Brok in mijn keel

Wanneer er honderden mensen, gestikt en vertrapt, overlijden in een discotheek
Wanneer ik mijn studieschuld zie en bedenk wat mijn studie me heeft gebracht (niets)
Wanneer ik een kip in stukken snijd en botten moet breken. Dan neem ik me altijd voor nu écht vegetariër te worden. Dat voornemen kom ik nooit na
Wanneer ik op mijn werk met psychisch leed geconfronteerd word
Wanneer ik zie hoe beestachtig men anderen en dieren, vaak weerloos, behandelt
Wanneer wéér iemand, (hoogopgeleid) keihard werken willende en altijd in de pas lopende, werkloos op de bank belandt, niet wetend hoe de eindjes aan elkaar te knopen
Wanneer ik een hoogbejaard iemand alleen in een restaurant zie zitten, of over straat zie gaan
Wanneer ik besef hoe dit land enorm traditioneel is, de groei van bijvoorbeeld vrouwen in de weg staat en toch vooruitstrevend pretendeert te zijn

Het zijn zomaar even een paar dingen waar ik een brok in mijn keel van krijg.

Nog steeds niet van babies, behalve van die hele lelijke (jawel, die zijn er wel!!), want die maken me bang en ik vind het zo zielig voor de ouders. Ook niet bij romcoms. En al helemaal never nooit niet van een staatshoofd dat met pensioen gaat. Zo’n staatshoofd dat verklaart dat het bittere tijden worden en iedereen de broekriem aan moet trekken, behalve…. zijzelf. Onderwijl een potsierlijk iets op haar stijfgesprayde coupe rockend waar ik meermalen mijn huur van zou kunnen betalen. Het care level is in dit geval ver beneden het nulpunt en als je, zeker als jong persoon, dingen uitkraamt als ‘ze is zo’n warm, betrokken persoon, ze stond altijd midden in de samenleving, wat een gemis’, dan ben je óf op je achterhoofd gevallen, óf een grote toneelspeler, óf ik heb stiekem al die tijd in een andere dimensie geleefd…