Openbaring

Zaterdag 12 maart, 04:36

Vandaag heb ik hem weer gezien. Geheel onverwacht, zoals altijd, stond ie ineens voor mijn neus. We groetten elkaar, wisselden wat wissewasjes uit en dat was het. Daar ging hij weer. Ik keek hem na, nam een slok van mijn cola en, vandaag toen het nog vrijdag was, om een uur of twee, midden op de dansvloer van een club in Amsterdam, viel er een kwartje. Hij kwam van heel ver en viel heel hard.

OK. Analyse. Wat had ik zojuist meegemaakt? Ik had hem gezien. Hij zag er mighty fine uit, had zijn best gedaan. Ik ook; dat had hij opgemerkt en goedkeurend uitgesproken. Hij rook ook totaal niet verkeerd. Keek me recht in mijn ogen aan. Normaal zou dit gegarandeerd zorgen voor zweet. Zweet in mijn handen, op mijn bovenlip, onder mijn oksels. Knikkende knieën, een hoofd vol watten, een droge mond, een als een gek tekeer gaand en tegelijkertijd bloedend hart. Ik zou trillen tot in de puntjes van mijn krullen.

Normaal zou dat het geval zijn. Vandaag niet. Ik keek hem na en er was NIKS. Hoe en waarom en wanneer en alles laat ik lekker achterwege. Niet alles hoeft geanalyseerd te worden. De nacht kon weer gewoon zijn vervolg nemen. Handjes in de lucht, voetjes van de vloer. Dan gaan de lichten aan. Hoogste tijd om naar huis te gaan.

Dat loodzware kwartje heeft een verrassend verlichtend effect gehad. De wandeling naar de auto in de vroege, frisse ochtend maak ik met wolkjes in mijn schoenen, een helder hoofd en een melodietje in mijn hart. Ik stap de auto in, kijk mijn zus aan. De volumeknop en onze kelen gaan helemaal open. Ze geeft gas. We scheuren de weg over, een nieuwe zomer tegemoet. We grijnzen want we weten wat dit betekent:

 Anoukie is geen lemming meer.