Help mij hopen
Dat er geen Ware bestaat, daar was ik al achter. Relaties zijn nooit van begin tot eind alleen maar leuk, lief en gezellig. Ze verlopen heus wel eens minder gladjes en kunnen zelfs ophouden, dat wist ik ook. Zo niet, dan moest ik na De Breuk toch wel. Ergens geloofde, dacht, wilde ik toch dat het wel anders kan. Daarom houd ik zoveel van Memories, Grenzeloos Verliefd en nu ook Liefs Uit…
Mensen die naar andere landen reizen. Een klik hebben die niet onder woorden te brengen valt. Leven op twee mails en drie minuten telefooncontact per maand. Superveel moeite voor elkaar doen, wat niet als moeite aanvoelt. Elkaar maanden niet kunnen zien en spreken, maar toch die klik niet verliezen. Dwars door verschillende geloven, taalbarrières, landsgrenzen, tijdszones en bezwaren van anderen heen. Enkel en alleen door en voor dat magische woord dat zoveel omvat maar toch zo moeilijk te omschrijven is: LIEFDE. Waardoor mensen na 60 jaar herenigd worden of binnen 3 maanden weten: dit is hem en ik laat alles voor hem achter.
Als ik dat zie, word ik helemaal warm van binnen. Zo leuk! Zo lief! Zo mooi! Allemaal om de liefde, prachtig toch? Het bestaat! En, toegegeven: ik heb vandeweek een traan gelaten. Ja. De nieuwbakken schoonmoeder van een leuke Hollandsche meid moest afscheid nemen omdat eenmaal daar aangekomen voor haar Nieuwe Leven, de Brazilliaanse lover toch niet meer wilde. Onder andere omdat zij gelovig is en het bed niet met hem wilde delen. Ik dacht: goed zo meisje! Je zou het maar voor die lelijkerd opgegeven hebben (ze hadden al drie jaar wat, het was geen nieuws voor hem). Die lieve, lieve kleine moeder van de Brazilliaan brak in hartverscheurend verdriet en tranen uit. Ik ook, een beetje. Ik dacht: wat een klootzak die vent. En: ik word oud, mild (soms) en sentimenteel. De dertig nadert. Maar vooral: is echte liefde een illusie?
Daarbovenop kreeg ik een telefoontje. Mijn lieve, leuke, gezellige, mooie en al jaaaarenlang in een relatie vriendinnetje F: single. Ik kon het niet geloven. De vierde in een maand. Natuurlijk, ik zei het al: relaties gaan heus weleens uit. Verkeringen van pubers ja. Of van je ouders, maar die moesten sowieso nooit bij elkaar komen. Alleen: ik hoor nergens successtories meer. Ik ken weinig tot geen gelukkig getrouwde mensen. Geen stellen die al jaaaaaaaaren straalverliefd zijn en samen oud, grijs en stinkend gelukkig zijn geworden. Waar het allemaal fout ging en wat mensen elkaar allemaal voor verschrikkelijks aangedaan hebben, is een ander ding. Ik kan er boeken vol mee krijgen.
Dat is jammer en best eng. Want: hoe moet dat nou met mijn prachtige vriendinnen? Met de stellen waarvan ik wil dat ze voor eeuwig gelukkig bij elkaar blijven? En met mij? Ik heb helemaal geen zin in nog vijf verschillende relaties, en dat die dan toch niet werken. Investeren, openstellen en met lege handen achterblijven. Niet alleen afscheid nemen van je gezamenlijke doelen en dromen, maar ook van vrienden en familie. Verdelen van goederen. Verhuisperikelen. Misschien wel met huisdieren of zelfs kinderen in het spel. Gadver, ik word al moe als ik er ook maar een beetje aan denk. Maar wat moet je dan he? Eeuwig single zijn wil ik ook weer niet, in tegendeel. Dat wil niemand.
Dus er zit niks anders op dan gewoon mijn best doen en hopen. Een beetje bidden erbij. Ik voor mezelf, mijn vriendinnen en voor jullie; jullie voor jezelf, jullie vrienden en voor mij. Deal? Ik heb gelijk even uitgezocht tot wie we ons moeten richten, wel zo handig.
Dat zijn vrouwe Catharine: beschermheilige van single meisjes, professioneel koppelaar Antonius: beschermheilige van de liefde, Blaesilla: die van bruiden en weduwen en tot slot Judas Taddeüs: van de onnozelen (je kan maar beter grondig te werk gaan).
Dus: ik stel een hoop-en-bid-marathon voor. Het is bijna weekend, komt goed uit. Je kan het overal, je hebt er niks voor nodig, het kost je geen cent: geen smoesjes dus! Het is voor een goed doel. En een mooiere wereld. Help mij hopen.