Als de bom valt
Het was me weer een spannend weekje. Of twee.
In Brussel vielen bommen en hier waren wij bang dat wij de volgende zouden zijn. Een weekje. Of twee.
Nouja, wij; ik niet. Ik wist het namelijk niet. Ik kijk zelden televisie. Ik praat niet met vreemden op straat (als ik er onderuit kan komen. Door bijvoorbeeld een koptelefoon te dragen, of ik nu muziek luister of niet. Ik weet het. Zo ben ik. Half autist en heel Westers individualist, maar tegenwoordig veel hipper: introverte extravert. Of andersom.). Ook kijk ik tegenwoordig niet meer constant op mijn telefoon als ik naar werk reis. Ik puzzel heden ten dage. Omdat ik mijn bochel niet wil laten groeien door voorovergebogen naar een minischerm te staren, niet constant met dat ding en die kankerstraling bezig wil zijn en omdat ik dan gelijk een beetje brain training doe.
Dit alles leidde ertoe dat ik pas ergens in de middag, toen ik op het werk klaar was met een aantal ‘moetjes’ en ging socializen met collega’s, hoorde dat er aanslagen in Brussel waren gepleegd. Normaliter trek ik me daar weinig van aan. Als het je tijd is, ga je toch, denk ik dan maar. En, net als wanneer het op een vliegreis verkeerd zou gaan: waarschijnlijk heb je nooit iets geweten noch gevoeld. Ik zou bijna zeggen: ik teken ervoor. Maar nu toch nog niet.
Deze keer was het toch een beetje anders. Ik was blij dat ik toch maar niet heel impulsief een reis naar Brugge had geboekt om op een festival mijn lievelingsartiest te gaan zien. Niet in de laatste plaats omdat even later bekend werd dat hij ook gewoon in Nederland komt optreden. Niet dat daar geen bom af kan gaan natuurlijk, dat is nu net het punt.
Ik vroeg me af wat de kans is dat die bom uitgerekend op mijn hoofd terecht zou komen. Ik woon in de politieke hoofdstad: risico. Ik werk in de belangrijkste industriestad, vlak bij de haven, die al eerder platgegooid is: risico. Ik forens elke dag. Ik ga met de tram, de trein en de metro: driedubbel risico. Maaar, dacht ik: ik reis gelukkig al een tijd niet meer via de drukste stations (Blaak en Beurs bijvoorbeeld). Wie wil Schiedam Centrum nou onder vuur nemen, ja toch? Bedacht ik me, terwijl voor mij op Den Haag Hollands Spoor de trein naar Brussel stopte. Toch weer risicootje. Gelukkig ben ik geen ochtendmens, altijd broke en reis ik voor de 40% korting buiten de drukke spits. Dat vond ik dan weer een beschermende factor, om het maar even in vaktermen uit te drukken.
Conclusie: Er valt natuurlijk geen peil op te trekken. Dus laat maar vallen. Het komt er toch wel van. Het geeft niet of je rent. Ok, flauw! Ik hoop in ieder geval dat, mocht zo’n bom mij dus treffen, dat dat is na 8 juli. Dan heb ik namelijk die artiest gezien. Waar en hoe zeg ik natuurlijk niet, ik heb het al genoeg gejinxed en je weet maar nooit wie je blogs leest tegenwoordig.
Mocht het mij gebeuren, dan wil ik dat de wereld het volgende weet:
Ik heb van jullie allemaal gehouden. Schouderkarbonaadjes. Ananas. Kokos. Limoen. Kaastosti’s. Salade caprese. Baba Ghanoush. Bamisoep. Groene curry met eend. Gele curry met zoete aardappel. Rode curry met hele vis. Pasteitjes. Johnny cake. Gegrilde sardientjes. Kippenhartjes en varkensstaartjes. Spinazie. Walnoten. Broodje frikandel speciaal. Zeewiersalade. Appelkruimeltaart. Bananenijs. Lamskoteletjes. Spaghetti aglio et olio. Garnalen in alle vormen. Varken op alle manieren. Lemper. Roti met kerriekip met bot. Vietnamese toetjes. Kersen. Daun jeruk purut. Pom. Moussaka. Poffertjes. Sateh kambing. Lontong. Gemberjam. Tahoe. Pepermunt. Dille. Avocado. Cassave. Chocolade, natuurlijk. Rozenlimonade…
Het is teveel om op te noemen. Weet dat ik echt stuk voor stuk van jullie gehouden en nog meer genoten heb. Intens. Zoet, zuur, zout, bitter. Zacht en hard. Knapperig, romig. Kwijlend, druipend, zuigend, kauwend. Huilend en lachend. Altijd waren jullie er voor me. Ik zou nooit zonder jullie kunnen of willen. Verder zou ik geen idee hebben wat mij het best omschrijft. Misschien heb ik nog even om dat te bedenken…tot, nouja jeweetwel.