Ongehoorzaam
‘Ja hallo, ik kom vandaag niet hoor. Ik voel dat ik even een break nodig heb. Tot morgen, doei!’.
Nooit gedacht dat ik dit zou doen. Weigeren. Doen waar ik zelf zin in heb. Tegen het behandelplan in gaan. Maar ik ben het zo zat. De kankertrein dendert zo hard door dat ik nog niet eens door heb wat er eigenlijk allemaal gaande is en ook alweer achter me ligt. Misschien maar goed ook. Wat als het ineens klaar is en ik een overlever ben? Wat ga ik dan doen met dat leven? Wat is daar überhaupt van over? Ik weet in ieder geval dat ik me nu ontzettend beperkt voel. En dat terwijl mijn hoofd nog prima werkt en mijn energie ook gewoon goed is. Dus ik wil dingen doen.
Waar ik tot nu toe al negen maanden alles over me heen laat komen, doe wat ik moet doen en laat wat ik beter kan laten, heb ik nu een grens bereikt. Ik ben het zat. Zat dat ik niet meer aan het leven mee kan doen. Heb concerten gemist, feestjes met vrienden, mijn reis moeten cancellen terwijl dat vooruitzicht me op de been hield. Ik kan geen afspraken maken of alleen onder voorbehoud. Alles is onvoorspelbaar. Ik kon eerst niet meer zwemmen want chloor en chemo samen is geen lekkere combo en ik kreeg een piccline in mijn arm omdat mijn aderen het niet meer trokken. Die piccline is een katheter die rechtstreeks via je arm naar je hart gaat en waardoor bloed tappen en vloeistoffen toedienen makkelijk gedaan kan worden zonder te moeten prikken. Alleen kan die natuurlijk niet nat worden. Je wilt geen infectie rechtstreeks je hartje in. Gevolg: niet in bad, kort douchen en niet zwemmen. Dus droomde ik van zwemmen. Zwemmen werd ineens een ding. Zo gaat dat.
Van de chemo kreeg ik ontzettende last van brandend maagzuur. Gefrituurd eten en pittig voedsel moest ik gedag zeggen. Verschrikkelijk want food is life en Aziatisch eten al helemaal #curryobsessed. Na een maand of drie stomweg doorbikkelen toch maar aan de kaak gesteld en hee, maagbeschermers werkten prima! Dus kon ik best eens testen of het toch al kon. Nou….. Nee. Uiteraard heb ik pas na drie keer mijn longen eruit spugen dit experiment gestopt. En toen werd dat mijn obsessie. Vlak voordat de narcose mijn lampje uitdeed, werd me gevraagd waar ik over zou dromen tijdens de operatie. Ik denk dat ze heel diepzinnige dingen verwachtten, maar ik zei: patat!! Ik ging rechtstreeks van het ziekenhuis naar de snackbar. Dat eten is helemaal goed gekomen. Dat dromen niet. Je droomt helemaal niet tijdens narcose. Leugenaars.
Aan de operatie heb ik wonden over gehouden dus hoewel de mussen dood van het dak vallen en mijn piccline natuurlijk wel ging ontsteken waardoor ik die niet meer heb, was het weer geen tijd om te zwemmen voor mij.
Nu ben ik in fase drie beland: bestraling. Zou een eitje moeten zijn. Is het ook. En ook niet. Want ik heb er last van mijn hart door. Iets wat volgens ‘men’ niet echt kan. De bestraling raakt mijn hart niet en beschadigt het evenmin. Bovendien levert het me geen lichamelijke stress op. Ik weet na negen maanden wegwuiven, aankijken en doorzetten wel beter. Ik word licht in mijn hoofd als ik opsta. Bij de makkelijkste dingen krijg ik al hartkloppingen. Mijn hart fladdert en protesteert en ik word elke nacht bezweet en met een racend hart wakker. Tis niet dat ik dat voor de grap verzin ofzo. Dus fuck all y’all de moeder. Ik bel af en ga naar het zwembad. Ik krijg een preek, waardoor ik alleen maar opstandiger word. Ik kom gewoon niet. Wat wil je doen dan? Ik kom niet dus vandaag kan je even niet in mij knijpen en prikken. Rot op met je risico’s en percentages, daar heb ik geen boodschap aan. Vandaag wil ik leven. Morgen mag je weer.
Ik heb een heerlijke dag. In de nacht heb ik weer een hartritmestoornis, de derde alweer, waardoor er een ambulance moet komen. Die krijgen mij weer stabiel en ik kan verder slapen, want ik moet vroeg op voor bestraling 7 van 20 ‘die deze klachten niet veroorzaakt’. Business as usual. Ik heb weer eens gelijk gekregen, helaas op een wrange manier. Volgende keer doe ik lekker precies hetzelfde.