Hormonale rollercoaster

Nog zittend op het toilet stuur ik appjes rond. Ik overweeg een feestje te geven. Ik ben namelijk ongesteld geworden. Normaliter niet iets waar je van in party mood komt of wat de moeite waard is om met anderen te delen. Het is immers heel normaal, toch?

Niet altijd. Niet als je bijvoorbeeld chemotherapie hebt gehad. Precies een jaar geleden (hallo symboliek!) kreeg ik de diagnose borstkanker in mijn schoot geworpen. Ik kreeg gelijk ook een ivf-voortraject aangeboden. Chemo zou me namelijk direct onvruchtbaar maken en me waarschijnlijk in de overgang brengen en ik zou er vrijwel zeker niet meer uit komen. Mocht ik dat willen, dan kon ik eieren laten oogsten en invriezen, voor later gebruik. Ik zei meteen nee. Piekerde er niet over. Mijn (latente) kinderwens zette ik zonder nadenken overboord. Binnen een seconde was ik dit denkproces doorlopen:

– ze weten helemaal niet wat al die hormonen die ik zou moeten nemen, zouden kunnen veroorzaken

– ik kan helemaal niet tegen hormonen en ik heb geen zin om in mezelf te prikken

– ik voel me ellendig, waarom zou ik me met hormonen volstoppen en nog zieker worden? Ik ga al genoeg voor de kiezen krijgen

– ik wil NU beginnen met mijn behandeling en die niet weken uitstellen terwijl ik een snelgroeiende tumor herberg. Wat heb ik aan ingevroren eieren als ik het niet ga overleven?

– als ik alles wat gaat komen doorsta, mag ik ergens na mijn 40e, nog niet eens beter verklaard, aan zwanger worden denken. Wie zegt dat ik dan nog mijn reproductieve organen heb aangezien die misschien verwijderd gaan worden? Waar ga ik die zuurverdiende eieren dan in stoppen? Enne, wie gaat ze bevruchten? De partner die ik niet heb? Die dan ook een veertiger is en misschien geen kinderen wil? Of ze al heeft? Moeten we dan een ivf traject in, wat op zich ook al echt geen grap is? Ik zou nooit zonder een langdurige, vaste relatie moeder willen worden. En wil ik een oude moeder worden? En een risicovolle zwangerschap ondergaan?

Met andere woorden: ik zei nee, kreeg bedenktijd, zei nogmaals nee en dat was het. Ik had geaccepteerd dat de moederschapsboot aan mij voorbij was gegaan. Mocht ik alsnog iemand tegenkomen dan zouden we dan wel kijken wat wij wilden. Beslissen en nooit meer omkijken. Dacht ik.

Het ging precies zoals het moest. De chemo maakte alles direct netjes kapot. Mijn haar, immuunsysteem, maag, vruchtbaarheid, cyclus, zenuwen in handen en voeten, conditie en gelukkig ook de tumor. Dat wel.

Het gebrek aan hormonen en dus de overgang gingen niet ongemerkt voorbij. Het was vooral veeeeeel (nacht)zweten, opvliegers hebben, hartkloppingen als een malle. Wat stijfheid en spier- en botpijn. Bij dezen sorry aan een ieder die tegen mijn zweetsnor moest aankijken en hun dekbedden en bankstellen uit moesten wringen. Ik straalde gewoon warmte uit, en het water kon je zo van me afscheppen. Afgelopen zomer was een hel. Ik had werkelijk het idee dat ik de hele tijd naar gebakken bacon rook. Het was vervelend en ongemakkelijk en tegelijkertijd hilarisch. Aan een dikker wordend lichaam, dunner wordend haar en gebrek aan libido dacht ik niet.

Één groot voordeel: niet meer ongesteld worden. En, nog veel belangrijker: de afwezigheid van migraine. Wat was dat heerlijk! Nergens rekening mee houden. Gewoon leuke dingen kunnen doen. Je, tussen alle andere ellende door natuurlijk, gewoon goed voelen. Een sociaal leven hebben! Ik kan eerlijk zeggen dat ik van de migraine zeshonderdmiljoen keer meer narigheid heb ondervonden dan de kanker. En dat zegt echt heel wat. Ik hoopte zo dat ik in de overgang zou blijven, in ieder geval voor een tijdje. Dan zou ik kankerloos en migraineloos zijn en eindelijk eens echt voluit kunnen leven. De kans op osteoporose en nog drie jaar terugkomen voor infusen nam ik voor lief.

Waar ik vanaf dag 1 heel stellig niks over procenten hoefde te horen, vroeg ik nu hoe groot de kans was dat ik hier uit zou komen. Tien tot twintig procent, zei mijn oncoloog. Maar reken er maar niet op, en zeker niet binnenkort al. Vond ik dus eigenlijk wel fijn.

Nu zit ik op de wc, de plek waar je je beste ideeën opdoet, en denk ik ooooh, dus daarom! Ik had een enorme behoefte om elke man van de wereld te zoenen (zoenen is een eufemisme) de laatste weken. Good old ovulatie! Ik voelde me best wel opgeblazen. Ik had zo’n pijn in mijn tieten en voelde er van alles in, dat ik gisteren een echo heb afgedwongen. Uiteraard heb ik alle denkbare doemscenario’s doorgenomen. En natuurlijk kwam dat neer op: de kanker is terug. Alles bleek echter in orde te zijn (hallelujah). Had ik niet weer ‘gewoon’ mastopathie? Maar hoe dan, zonder cyclus? We prikten bloed om mijn hormonen te meten. Ondertussen lijkt me de uitslag overbodig.

Ik appte iedereen die ik op de hoogte stelde ook: ‘ik weet niet of ik hier blij mee ben’. Want ik wil niet ongesteld worden. Ik wil gewoon zwemmen en de sauna in en citytrips maken en bij anderen blijven slapen zonder daar rekening mee te moeten houden. Ik wil niet weer moeten nadenken over anticonceptie. Ik wil gewoon plannen en ook spontaan doen. Ik wil niet weer in de macht van de migraine zijn. Ik ben nog niet eens mezelf. Moet ik weer mijn leven door iets buiten mij laten bepalen…

Aan de andere kant: heb ik ineens weer een keuze? Ben ik dan toch niet vruchtbaar-af? Kan ik wel weer ooit moeder worden? Dat is een heel raar besef. En, hoe fucking sterk en awesome is mijn lichaam eigenlijk wel niet? Mijn haar dat zich niks van de tweede ronde chemo aantrok en gewoon groeide, mijn weggewaande cyclus die wel gewoon terugkeert en relatief retesnel ook….wat een wonder. Ik ben niet weer ziek, ik ben echt gezond!!! En precies, op de dag af, een jaar nadat ik de boodschap kreeg waardoor alles klaar leek te zijn. Over en uit. Wat een raar en opwindend ding is het leven toch. En hoe grappig en perfect het universum. Je leven kan echt van de ene op andere dag anders zijn, besef ik maar weer eens. Dat is eng en veelbelovend. Kanker hebben (gehad) is tot nu toe een ware achtbaan gebleken met elke keer weer een onverwachte bocht en I’m just trying to enjoy the ride.