Dagboek van een dertigplusser met een rampzalig liefdesleven die geen dagboek bijhoudt en het stom vindt dit te delen maar stiekem dat van anderen graag leest, dus: hierbij

/in /door

Maandag
Goed vooruitzicht: ik werk maar twee dagen deze week. De rest van de week heb ik allemaal leuke dingen gepland staan. Waarom ik niet de hele week vrij heb genomen, vraag je? Geen idee. Soort van compensatiedrang uit een misplaatst schuldgevoel, terwijl ik gewoon vakantieuren heb opgenomen en niemand met mijn werk op heb gescheept.. raar, ja. Zo ben ik.

Ik heb me voorgenomen om lekker vroeg te beginnen met werken. Heb genoeg te doen. Als ik plannen maak, ben ik echter niet zo realistisch. Ik hou niet van vroeg opstaan, maar dat vergeet ik eigenlijk altijd weer. Ik snooze zo vaak dat het niet meer grappig is en moet me dan weer haasten. Ontbijt dus: niks.

Lees meer

Getting closure is overrated

/in /door

Haar lippen waren vuurrood. Die kenmerkende kleur, van dat dure merk met zo’n kliksysteem en kwastje dat ze altijd gebruikte. Ik registreerde alles. Ze was de hele tijd bezig. Schoonmaken terwijl er niets meer te poetsen viel, doelloos dingen heen en weer schuiven. Handen door het haar, daarna op haar ribfluwelen heupen, weer bezig met iets verplaatsen. Handen overal. Zenuwen. Dan maar koffie zetten. Hij was onderweg. Om te praten. Waarover?, vroeg ik. Niet over ons, dus dat kon ze me niet vertellen. Het ging helemaal niet om ons, nooit toch! Het ging gewoon om haarzelf… Ik moest niet zo bijdehand doen, mijn mond houden en mijn kamer in en dus droop ik af.

Ik wist het toen al: getting closure is so overrated.

Lees meer

Lijstje: vet kut

/in /door

Geen introductie nodig, toch? (ja, ik lach om Kakhiel)
Disclaimer: * betekent dat ik dit 9 van de 10 keer alleen maar denk. Klaar voor? Here goes:

Lees meer

Ich bin ein Budapesterin

/in /door

Iejawel. Naast dat ik Indo, Haagse, Wereldburger, Latente Zigeunerin en Verborgen Dance Hall Queen (sommigen zelf toegedicht) ben, had ik nog plek over voor iets cools. En cool, dat zijn ze daar in Budapest echt. Budapesters just don’t give a fuck. Ze hebben ‘schijt’. Hoe ik tot die conclusie gekomen ben? Hier een mooie top vijf:

– Het Hongaarse alfabet. Waarom simpel doen als het ingewikkeld kan? Volgens mij hebben ze daar 50 letters.  Met de beste wil van het heelal kan je nog steeds niet eens een beetje bedenken waar ze het over hebben met hun woorden met 20 lettergrepen. Gewoon omdat het kan. Niks te maken met de rest van de wereld! Dat betekent ook dat jou niks aangerekend kan worden. Je snapt er toch geen reet van, dus doe je ook je eigen ding en je probeert elkaar niet eens te verstaan of iets uit te leggen. Heerlijk.

Lees meer

Dus ik ging Game of Thrones kijken

/in /door

En ja, ik weet dat ik very late to the party ben. Zo ben ik. Ik ben altijd zo druk met van alles ontdekken wat (nog) niet mainstream is, dat ik geen tijd en zin heb voor/in dingen die echt populair zijn. Ben ik te cool voor, weetje. Om er daarna toch iets mee te doen, omdat mensen er maar niet over ophouden of omdat ik toch een keer niks te doen heb. Zo lijkt het net of ik achterloop… en dat doe ik ook. Faliekant. Standaard.

Game of Thrones is daar een voorbeeld van. Een paar jaar geleden heb ik het een kans gegeven. Ik was direct afgeknapt. Ik zag een kind van een toren gegooid worden en een broer en zus die elkaar doggystyle deden. Niks voor mij. Geschiedenis, veel geweld en seks, allerlei intriges: ik begon er maar niet aan. Als ik iets kijk wil ik dat het me echt iets bijbrengt of raakt (ik kijk graag documentaires), of het moet echt supersimpel brainless entertainment zijn, zodat ik mijn hoofd juist ff niet hoef te gebruiken. Game of Thrones paste daar niet bij. Ik schaarde het onder ‘mannenserie’. En als ik ergens zeker ben van in het leven, is het in ieder geval dat ik geen man ben. Fijn, ik hoefde er niks mee.

Lees meer

Weerzien

/in /door

Een licht gevoel van paniek grijpt om zich heen. Wat heb ik zojuist gedaan? Waarom heb ik het gedaan? Wil ik dit eigenlijk wel?

Ik kan nog terug. Dan ben ik het geld van het ticket wel kwijt maar whatever. Ik heb nog geen hotel geboekt.

Dit rare gevoel, die twijfels, al die vragen die ik mezelf stel: dat is nieuw voor me. En ik vind het helemaal niks.

Alweer vijftien jaar geleden boekte ik een ticket met dezelfde bestemming. Het was een enkeltje. Ik was nog geen twintig en ging een avontuur tegemoet. Ik kon niet wachten.

Lees meer

Leven op lijstjes

/in /door

Lijstjes… waar zouden we zijn zonder ze? Ik nergens…soms dan. Ik ben er gek op en leg ze regelmatig aan. To do lists op werk bijvoorbeeld; heerlijk om weg te strepen wat je al gedaan hebt en vooral als er niks meer te strepen valt! Dan maak ik weer een nieuwe… Apart, want eigenlijk ben ik best van ‘go with the flow’ en plan ik dingen nooit zo. Vooral de grote dingen des levens.

Ik heb een visie, dat zeker. Maar ik heb niet veel met het hele doelgerichte, het streberige, cijfermatig denken, alles maar vastleggen en steeds meer willen. Doel na doel na doel, en nooit je bestemming bereiken. In paniek zijn als je de cijfertjes niet haalt. Als je geen nieuw doel hebt om na te streven. Dat maakt volgens mij alleen maar gehaast, oppervlakkig en werkt teleurstelling in de hand terwijl je maar doorrent en niet van kleine dingen en het nu geniet. Maargoed, dat is nu niet het onderwerp.

Lees meer

Lieve vrouwen met een mening:

/in /door

Het is mogelijk om een punt te maken met je kleren aan. Echt.

Ik had hier een heel mooi stukje, puntsgewijs, fijn uiteen gezet enzovoorts etcetera. Begin, midden, eind: helemaal compleet. Wilde de computer niet meewerken en was ik alles ineens kwijt.

Daarom nu maar gewoon een uitgeklede (haha!) versie.
Ik vind het helemaal leuk en goed dat mensen blij zijn met zichzelf, dat body positivity hip is. Lekker fit girl zijn als je wilt, je kind de borst geven is niet raar en moet gewoon kunnen, en als jij verliefd bent op je eigen vetkwabben dan ben ik superblij voor je; meer mensen zouden wel wat meer self love kunnen gebruiken.

Lees meer

Als de bom valt

/in /door

Het was me weer een spannend weekje. Of twee.
In Brussel vielen bommen en hier waren wij bang dat wij de volgende zouden zijn. Een weekje. Of twee.

Nouja, wij; ik niet. Ik wist het namelijk niet. Ik kijk zelden televisie. Ik praat niet met vreemden op straat (als ik er onderuit kan komen. Door bijvoorbeeld een koptelefoon te dragen, of ik nu muziek luister of niet. Ik weet het. Zo ben ik. Half autist en heel Westers individualist, maar tegenwoordig veel hipper: introverte extravert. Of andersom.). Ook kijk ik tegenwoordig niet meer constant op mijn telefoon als ik naar werk reis. Ik puzzel heden ten dage. Omdat ik mijn bochel niet wil laten groeien door voorovergebogen naar een minischerm te staren, niet constant met dat ding en die kankerstraling bezig wil zijn en omdat ik dan gelijk een beetje brain training doe.

Dit alles leidde ertoe dat ik pas ergens in de middag, toen ik op het werk klaar was met een aantal ‘moetjes’ en ging socializen met collega’s, hoorde dat er aanslagen in Brussel waren gepleegd. Normaliter trek ik me daar weinig van aan. Als het je tijd is, ga je toch, denk ik dan maar. En, net als wanneer het op een vliegreis verkeerd zou gaan: waarschijnlijk heb je nooit iets geweten noch gevoeld. Ik zou bijna zeggen: ik teken ervoor. Maar nu toch nog niet.

Lees meer

Thuiskomen

/in /door

In een voor mij onbekend bed schrik ik wakker. Even ben ik de tijd en mijn omgeving helemaal kwijt. Kijk om me heen. Ohja, ik ben bij haar thuis. Check de tijd op mijn telefoon: ik ben maar 23 minuten weggeweest. Het heeft niet geholpen.Ik ben nog steeds moe. Zo intens moe. Ik voel het in mijn slappe ledematen, het brandt achter mijn ogen en mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Ik wil zo graag weer gaan slapen en nergens aan denken, maar het lukt me niet. Het lukt me al dagen niet beter dan onrustig, oppervlakkig te slapen wat niet langer dan een uur of twee duurt. Dan schrik ik weer wakker in de keiharde, koude, eenzame realiteit. Het is aan me te zien. Ik ben bleek, mijn haar staat alle kanten uit en ik heb enorme kringen onder mijn lusteloze ogen. Ik eet niet. Dat betekent dat het echt goed mis met mij is. En dat is het ook. Geef ik eindelijk toe. Het is de eerste keer dat ik hier ben. De eerste keer dat ik haar zie in een lange tijd. Het had niet zo moeten lopen, maar zodra ik haar zag brak ik. Huilen. Met snot, overslaande stem en knorrende geluidjes, alles. Ik kon gewoon niet meer. Ik ben altijd al slecht geweest in doen alsof, in mijn emoties verbergen. Nu had ik het me nog zo voorgenomen maar lukte het me voor geen seconde. Moest dus gelijk vertellen wat er aan de hand was en ja, toen was er geen houden meer aan.

Lees meer