Getting closure is overrated

Haar lippen waren vuurrood. Die kenmerkende kleur, van dat dure merk met zo’n kliksysteem en kwastje dat ze altijd gebruikte. Ik registreerde alles. Ze was de hele tijd bezig. Schoonmaken terwijl er niets meer te poetsen viel, doelloos dingen heen en weer schuiven. Handen door het haar, daarna op haar ribfluwelen heupen, weer bezig met iets verplaatsen. Handen overal. Zenuwen. Dan maar koffie zetten. Hij was onderweg. Om te praten. Waarover?, vroeg ik. Niet over ons, dus dat kon ze me niet vertellen. Het ging helemaal niet om ons, nooit toch! Het ging gewoon om haarzelf… Ik moest niet zo bijdehand doen, mijn mond houden en mijn kamer in en dus droop ik af.

Ik wist het toen al: getting closure is so overrated.

Waarom moet je ‘closure’ krijgen, en hoe doe je dat? Volgens mij volgt dat op ‘we moeten praten’. Als je voorheen al niet veel praatte, dan ga je nu kunnen kletsen tot je een ons weegt, maar dat is een beetje mosterd na de maaltijd. Wat niet meer gaat, gaat gewoon niet. Ineens wil je redden wat er te redden valt, een soort reflex omdat je niet wilt dat het over is. En laten we eerlijk zijn: vaak is een gesprek om dingen af te ronden juist een poging iemand terug te winnen. Hoe ik dat weet? Ik ben er schuldig aan geweest. Wist ik dat toentertijd? Nee. Misschien. Maar op dat moment maakte dat me niet uit. Daarom ben ik blij dat met de kracht van retrospectief. Soms is een denker zijn en je suf analyseren best OK.

Eén van de beste en hardste lessen die ik heb geleerd is: het leven is je niks schuldig. Echt niks, nada, noppes. Geen succes, geen gezondheid, geen liefde, geen geluk, geen happy end… en dus ook geen closure. En dat kan verrekte oneerlijk voelen. Ik heb toch immers recht op antwoorden? Dat is toch wel het minste? Hij is me dat verplicht… Nou, nee dus. Het zou fijn zijn als je antwoorden kreeg. Maarja; zijn die antwoorden wel eerlijk? Kan je er genoegen mee nemen? Roepen ze niet nog meer vragen op? Heb je een soort morbide nieuwsgierigheid naar feiten die je alleen maar pijn gaan doen en die je zullen blijven achtervolgen? Kan je closure afdwingen?

Wanneer iemand niet met je in gesprek wil of je geen duidelijke antwoorden geeft, is dat echt om gek van te worden. Killing. Jij wilt namelijk juist informatie hebben, zodat je door kan. Zodat je dingen in perspectief kan zetten, het kan begrijpen, er van leren. Als iemand je dat niet gunt door met je in gesprek te gaan, kan dat heel pijnlijk zijn. Je hebt van alles samen beleefd en iemand gunt het je niet, vindt jou het niet waard zelfs, om het netjes af te ronden. Geen uitleg. Lekker respectvol. Ik heb me dat heel vaak aangetrokken. Me er zo over opgewonden dat ik er ziek van werd. Ik ging drammen en vervelend doen, met als gevolg dat die ander helemaal niet meer wilde praten. Met daarvan weer als gevolg dat ik zelf maar alles moest invullen, en reken maar dat ik dat dan ging doen. Allerlei scenario’s gaan er dan door je hoofd, de vragen tuimelen over elkaar, je eet en slaapt nauwelijks, je zoekt overal betekenis in, wordt geplaagd door flashbacks. Ik MOET namelijk weten. Ordenen. Waarom en hoe. Ik wil er geen oordeel over vellen, ik wil het gewoon begrijpen. In mijn geval ga je dan schrijven. Brieven aan hem, brieven aan jezelf, scenario’s en tijdlijnen, blogs. Soms verzend of publiceer je wat, soms steek je het daarna in de fik en soms bewaar je het en vind je het later terug, vol schaamte over of medelijden met de persoon die je toen was.

Het kan zomaar zijn dat je nooit (bruikbare) antwoorden gaat krijgen. Wat dan? Afsluiting krijgen is overrated, als dat betekent dat je het van een ander af laat hangen. Misschien heeft die ander ook niet alle antwoorden. Wellicht is die ander niet eerlijk. Misschien blijkt het de grootste kwal ter aarde en ver daarbuiten te zijn. Maakt het wat uit? Door moet je toch. Dus geef je jezelf closure. Hoe dan? Door het tegenovergestelde te doen van wat je zou doen als je op antwoorden van de ander wacht. Fuck praten en informatie krijgen. Dat betekent afhankelijk van de ander zijn. Het betekent verspilde tijd en moeite. Alles wat je nodig hebt, ben en heb jij zelf. Jij weet wat je weet. Soms is dat veel, soms is dat een beetje. Het kan heerlijk zijn om niet hoeven te weten. Wat je niet weet, kan je niet dwarszitten en wat je wel weet, kan al genoeg zijn. Niks te boeken sluiten. Blik op vooruit en, weer een beetje wijzer, tijd voor een nieuw hoofdstuk! Makkelijk? Nee. Maar alle begin is moeilijk en oefening baart kunst.