Scheveningen, 1974

Mannen….pfffff. Je hebt er ook he-le-maal niks aan!
Marga heeft zojuist haar vriendje met de dochter van de slager hand in hand zien lopen en de jongen waarmee Alice een afspraakje had bezoop zichzelf, plaste daarna in zijn broek en viel vervolgens op zijn kruk in slaap.

Vrouwen die teleurgesteld zijn in de liefde, doen allemaal hetzelfde. Hun haar afknippen en troostvoer eten. Dat is altijd al zo geweest en zal ook zo blijven. Daarna komt: flink de bloemen buiten zetten. Niks lekkerder voor je ego dan een flinke portie aandacht van het andere geslacht. Vanavond is dat dus ook hun missie.

You’re a dirty old man! Go mess around with somebody else!  De Three Degrees verzorgen de muzikale ondersteuning terwijl de twee vriendinnen zich klaarmaken. Marga steekt haar lange blonde haar op, Alice fatsoeneert haar afro en trekt haar mooiste broek aan. Die witte met olifantspijpen en een vouw in het midden. Die waar ze heel lang voor heeft gespaard. Eigenlijk heeft heel het gezin voor de broek kromgelegen. Hij moest en zou er komen.

In de Palladium is het druk. De avond verloopt gezellig en inderdaad, aan aandacht komen zij niet tekort.  De blikken en opmerkingen liegen er niet om. Even afkoelen hoor. Als Alice het trapje naar het toilet af wil gaan, blijft ze met haar broekspijp haken achter de voeten van een jongen. Ze valt. Ze valt en schaaft haar elleboog pijnlijk open aan de muur. Ze valt, schaaft haar elleboog open en MAAKT HAAR WITTE BROEK VIES.  Maar dit alles niet voordat ze heeft gezien dat hij zijn voet expres uitstak. Ze is woedend. Hij moet wel een heel goed excuus hebben! Als ze weer rechtop staat, staat hij voor haar neus. Hij zegt geen sorry. Hij zegt verdomme geen sorry, maar biedt haar een vuurtje aan. Als zij peuken heeft dan. Die heeft ze.

Buiten zeggen ze weinig tegen elkaar. Volgens haar heeft ze hem wel eerder gezien. Aan het bier, luidruchtig en een patser. Hij heeft zo’n vervelende tic waarbij hij met zijn ogen knippert. Bovendien komt hij uit Den Haag, uit de Schilderswijk nog wel. Alice is beschermd opgevoed en een Soulkikker. Niks voor hem.
Hij vindt haar een stomme bruine Chinees. Een heethoofd, ze kan niet eens tegen een grapje. Haar broers kent ie wel; van die gladde mannetjes met kapsones. Die studeren, een brommer hebben en meisjes aan hun voeten.  Die hun zusjes met hun leven beschermen. Nee, zij is niks voor hem.

In 1981 moet hij hun tweede kind aangeven op het stadhuis. Op het allerlaatste nippertje loopt ie het kantoortje binnen. Hij heeft gedronken. Zoals altijd. Hij is allang vergeten welke naam hij ook alweer moest opschrijven. Zoals altijd. Hun eerste kind moest Christina gaan heten, maar noemde hij Petra, naar de zuster in het ziekenhuis die hij wel zag zitten. Wat zal hij nu eens doen? Hij besluit: Anouk, de eerste naam die hem te binnen schiet. Zo heet zijn nicht en die had ie gisteren nog gezien. Lekker makkelijk.

Voor dit prachtige staaltje butterfly effect ben ik nu nog steeds dankbaar. Anders moest ik namelijk als Ramona door het leven.