Nooit gedacht dat ik me voor wat dan ook zou laten inspireren door Katy Perry (sorry zus!) maar hey… zo gaat dat soms in het leven.

Eigenlijk kwam mijn inspiratie niet eens door haar. Het kwam door jou, Luckie Delacroix. Bijna twee meter, bijna honderdtwintig kilo, twijfelend taalkunstenarend en diagonaal in bed liggend (hoezo is er geen tweede zoals jij? je bent mijn opposite sex, from another mother tweeling!). Niet dat ik dat uit persoonlijke ervaring kan vertellen. Ik ken je niet. Ik kreeg alleen ineens een van je blogs onder ogen. Je hebt me laten huilen Luckie. Sjongejonge. Van binnen, dat wel, maar niet minder hard.

Dat kwam vooral hierdoor:
….de bittere nasmaak van het onvervuld verlangen om nu godverdomme eindelijk eens een keer iemand laatste liefde te zijn. Iemands uiteindelijke liefdesdestinatie. Ik ben altijd maar een stukje van de reis. Een stukje van de reis waar de meisjes iets moeten leren van het universum en waar ze later met een gemengd gevoel van plezier en schaamte aan terugdenken. Maar ik ben nooit de eindbestemming…

Want daarin zijn we ook al hetzelfde. Ik voel je Luckie, hoe kut en bitterzoet, of zoetzuur, dat ook is.

Ik ben bijna jarig (ik word 34). Het jaar is bijna om (en dus ga je de balans opmaken). En vooral: ik ben single. Dus weer geen eindbestemming. Ik ben single en vorige week zat ik op de bank met een vriendin en een pot thee en ik ontving een pakket terwijl ik niets verwachtte. Ik dacht dat ik iets had gewonnen, dat gebeurt namelijk wel vaker, en begon enthousiast met uitpakken. Het waren mijn eigen spullen. Spullen die ik achter had gelaten toen ik een paar maanden geleden definitief de deur achter me dicht trok om nooit meer om te kijken. Er zat een brief bij.

Jij weet natuurlijk wel wat daarin stond, Luckie. En zo niet, dan ben je slim genoeg om het te bedenken. Vanaf nu gaat het misschien weer een beetje meer om mij, en kan het emotioneel worden. Ik weet niet of je daar op zit te wachten. Ik waarschuw je maar even…

Terug naar die brief. Hij had spijt, ja. Hij miste me, inderdaad. Hij concludeerde dat ik altijd alleen maar goed voor hem geweest was. En zorgzaam, lief, eerlijk. Hij had nu door wat hij allemaal kwijt was. Het overviel hem. Al die kleine dingetjes die hij voor lief nam. Herinneringen die zich op onbewaakte ogenblikken opdrongen…. Dit zou je ook als een cadeau kunnen zien. Zo voelde het niet, nog steeds niet eigenlijk.

Dat soort shit overkomt mij dus ook altijd. Ik hoor altijd achteraf dat het toch eigenlijk wel heel erg leuk was samen. Dat ik wijze lessen bracht (die uiteraard bij een ander wel in de praktijk gebracht worden, oh wacht, daar schreef ik al eerder over). Dat hij dat niet meer heeft gevonden. Dat het hem spijt. Dat hij dom is geweest. Enzovoorts, enzofuckingvoorts. Doodvermoeiend!

Als je dan dus dertigplus, single en aan het nadenken bent, zou je bijna aan jezelf gaan twijfelen. Wat is er mis met mij? Ben ik niet mooi, grappig, slim, gezellig, sexy, zorgzaam, onderhoudend, aardig genoeg? Ik weet verdomme heus wel beter…maar soms even niet. En dan komen de waaroms. Waarom kan je me niet waarderen terwijl je me hebt? Waarom stap je dan toch op, als je weet  hoe fucking awesome ik ben? Waarom krijg ik te horen dat je met mij ‘rustig aan wilt doen’, als je met die, als ik jou moet geloven, psycho bitch van een ex van je wél toekomstplannen kon maken? Ik kan nog wel zoveel voorbeelden geven, maar ook daar word je niet vrolijker van. Je kent het immers allemaal ook al. Of niet. Ik blijf een vrouw en een relatiemeisje. Ik heb intussen genoeg van je gelezen om te weten dat jij anders in elkaar zit. Tis dat ik geen bier drink Luckie, anders zouden we aan dezelfde Rotterdamse bar hangen ook nog..

Als iemand verwacht dat nu de komische noot of slimme conclusie komt: neen. Ik vond Luckie’s stuk gewoon treffend en herkenbaar. Mooi maar pijnlijk.

En omdat alles altijd in clichés eindigt en dat soms gewoon lekker is: natuurlijk zijn zij het die aan het kortste eind trekken. Die ons eigenlijk een plezier doen, want zij, zij zijn niet geschikt voor onze eindbestemming, het feestje onderweg niet waardig. Je kan van een stoptrein gewoonweg niet verwachten dat ie je intercity geeft, snapje? Wie weet wat voor ellende ons nog bespaard is gebleven. En hee, daar komt Katy toch nog de conclusie brengen: we’re the ones that got away.