Leven op lijstjes

Lijstjes… waar zouden we zijn zonder ze? Ik nergens…soms dan. Ik ben er gek op en leg ze regelmatig aan. To do lists op werk bijvoorbeeld; heerlijk om weg te strepen wat je al gedaan hebt en vooral als er niks meer te strepen valt! Dan maak ik weer een nieuwe… Apart, want eigenlijk ben ik best van ‘go with the flow’ en plan ik dingen nooit zo. Vooral de grote dingen des levens.

Ik heb een visie, dat zeker. Maar ik heb niet veel met het hele doelgerichte, het streberige, cijfermatig denken, alles maar vastleggen en steeds meer willen. Doel na doel na doel, en nooit je bestemming bereiken. In paniek zijn als je de cijfertjes niet haalt. Als je geen nieuw doel hebt om na te streven. Dat maakt volgens mij alleen maar gehaast, oppervlakkig en werkt teleurstelling in de hand terwijl je maar doorrent en niet van kleine dingen en het nu geniet. Maargoed, dat is nu niet het onderwerp.

Dat dubbele in mij maakt dat ik zoveel lijstjes nodig heb de laatste tijd. Mijn hoofd en mijn hart zijn nogal in strijd met elkaar. Dus schrijf ik op:

– al de mensen die ik een brief of een kaartje wil sturen
– de restaurants die ik nog wil proberen
– stomme woorden die ik nooit meer wil horen.. de nieuwste: ‘influencer’
– de klusjes die ik nog in huis wil doen
– recepten die ik wil proberen (in DE pan)
– de Colourpop lippenstiften die ik nog wil aanschaffen
– de kookboeken die ik nog wil hebben
– kledingmerken die ik interessant vind
– cadeau ideeën voor vrienden en familie
– cadeau ideeën voor mezelf
– wat ik te weten ben gekomen over mezelf
– Ikea boodschappenlijst
– wat ik anders wil doen
– waar ik dankbaar voor ben
– achterlijke reclames en de gekke dingen die ze zeggen/claimen
– de steden binnen Europa waaruit ik wil kiezen om dit jaar mijn verjaardag te vieren
– waar ik trots op ben
– wat ik nog wil bereiken, #lifegoals
– waar ik onzeker over ben
– waar ik aan wil werken
– de evenementen die ik nog wil bezoeken en de dingen die al gepland staan
– wat ik wil in een relatie/man
– waarom ik wel of niet geschikt ben als moeder
– de doelen die ik dit jaar wil behalen met sport (jawel, ik sta ingeschreven en ga trouw!! ik snap het zelf ook niet!! maar don’t hate, congratulate ofzo)

Veel nadenken en bezig zijn met het hoofd dus. En dat allemaal, om dat andere te vermijden. Dat andere, veroorzaakt door mijn hart. Dat de boventoon voert, dat mijn hoofd omtovert tot iets waarin alleen gedachten en watten zitten. Dat ervoor zorgt dat ik van apathisch naar panisch ga. Van ‘ik voel me OK en het komt allemaal goed’ naar ‘ik wil alleen maar in mijn bed liggen’. De boel draait overuren en trakteert me op herinneringen, schrikbeelden, flash backs. Het is een chaos waardoor ik met al die lijstjes probeer orde te scheppen. De lijstjes die ik in mijn hoofd wel vorm, maar die ik niet opschrijf. Niet verstuur. Niet publiceer.

Het lijstje ‘wat ik zo leuk aan je vind’. Het lijstje ‘wat ik allemaal waardeer aan jou’. Die over hoe ik je zo mis. Wat mij is tegengevallen, de dingen die dubbel zijn, of ‘had ik maar….’. Bijzondere momenten waaraan ik terugdenk. Dingen die je hebt gezegd, gedaan. De post ‘aan mijn lievelings/ hey Eki’ die al een week in draft staat. De dingen die ik met je wil bespreken, delen, aan je wil vertellen en vragen.

Ik begin er niet aan, omdat ik dat mezelf beloofd heb en aan mezelf schuldig ben. Ik schiet er niks mee op. Ik moet nu eens een lijn trekken, niet vasthouden, maar loslaten. Accepteren. Vooruit kijken. Met mezelf bezig houden. Verder. Hoe slecht ik ook slaap, hoe vaak ik ook aan je denk, over je droom, hoe sterk het gevoel van ‘ik moet iets DOEN!!!’ ook aanwezig is en al ben ik er elke dag mee bezig: ik bel niet, ik app niet, ik schrijf geen brief. Ik denk dat ik er mezelf en ook jou een dienst mee bewijs. Bescherm. Ik kan niks doen. Jij kiest voor afstand, waar ik voor verbinding kies. Jij handelt uit angst, kijkt achterom, waar ik bezig ben met nu en later en niet bang ben voor falen. En eigenlijk weet ik dat allemaal niet zeker en ben ik klaar met analyseren, denken, in het duister tasten. Er is geen goed of kwaad. Ik houd van jou en je voelt nog als een deel van mij, je voelt als van mij. Dat gaat heus over mettertijd, daar ga ik van uit en daar ben jij ook van uit gegaan. Laat maar doodbloeden. Dus geef ik je die ruimte, die stilte en zoek ik het verder zelf wel uit. Lijstje voor lijstje.