Naar bed met Khaled

Je bent er! Eindelijk, je bent er. Ik heb hier zo ontzettend naar uitgekeken, dat wil je niet weten. Het is jaren geleden dat ik jou onder ogen, in mijn handen heb gehad. Ik heb je gemist. Gretig wil ik direct een start maken, maar ik houd me in. Want hoe graag ik hier ook van wil gaan genieten, een begin maken betekent automatisch dat er ook een einde aan zit te komen. En dat wil ik niet. Dus ik stel nog even uit.

Voor nu doe ik niets anders dan even naar je kijken. Mooi…

Ik laat mijn vinger over je rug glijden. Je voelt heerlijk koel en glad. Ik ruik aan je. Vers, schoon. Niemand heeft jou nog zo beroerd. Je bent helemaal van mij.

Ik ben er vroeg voor opgestaan en heb me gehaast. Ze stonden al in de rij voor je. Ik was vastbesloten: jij moest en zou met mij mee naar huis. Zo gezegd, zo gedaan. De rest van de dag is helemaal van jou en mij. Ik ga geen boodschappen doen, mijn vriendinnen spreek ik ergens volgende week wel weer, meditatie en dagboek, rekeningen en alles wat nuttig en verplicht is zoekt het maar uit.

Ik ging naar bed met Khaled. Zelfs het vriendje was voorbereid. Jaren geleden las ik, sceptisch want ‘Arabische schrijvers gebruiken zoveel woorden en overdrijven zo en dat is totaal niet mijn ding’ de Vliegeraar. Ik was tot mijn eigen verbazing meteen verkocht. Khaled Hosseini mocht zich meteen bij Isabel Allende scharen als een van mijn favoriete auteurs. Ik verslond het boek. Duizend Schitterende Zonnen, welke erop volgde, liet mij –bijna- huilen. Ja hoor: deze Arabier deed het hem voor mij. Jouw verhalen zijn in- en in triest en toch blijf ik niet met een slecht gevoel achter. Als ik jou lees dan huil ik van binnen, lach hardop, leer geschiedenislessen en leef mee met mensen die normaliter heel ver van mij afstaan. Ik lig letterlijk dagen met Khaled in bed. Ik wil geen letter missen en toch wil ik ook niet dat het ophoudt. Dat doet het natuurlijk wel. Zoals alles. Maar er kwam toch wel meer, dacht ik.

Toch was het na je laatste boek heel lang stil. Ik keek op je website. Geen nieuws. Keek weer. En nog een keer. Googlede wat. En voor ik het wist deed ik het al jaren zonder je. Nu ging dat over het algemeen best; ik had genoeg randdebielen in het echte leven en ook in mijn bed om me mee bezig te houden waarna ik hier op ZoetZuur mijn frustratie kon wegschrijven. Maar toch.

Op een dag was ik het zat. Ik mailde je management. Ze mailden terug dat je hard aan het werk was en dat ze me op de hoogte zouden houden. Binnen twee weken lag je in de winkels en mij was niets verteld. Ongelooflijk. Ik was daar best kwaad over. En marketingtechnisch was het ook niet zo slim. Zo iemand als ik abonneer je toch minstens op een nieuwbriefje? Spreek je ze daar even op aan voor mij? Dankje.

Nu is boek drie alweer uitgelezen en je hebt me, hoe noemi k het,…onverzadigd achtergelaten. Ik had er zoveel meer van verwacht, maar je hebt me toch een beetje teleurgesteld. Misschien kan dat ook niet anders als de eerste keren zo fantastisch zijn. Dan zijn verwachtingen misschien zo hooggespannen, dat je daar sowieso niet tegenop kan schrijven. Hier en daar kwam je dan toch met een prachtige zin uit de hoek, die mij in alle schoonheid en eerlijkheid troffen. Die me zo overrompelde dat ik het wel op Facebook en Twitter moest slingeren, want dat doe je tegenwoordig natuurlijk. Maar tussendoor was ik toch best verveeld en las ik plichtmatig. Ik dacht dat de magie stiekem gewoon een beetje op was. Tot tegen het einde van het boek. Ik quote:

‘Mamá geloofde boven alles in trouw, ook al betekende dat zelfopoffering. Vooral als het zelfopoffering betekende. Ze geloofde ook dat het altijd het beste was de waarheid te vertellen, onverbloemd, zonder ophef, en hoe onaangenamer de waarheid, hoe sneller je die moest vertellen. Ze had geen geduld met mensen zonder ruggengraat. Ze was, ze is een vrouw die niet van excuses houdt…’

Voor anderen zegt dit misschien niets. Voor mij alles. Ik voél dit. Ik zie het als een geschenkje. Van jou voor mij. Jij weet hoe het zit en waar ik van houd en je kunt me toch nog verrassen. Daarom blijf ik je trouw, want hoewel onze liefde niet meer zo nieuw en opwindend is, ze blijft mooi en echt en eerlijk. Ik hou van jou Khaled. Tot de volgende keer. Ik zal er zijn. In de rij en in mijn bed.