Thuiskomen
In een voor mij onbekend bed schrik ik wakker. Even ben ik de tijd en mijn omgeving helemaal kwijt. Kijk om me heen. Ohja, ik ben bij haar thuis. Check de tijd op mijn telefoon: ik ben maar 23 minuten weggeweest. Het heeft niet geholpen.Ik ben nog steeds moe. Zo intens moe. Ik voel het in mijn slappe ledematen, het brandt achter mijn ogen en mijn hoofd is vol en leeg tegelijk. Ik wil zo graag weer gaan slapen en nergens aan denken, maar het lukt me niet. Het lukt me al dagen niet beter dan onrustig, oppervlakkig te slapen wat niet langer dan een uur of twee duurt. Dan schrik ik weer wakker in de keiharde, koude, eenzame realiteit. Het is aan me te zien. Ik ben bleek, mijn haar staat alle kanten uit en ik heb enorme kringen onder mijn lusteloze ogen. Ik eet niet. Dat betekent dat het echt goed mis met mij is. En dat is het ook. Geef ik eindelijk toe. Het is de eerste keer dat ik hier ben. De eerste keer dat ik haar zie in een lange tijd. Het had niet zo moeten lopen, maar zodra ik haar zag brak ik. Huilen. Met snot, overslaande stem en knorrende geluidjes, alles. Ik kon gewoon niet meer. Ik ben altijd al slecht geweest in doen alsof, in mijn emoties verbergen. Nu had ik het me nog zo voorgenomen maar lukte het me voor geen seconde. Moest dus gelijk vertellen wat er aan de hand was en ja, toen was er geen houden meer aan.
Deze ’thuiskomen’ post ben ik een tijd geleden begonnen te schrijven. Ja, het begon uiteraard met mijn inmiddels wereldkundig gemaakte ‘break up’. Ik schreef heel wat van me af, het luchtte me op en de vergat dat ik dit onderwerp in draft had staan. Ik las het net terug en vond het ontzettend melodramatisch, meelijwekkend en verwijtend. Ik had zolang zoveel meegemaakt en geslikt. Ik was zo zielig en gebroken, waar had ik dit aan verdiend…..huilie huilie huilie. Ik zie het nu anders.
Ja, ik kwam lang thuis in een huis dat niet het mijne was. Ik voelde me er inderdaad niet welkom, het was niet eigen. Alles deed ik alleen en deze relatie met ’the love of my life’ maakte mij eenzaam. Ik was keihard mijn best aan het doen voor ons tweeën, in mijn eentje. Ja, dat had alles te maken met zijn opstelling. Het allerbelangrijkste echter: het had nog meer te maken met mijzelf. En dat besef maakt alles anders.
Ooit sprak hij de vernietigende woorden ‘je hoeft hier niet te zijn’. Het maakte me met de grond gelijk. Waarom zei hij dat? Ik was er toch niet voor niks? Nu weet ik: gelijk had hij. Maar ik was er en ik bleef. Voor niks. En dat maakte me eigenlijk nog het meest….boos, verbaasd. Ik, de zelfverzekerde, sprankelende, onafhankelijke, creatieve meid. Hoe was het allemaal zover gekomen? Waarom liet ik mij dit aandoen? Hoe was ik zo ver van mezelf verwijderd geraakt? Er moest iets gebeuren. Ik besefte dat ik niet alleen niet bij hem hoefde te zijn; ik hoefde al helemaal niet te blijven. Dus deed ik dat ook niet.
Godzijdank had ik een plek om naar terug te keren. Mijn huisje, familie, vrienden: alles en iedereen even vertrouwd, warm en begripvol. Waarderend en behulpzaam ook. We praatten, lachten, klusten, aten, luisterden muziek, speelden spelletjes, waren stil. En de dingen die men tegen en over mij zegt, herken ik nu weer. Het geeft weer hoe ik werkelijk ben, hoe ik wil zijn en hoe ik mezelf zie. Herkenning, erkenning, wederkerigheid; geef het een naam. Pas nu ik dit ongedwongen, onvoorwaardelijke en oprechte weer meemaak, weet ik dat dat het is dat ik was kwijtgeraakt.
Ik ga nog steeds alleen naar bed en ik sta nog steeds alleen op. Maak mijn eigen ontbijt. Ruim mijn eigen rommel op (of even niet). Ik draag alle lasten en verantwoordelijkheden alleen. Beslissingen moet ik nog steeds allemaal zelf nemen. Mijn dromen en doelen en wensen zijn opnieuw eenpersoons. Dat is dus allemaal hetzelfde gebleven.Wat veranderd is, is dat ik nu in ieder geval echt single en bovendien mezelf ben en dat maakt alle verschil.