niet belangrijk. Vrouwen betekenen niks in, doen niks voor onze samenleving! Wat hebben wij sociaal maatschappelijk gezien nou helemaal in de pap te brokkelen? Misschien moeten we allemaal eens een keer niet doen wat we elke dag doen. Zal vast en zeker totaal geen verschil maken…

Hij vervolgt: “Grote gemeenten hebben geen vrouwelijke burgemeester, er zijn minder vrouwelijke hoogleraren en zelfs ministers. Op het terrein waarop je het vaakst mensen uitnodigt, personen die kleur aan onze samenleving geven vanwege hun functies, zijn vrouwen ontzettend ondervertegenwoordigd”

Ook hier heeft hij gelijk in. Vrouwen zijn ondervertegenwoordigd op belangrijke posities. Dat komt niet altijd omdat het ze aan ambitie of visie ontbreekt. Het komt vooral omdat mannen graag deze posities geven aan/delen met types als zijzelf. Mannetjes waarmee ze golfen, waarmee ze op de kleuterschool hebben gezeten, die ze weleens in de skybox hebben gezien, wiens dochter leuk bij hun zoon past of die ze zelf wel zouden willen doen, bij wie ze in het krijt staan, die belastbare info over ze hebben, die dezelfde politieke voorkeur hebben… als het maar geen vrouw is (of allochtoon). En daar ligt de verantwoordelijkheid om er iets aan te doen. Maar waarom zouden ze? Juist niet. Alles om de ouwe-jongens-krentenbrood-cultuur te behouden. WASP, anyone?

Opmerkelijk dat Pauw het hier over ‘kleur aan de samenleving geven’ heeft. De grap is dat het tegenovergestelde waar is. Burgemeesters, hoogleraren en ministers als de jus over het dagelijks Nederlands leven? Zowel letterlijk als figuurlijk genomen is dat hilarisch. Genoemde functies en types zijn het prototype van grauwheid. Grijs, wit, saai. Door de bank genomen totaal niet interessant, inspirerend, swingend, sexy. Integendeel. Ze belazeren vaak de massa zonder met de ogen te knipperen en zonder werkelijke consequenties, want… inderdaad, ouwe-jongens-krentenbrood!

Ja, Jeroen was best vrouwonvriendelijk. En wijst, hoe cliché, voor de oplossing en schuld in deze kwestie met de vinger naar de ‘slachtoffers’. Was te verwachten. Moeten we als vrouwen nu heel beledigd en boos zijn? Moeten we de straat op, het tegendeel bewijzen? Allemaal bij Jeroen aan tafel willen? Ik denk het toch niet. Naast dat meneer een nieuw programma gaat krijgen en dus lekker wat exposure daarvoor genereert (we weten hoe het werkt): waarom zou je sowieso verdrietig zijn als je niet bij hem aan tafel mag? Who the f is Jeroen Pauw anyway? Wat heeft ie je te bieden? Een vooringenomen, ongemanierde gesprekspartner die de geregisseerde poppenkast quasi-intelligent met wat dure woorden en wazige blik omkleedt. Whooptiedoo. Mijn nagels lakken (ik ben en blijf vrouw toch) lijkt me nog spannender. Laat die ouwe jongens vooral aanschuiven. En houd dat droge krentenbrood ook maar.

Ik ging dus sporten

/in /door

En dat doe ik normaal nooit. Niet serieus in ieder geval.

Maar toen kwam er zo’n groupon voorbij: vier uur lang snowboarden voor twee
personen. En omdat koopjes mij als vrouw altijd al aantrekken, het in de buurt
was en ik niet sportief ben of van sneeuw houd en dan dus juist denk dat ik
eens buiten mijn comfortzone moet gaan, was de deal zo gesloten.

Ik was helemaal voorbereid dacht ik: goed isolerende maar ook ademende kleding
waarin ik vrij kon bewegen en mijn onderbroek niet bij alles tevoorschijn kwam,
veel laagjes zodat ik ook nog eens iets uit kon trekken, haar vast, zelfs mijn
oerlelijke maar oh zo functionele moonboots kwamen van pas. Het zag er niet uit
maar hey, er was over nagedacht!

Daar aangekomen bleek al snel dat ik het meest essentiële vergeten was:
handschoenen. Daar valt niet zo heel veel creatiefs als vervanging voor te
verzinnen. De mouwen van onze truien waren al snel doordrenkt, en de handen
pijnlijk koud. Gelukkig konden we wel wat lenen.

Aanvankelijk was ik enthousiast. Ik zag mezelf al lekker zoeven, misschien hier
en daar nog een voorzichtige trick eruitgooien. Dat was een beetje voorbarig.
Dat is een heel erg genuanceerde weergave, al zeg ik het zelf. Natuurlijk had
ik het board al niet eens goed aan mijn voeten vastgemaakt, maar daar kwam ik
vlug genoeg achter en dat was zo verholpen.

En dan. Ja, en dan. Ik kon mezelf niet eens zonder hulp omhoog krijgen. Ik heb
van alles geprobeerd, heb me in rare bochten gewrongen (denk aan een potje
Twister op het ijs) maar kreeg het niet voor elkaar. En dan voel je je wel een
beetje stom. Zeker als er  overal om je
kindjes van ongeveer vijf geheel zelfstandig soepeltjes heen en weer vliegen.

Eenmaal omhoog gebracht kon ik dan wel vooruit. En daarmee
is alles gezegd. Sturen lukte niet, remmen niet (behalve als je tegen een
tegenligger of de muur knallen daar ook onder rekent) en automatisch heel hard
gillend (ja, ik ben er zó eentje) kon ik niks anders dan me dan maar uit mezelf
ter aarde storten. Waarna ik natuurlijk weer niet zelfstandig op kon staan.

Maar, ik ben een vechter. Ineens, niemand weet hoe, stond ik dan toch echt op
eigen kracht boven aan de berg. Dit was mijn moment. Ik zag mezelf helemaal
staan. Gilde ook nog even krachtig ‘kijk dan!! Kijk naar mij!!’ zodat iedereen
getuige zou zijn. Ik ging ervoor. Zou blijven staan en beneden aangekomen zou
ik afremmen. Dit alles heel gracieus en geluidloos.

Ik verplaatste mijn gewicht en daar ging ik. Mijn snelheid nam rap toe. Het
ging super!

Voor twee seconden. Ik weet niet wat er gebeurde, maar ineens viel ik, draaide
om mijn as, rolde zo door en op de helft van de berg bleef ik liggen. Het
voelde alsof mijn ribbenkast implodeerde. De mastopathie waar ik last van heb
was er niks bij; ik was ervan overtuigd dat mijn borsten aan stukken gereten
waren. Zo voelde het in ieder geval. Nou ja, wat een teleurstelling.

‘Ooohhhh, ik heb verschrikkkkkelijk veel pijn!!!!!!’ kon ik
nog uitbrengen. Het was ook echt zo. Toen ging mijn licht uit.

Ik werd weer wakker op een brancard. Mijn hand werd vastgehouden. Toen ik
voorzichtig mijn ogen opendeed, ging er een zucht van verlichting door de
ambulance. Ik had het overleefd! Tranen van geluk stroomden rijkelijk rond…

…maar niet heus. Mijn licht was niet uitgegaan:  ik lag nog steeds pijn te lijden op de piste.  Niks te lieve woordjes of toegesnelde hulp. ‘Sta op Anouk, je ligt in de weg’ was wat ik te horen kreeg.

‘Is goed’, dacht ik. Is toch godverdomme goed. Sta ik toch lekker op, met mijn
kapotte tieten en mijn voeten heel goed ingeklemd  in dat kutboard in een rare hoek onder mijn
lichaam gevouwen. Ik zoek het wel weer zelf uit. Waarom ik ooit bedacht had dat
sporten leuk zou zijn en dat ik er wel wat van zou bakken weet ik zelf ook niet
meer. Het tegendeel was overduidelijk bewezen. Van de vier uur die wij hadden
hebben we er krap één volgemaakt. Mij zouden ze er nooit meer terugzien.

Sporten en ik, we gaan gewoon nooit vrienden worden. Gezellig? Laat me niet
lachen. Ik hoef van mezelf ook nooit meer een poging te doen. Zo, dat is
besloten.

Maar ik heb nog drie bonnen….
Volgende week rollerdisco.

Changes are gonna come

/in /door

Its been along time coming
But I know a change is gonna come, oh yes it will – Sam Cooke

Yes! Veranderingen, ze komen eraan. Klinkt lekker mysterieus he? Maar ik meen, of eigenlijk, hoop het wel. In 2013 ben ik begonnen met opruimen. Mijn hoofd, mijn huis, mijn computer, mijn telefoon, kortom: mijn leven, zat nogal vol met van alles. En die rommel vreet energie. Das niet zo lekker voor de batterijen, niet in de laatste plaats die van mezelf. Dus besloot ik: ik ben niet langer bereid het mezelf moeilijk te maken door die met die zooi te blijven zitten. Opruimen dus! Dat betekent dingen de deur uitdoen. Onder ‘dingen’ mag je mensen, spullen, gedachten en gedragingen verstaan.

Het eerste tijdschrift dat ik pakte, ik geloof een Esta uit 2010, kopte iets als: ‘Opruimen! Schoonmaken in huis en geest’. Toen moest ik wel doorzetten natuurlijk, want toeval bestaat niet zegt mijn lieve en zeer spirituele vriendin Saskia altijd.

Best eng hoor. Want je weet niet of het wel zal uitpakken zoals je wilt. Doe je er wel goed aan? Wat als je nou net dat ene nodig hebt? Wat als ze je niet meer zo aardig vinden? Maar je wilde zo graag dat dat ene zou werken! Je hebt er zoveel tijd en moeite ingestopt. Ja, daar doe je goed aan, is mijn ervaring. Er zijn helaas deuren dichtgegaan. Maar wat bleek? Er gingen er net zo hard ook veel weer open. En nieuwe dingen, inspiratie, aanbiedingen en positieve energie van anderen was wat ik erachter vond. Ik heb geleerd dat geduld echt een schone zaak is en veel situaties zich vanzelf oplossen. Tegelijkertijd is knopen doorhakken ook echt een must, iets waar ik, net als met loslaten, nogal wat moeite mee kan hebben.

Maar een leven zonder uitdagingen is geen leven. Ofzo. Dus we gaan er in 2014 gewoon lekker mee door. En 2014 gaat veranderingen met een grote V brengen, ik voel het aan mijn water en ik visualiseer mij een ongeluk.

Wat gaat er dan allemaal veranderen? ZoetZuur, ten eerste. Niks geks hoor (denk ik), maar een frisse nieuwe look is echt nodig. Ik ben een ware noob, dus bare with me. Meer en anders bloggen is sowieso een doel.

Persoonlijk zou ik erg graag een andere baan willen. Ook wil ik graag verhuizen, misschien wel naar een andere stad. In de tussentijd (want dat vlot niet zo), heb ik een aantal klussen in huis staan die echt eens gedaan moeten worden. Mijn 10.000 losse recepten eens gaan uitproberen bijvoorbeeld. Goed voor de nieuwe sectie Food op de blog ook nog eens. Ik heb ook nog muren te behangen, deuren te verven, zeshonderd creatieve en duurzame projecten uit te voeren, muziek uit te zoeken…

En dan heb ik ook nog eens goede voornemens. ‘Normaal’ doe ik daar niet aan, maar het kan geen kwaad natuurlijk. Dat was eigenlijk de aanleiding van deze post, maar die voornemens zijn zo standaard, dat willen jullie helemaal niet weten.

Changes are gonna come! Volgend jaar rond deze tijd zullen we weten hoe groot die V in 2014 was…. Spannend.

Nieuwe hobby

/in /door

Wat ik deed afgelopen kerst? Eten, uitslapen, tijd met familie en vrienden doorbrengen: ja. Maar niet meer dan normaal. Wat ik wel meer dan normaal gedaan heb, is films kijken. In bed, op mijn gloednieuwe laptop, met veel te snaaien erbij. Dat was wel nieuw! Hieronder mijn indrukken. Ik zeg niet dat het tips zijn, want sommige films… zucht.. lees zelf maar.

The Woodsman
Over een veroordeelde pedofiel in rehabilitatie. Je ziet hoe hij met zichzelf in de knoop zit, hoe moeilijk een nieuw leven opbouwen gaat na zoiets, hoe hij eigenlijk zijn daad goedpraat, hoe hij wel/niet/wel/niet opnieuw in de verleiding komt en hoe ver hij daarin meegaat… hoewel dit alles wel heel subtiel is. En voordat ik het idee had dat de film echt ergens naartoe ging of er een hoogtepunt (raar woord in dit verband, sorry) aankwam, was de film ineens voorbij. Ik bleef achter met een beetje een raar, onaf gevoel. Hetzelfde gevoel had ik afgelopen zomer bij de film Jagten, die toevallig genoeg ook over kindermisbruik gaat en waarbij ik aan het eind ook niet goed wist wat ik er nou van moest denken.

My Sassy Girl
Wat kan ik hier nou over zeggen? Het is een vage film zoals alleen Aziatische films onbegrijpelijk vaag kunnen zijn. Zo gek, dat het ook alleen Aziatisch kan zijn. Aziaten zijn gewoon een beetje raar namelijk. Ik ben een beetje Aziatisch, dus ik mag dat zeggen. Er wordt heel vreemd in geacteerd, oorzaak en gevolg zijn onnavolgbaar en onlogisch, de jongen waar het om draait wordt geheel onverdiend verschrikkelijk behandeld door het meisje waarom het draait. Niet één, twee of drie keer. Nee. Ontelbaar veel keer. De theater-regel dat het publiek iets na drie keer wel gezien heeft en afhaakt, lappen ze hier mooi aan hun laars. Je wil hem op een gegeven moment door elkaar schudden, zo tenenkrommend slachtofferig is ie. Of je denkt: stik er maar in, blijkbaar wil je het zo. En toch bleef ik kijken. Juist omdat het allemaal zo weird was en ik nou eenmaal Kerstvakantie had. Om vervolgens ‘getrakteerd’ te worden op een zoetsappig, vergezocht einde. Het moet ze nagegeven worden: ik was toch nog verrast!

Fruitvale Station
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Over een jonge, getroubleerde vader die ondanks alle niet te rooskleurige factoren in zijn leven op het rechte pad probeert te blijven. En dan door onnodig en excessief politiegeweld om het leven komt. Snel en modern in beeld gebracht en met de hoofdrol voor Michael B. Jordan, die als tiener in ongelooflijk briljante hitserie The Wire schitterde en daar ook al onverdiend de kogel kreeg…type casting much? Deed me even denken aan de vergelijkbare zaak rond de doodgeschoten Rishi die nu in Nederland actueel is. De pliesie is duidelijk niet altijd je vriend, daar kom ik meer en meer achter.

Sletvrees
Documentaire van Sunny Bergman. Al haar werk is de moeite waard om te kijken, omdat het heel eerlijk en onbevooroordeeld interessante thema’s onderzoekt. Het draait altijd om vrouwen en beelden en rollen die wij toebedeeld krijgen. In Nederland, maar ook elders ter wereld. Ik vind het altijd mooi om te zien hoe zij zelf ook kritische of indiscrete vragen beantwoordt en ze niet te beroerd is actief mee te doen in het kader van het onderzoek. Zo liet zij zich naakt keuren voor een overijverige plastisch chirurg die graag aan vagina’s sleutelt voor ‘Beperkt Houdbaar’, om maar iets te noemen. Sletvrees gaat dus over de seksuele identiteit en vrijheid van de hedendaagse vrouw. Misschien nog wel interessanter zijn de extra filmpjes, die niet in de docu zijn meegenomen, van stellen en individuën die in een tent plaatsnemen en een boekje opendoen over hun eigen ideeën en gewoonten wat betreft seksuele relaties en gedragingen. Het blijft leuk om een beetje voyeuristisch met anderen mee te kijken en hen met jezelf te vergelijken. Zoals altijd het geval bij Sunny, is deze docu een goede om met je partner of vriendinnen te kijken; kun je meteen met elkaar bespreken wat anders misschien (bewust of onbewust) onbesproken blijft.

Don Jon
Over een Jersey-Shore type. Een vrouwenverslinder die dan toch een relatie aangaat, maar kampt met een ongezonde pornoverslaving. Geen idee hoe ze erbij kwamen om Joseph Gordon- Levitt voor deze rol te casten. Ik vind hem een puike acteur, hij speelt immers in mijn all time favoriete serie én film (respectievelijk 3rd Rock from the Sun en 500 Days of Summer), alleen heb ik erg veel moeite gehad en gehouden hem te geloven als stoere, ietwat platte bink. Waarschijnlijk omdat hij voor mij vooral dat lieve jongetje uit eerder genoemde serie blijft. Toch een fijne, net ff wat anders dan standaard film die, net als Sletvrees, een goede conversation starter kan zijn.

Een nieuwe hobby is geboren! Tips zijn welkom.

Naar bed met Khaled

/in /door

Je bent er! Eindelijk, je bent er. Ik heb hier zo ontzettend naar uitgekeken, dat wil je niet weten. Het is jaren geleden dat ik jou onder ogen, in mijn handen heb gehad. Ik heb je gemist. Gretig wil ik direct een start maken, maar ik houd me in. Want hoe graag ik hier ook van wil gaan genieten, een begin maken betekent automatisch dat er ook een einde aan zit te komen. En dat wil ik niet. Dus ik stel nog even uit.

Voor nu doe ik niets anders dan even naar je kijken. Mooi…

Ik laat mijn vinger over je rug glijden. Je voelt heerlijk koel en glad. Ik ruik aan je. Vers, schoon. Niemand heeft jou nog zo beroerd. Je bent helemaal van mij.

Ik ben er vroeg voor opgestaan en heb me gehaast. Ze stonden al in de rij voor je. Ik was vastbesloten: jij moest en zou met mij mee naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. De rest van de dag is helemaal van jou en mij. Ik ga geen boodschappen doen, mijn vriendinnen spreek ik ergens volgende week wel weer, meditatie en dagboek, rekeningen en alles wat nuttig en verplicht is zoekt het maar uit.

Ik ging naar bed met Khaled. Zelfs het vriendje was voorbereid. Jaren geleden las ik, sceptisch want ‘Arabische schrijvers gebruiken zoveel woorden en overdrijven zo en dat is totaal niet mijn ding’ de Vliegeraar. Ik was tot mijn eigen verbazing meteen verkocht. Khaled Hosseini mocht zich meteen bij Isabel Allende scharen als een van mijn favoriete auteurs. Ik verslond het boek. Duizend Schitterende Zonnen, welke erop volgde, liet mij –bijna- huilen. Ja hoor: deze Arabier deed het hem voor mij. Jouw verhalen zijn in- en in triest en toch blijf ik niet met een slecht gevoel achter. Als ik jou lees dan huil ik van binnen, lach hardop, leer geschiedenislessen en leef mee met mensen die normaliter heel ver van mij afstaan. Ik lig letterlijk dagen met Khaled in bed. Ik wil geen letter missen en toch wil ik ook niet dat het ophoudt. Dat doet het natuurlijk wel. Zoals alles. Maar er kwam toch wel meer, dacht ik.

Toch was het na je laatste boek heel lang stil. Ik keek op je website. Geen nieuws. Keek weer. En nog een keer. Googlede wat. En voor ik het wist deed ik het al jaren zonder je. Nu ging dat over het algemeen best; ik had genoeg randdebielen in het echte leven en ook in mijn bed om me mee bezig te houden waarna ik hier op ZoetZuur mijn frustratie kon wegschrijven. Maar toch.

Op een dag was ik het zat. Ik mailde je management. Ze mailden terug dat je hard aan het werk was en dat ze me op de hoogte zouden houden. Binnen twee weken lag je in de winkels en mij was niets verteld. Ongelooflijk. Ik was daar best kwaad over. En marketingtechnisch was het ook niet zo slim. Zo iemand als ik abonneer je toch minstens op een nieuwbriefje? Spreek je ze daar even op aan voor mij? Dankje.

Nu is boek drie alweer uitgelezen en je hebt me, hoe noemi k het,…onverzadigd achtergelaten. Ik had er zoveel meer van verwacht, maar je hebt me toch een beetje teleurgesteld. Misschien kan dat ook niet anders als de eerste keren zo fantastisch zijn. Dan zijn verwachtingen misschien zo hooggespannen, dat je daar sowieso niet tegenop kan schrijven. Hier en daar kwam je dan toch met een prachtige zin uit de hoek, die mij in alle schoonheid en eerlijkheid troffen. Die me zo overrompelde dat ik het wel op Facebook en Twitter moest slingeren, want dat doe je tegenwoordig natuurlijk. Maar tussendoor was ik toch best verveeld en las ik plichtmatig. Ik dacht dat de magie stiekem gewoon een beetje op was. Tot tegen het einde van het boek. Ik quote:

‘Mamá geloofde boven alles in trouw, ook al betekende dat zelfopoffering. Vooral als het zelfopoffering betekende. Ze geloofde ook dat het altijd het beste was de waarheid te vertellen, onverbloemd, zonder ophef, en hoe onaangenamer de waarheid, hoe sneller je die moest vertellen. Ze had geen geduld met mensen zonder ruggengraat. Ze was, ze is een vrouw die niet van excuses houdt…’

Voor anderen zegt dit misschien niets. Voor mij alles. Ik voél dit. Ik zie het als een geschenkje. Van jou voor mij. Jij weet hoe het zit en waar ik van houd en je kunt me toch nog verrassen. Daarom blijf ik je trouw, want hoewel onze liefde niet meer zo nieuw en opwindend is, ze blijft mooi en echt en eerlijk. Ik hou van jou Khaled. Tot de volgende keer. Ik zal er zijn. In de rij en in mijn bed.